Bedankt voor die bloemen!

Een verrassende ontmoeting

Ik kwam terug van een lezing in Almere, die ik samen met twee andere sprekers had gehouden. Als bedankje had ik een mooie bos bloemen meegekregen. Rode rozen en goudsbloemen.
Ze stonden in een plastic bak met een laagje water. Eromheen een vrolijke kartonnen doos. Het water kon er niet zomaar uit en het stond nog leuk ook.
De organisator zei dat ik het water mocht weggooien als het moeilijk te vervoeren was, maar ik vond het juist heel handig en attent.
Er zaten handvatten aan van touw. De bloemen zouden langer goed blijven en niet urenlang droog staan tijdens de lange reis. Bovendien kon ik ze makkelijk rechtop vervoeren.

Een dame tegenover me in de trein maakte me onverwachts een compliment over de mooie bos bloemen. Zo kwam het dat ik wat vertelde over mijn lezing. Dat vond ze mooi.
Ik liet mijn boek Afwijkend en toch zo gewoon aan haar zien.
Ze sloeg het open en begon erin te lezen. Ze vond het leuk geschreven en moest zelfs af en toe lachen.
Ze las bladzijde voor bladzijde.

Na een halfuur vroeg ze of ze ‘m kon kopen. En zo geschiedde.
Ze zei dat ze niet veel afwist van autisme en via dit boek hoopte een
inkijkje te krijgen. Ze vond het leuk en boeiend geschreven.

Tijdens de lezing had nog ik een paar keer gedacht: “Mijn boeken kan ik net zo goed thuis laten. Mensen lezen geen boeken meer.”
Het was al de tweede keer dat ik alle boeken weer mee naar huis kon nemen.
Hoewel. Aan het einde van de lezing waren er onverwachts twee mensen die het boek wilden lezen en het kochten.

Manifesteren

De laatste jaren houd ik me veel bezig met manifesteren. Wat ik wens zie ik voor me en verheug me dat het gebeurt. Hoewel ik nog veel te leren heb, ontstaan er daardoor al vaker verrassend mooie dingen.
Achteraf besef ik dat de zaken die echt belangrijk voor me waren, bijna altijd goed kwamen. Dit is waar mijn lezing ook over gaat. Hoe deskundigen me steeds de verkeerde weg wezen, totdat Liesbeth in mijn leven kwam. Een begeleidster met veel ervaring. Zij zag me in mijn behoeften en had alle vertrouwen in me.
Zij leerde mij zelfstandig reizen en ik wist zeker dat ik het kon leren, als ik maar een training zou krijgen.
Zij werkte toen als kleine zelfstandige, dus niet voor een instelling. Juist daardoor kon zij er voor mij zijn en mij leren kennen. We konden samen een pad uitstippelen, omdat ze niet gebonden was aan een protocol.

Moet je altijd verstandig zijn?

Steeds als ik mijn hart niet volgde en me liet leiden door gedachten aan wat moest of zo hoort omdat anderen het vinden, was het resultaat twijfelachtig of zelfs ronduit teleurstellend voor mij.
Zo liet ik me overtuigen door de omgeving, dat begeleid wonen een goede tussenstap zou zijn naar ooit een zelfstandig leven.
Wanneer dat dan zou zijn wist niemand. Zo werd ik geparkeerd.
Ik voelde me er zacht gezegd niet thuis. Ik woonde tussen verstandelijk gehandicapten, al waren het alleen maar buren, er waren geen mensen van mijn niveau. Niemand had daar bij stilgestaan toen ik werd geplaatst.
Ook werd ik anders behandeld omdat ik simpelweg begeleid woonde. Zowel een monteur als begeleiders stonden soms zomaar in mijn kamer, zonder aan te kloppen, alsof ik een geval was.
Mijn zelfvertrouwen zonk in mijn schoenen. Ik werd depressief en na twee jaar had ik er schoon genoeg van.
Voor een sociale huurwoning echter zijn de wachtlijsten vijf jaar.
Alleen een urgentieverklaring kon nog soelaas bieden. Versuft als ik was, als een konijn tussen beton, was het een wonder dat ik überhaupt op het idee kwam om me af te vragen of het sneller kon.
Niemand had verwacht dat ik zo’n verklaring zou krijgen, omdat dit wordt ontmoedigd.
Ook twee katten die bij me woonden hadden het niet fijn. Ze speelden bijna nooit en waren altijd bang.

