Dus! is een platform om mensen op weg te helpen bij hun bewustwordingsproces.
Hoe we onze realiteit creëren.
Hoe kunnen we het leven dat we wensen met minder moeite manifesteren?
Ons leven naar een hoger niveau tillen? Ons dromen en intenties waarmaken. Onze talenten en kwaliteiten ontwikkelen.
Hoe kunnen we meer succes, voldoening en zelfvertrouwen ervaren, ongeacht hoe de situatie nu is?
In plaats van ons te laten leiden door omstandigheden, zelf verantwoordelijkheid nemen voor ons leven. Leren ons eigen licht te zijn in de wereld.
Meer liefde, vrede en geluk en minder frustratie, onmacht en wanhoop.
We kunnen niet de hele wereld veranderen, maar we kunnen ons microkosmos scheppen.
Ook kinderen kunnen we leren om hun eigen stem te volgen.
Dus! geeft een andere kijk op voeding, gezondheid, geluk, het begeleiden en grootbrengen van kinderen.
Niet dat ik daarmee misstanden of ellende ontken.
Maar in plaats van te vechten tegen een bierkaai, of juist de situatie te ontkennen of verdringen, kunnen we zaken aan het licht brengen en een geweldloze confrontatie aangaan.
Waar strijden of proberen iets weg te dringen, heel veel energie kost, kan het bevrijdend zijn om het onder ogen te zien.
Voelen wat er te voelen is.
Hoe kunnen we bijdragen aan een eerlijke, gezonde en natuurlijke samenleving, waarin we allemaal tot ons recht komen? Pas als je jezelf kent, kun je begrijpen hoe de wereld in elkaar zit en ermee omgaan.
Dus! gaat op zoek naar de waarheid. Wat niet betekent dat het alwetend is. Nieuwe ervaringen en inzichten zijn juist heel welkom. Dus! probeert de mensen en de maatschappij te begrijpen en doorzien en is niet bang om kritiek te ontvangen. Door interactie, positief of negatief, doe je ervaring op en leer je jezelf en het leven kennen. Je komt dichter bij de waarheid.
Dus! is ook niet bang om kritiek te geven en de wereld wakker te schudden.
De intentie is om samen een vredige beweging te vormen, voor positieve veranderingen. Bijna iedereen wil gezond, gelukkig en vrij zijn en heeft wensen en dromen.
Laten we weer gaan samen-leven, in plaats van langs elkaar heen. De liefde tussen ouders en kinderen, moet vrije toegang hebben.
Ervaringen uitwisselen, van elkaar leren en netwerken vormen past ook bij Dus! Ideeën, inzichten of artikels zijn heel welkom.
“Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien.”
Mahatma Gandhi.
Sarah Morton. Redactie.
redactie@dus-sarah-morton.info
Bericht Wat je niet verteld is
Kinderen gezond en gelukkig laten opgroeien
Wat je niet verteld is… is bedoeld om kinderen een stem te geven, opdat zij onbelemmerd, gelukkig en natuurlijk kunnen opgroeien.Het gaat over wat kinderen meemaken in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij. Over de invloed van de kindertijd op iemands leven en op de samenleving. Waarom mensen worden zoals ze worden. Over opvoedkundige dogma’s, over stress, haast en kramp. Wat alledaagse momenten, zoals in de buggy, voor invloed hebben op een kind. De rol van deskundigen en wat een zinnigere manier zou zijn om mensen te helpen.“De auteur geeft blijk van een diep inzicht in de oorzaken van vreemd gedrag en put in haar voorbeelden ook uit eigen ervaringen.”
Door NBD Biblion.
Titel: Wat je niet verteld is…
Over kinderen in de baarmoeder, in het gezin en in de maatschappij
Auteur: Sarah Morton
Website: Dus – Sarah Morton
ISBN: 978-90-815775-0-2
Verkrijgbaar bij: Boekenroute.nl
Uitgeverij: DeNieSa