Ik was er met heel mijn wezen van overtuigd dat ik zelfstandig moest gaan wonen. Ik was het zat om in een slachtofferrol te zitten en me gehandicapt te voelen. En zo schreef ik op een regenachtige dag, met een kat op schoot, een brief om urgentie aan te vragen.
Ik werd tot mijn verbazing uitgenodigd op een kantoor en trof een aardige woonconsulente, die mijn aanvraag in behandeling nam.
De aanvraag moest nog naar een commissie, die erover zou beslissen.

Na een paar maanden kreeg ik onverwacht positief bericht.
Zo kon ik een leven voor mezelf gaan opbouwen. Ik had een thuis in plaats van een klinisch verblijf. Mijn katten fleurden langzaam op en gingen eindelijk spelen.

Muziek

Ik kreeg behoefte aan meer muziek in mijn leven. Ik luisterde uren naar mijn lievelingsmuziek en viel soms tevreden in slaap.
Ik droomde dat ik op een gitaar speelde.
Met mijn vader die muzikant is en een goede vriend, bracht ik een bezoekje aan een kleine, gezellige muziekwinkel. Niettemin was er ruime keus.
Er was geen druk om iets te kopen. We mochten rustig kijken en alle gitaren bespelen.
Ik vond er een. Een warm en helder geluid. Het was het begin van een opening in mij, die me niet alleen plezier bezorgde, maar ook hielp om meer contact met mezelf te krijgen en daardoor ook met andere mensen.
Komt er iemand op bezoek, zeker iemand die zelf muziek maakt, dan is er meteen gespreksstof. En aanleiding om iets te spelen of te luisteren.

Al twee jaar fantaseerde ik ook over een piano en dat ik dan de mooiste klanken en melodieën zou voortbrengen. Zo voel ik dat in mijn hart. Het is net als schrijven. Het stroomt gewoon uit me.
Maar ja, een mooie elektrische piano? Dat kost zeker 1200 euro, toch?

Toen ik uiteindelijk de knoop doorhakte en een afspraak maakte met mijn muziekvader, vonden we een (nieuwe) piano binnen mijn budget, van 400 euro
en met een mooi zuiver klassiek geluid. De tonen klonken zelfs helderder dan de piano ernaast van 1100 euro.
Dus nu ben ik Imagine van John Lennon aan het leren, maar als ik zin heb improviseer ik mee met Debussy.
Tot mijn verbazing komt er allemaal prachtige muziek in mijn leven, waar ik nooit iets van wist.

Je dromen volgen of het leven nemen zoals het komt

Een verlangen komt van binnenuit. Dat hoeft niet altijd te leiden tot onvrede. Het kan ook speels en inspirerend zijn. Vanuit vrijheid iets wensen, in plaats van uit frustratie of gevoel van tekort. Juist in die openheid met wat vertrouwen en beginnersgeluk 😉 kunnen mooie dingen in je leven komen.

Voor mij is het helend om iets te wensen en ook daar naar te handelen.
Om niet alles van toeval te laten afhangen en af te wachten wat er gebeurt, maar durven wensen.
Waardoor je ervaart wat je wilt en steeds beter afstemt op je wensen. Wat helpt om kansen te zien.

Je omstandigheden kies je natuurlijk niet altijd zelf, maar je hebt wel de kracht om verandering voor te stellen en over te dromen. Dan krijgen ze vorm. Vaak is het een klus om angst en teleurstelling die ooit vorm aannam te overwinnen. Het helpt om naar muziek te luisteren, te praten met een goede vriend en mijn gedachten op te schrijven. Zo heb ik zelfs alweer zeven boeken geschreven vanaf mijn veertiende.
Wat niemand ooit van mij verwacht, omdat ik stil en wat gesloten ben. Ik luister liever in het Een op Een contact. Daarom zijn mensen ook verbaasd dat ik al jaren lezingen geef.  Hoe meer publiek, hoe beter. Zo spreek ik soms voor zalen van 200 mensen op een ROC school of in een ziekenhuis.

PS: Wil je zelf zo’n lezing bijwonen? Je bent van harte welkom.

Donderdag 5 april 2018 in Utrecht
Lezing: “ADHD, Autisme, Dyslexie etc., stoornis, gave of gewoon ?”
Klik voor meer informatie over deze lezing

Woensdag 18 april 2018 in Landsmeer
Lezing: “ADHD, Autisme, Dyslexie etc., stoornis, gave of gewoon ?”
Klik voor meer informatie over deze lezing

Over het boek Afwijkend en toch zo gewoon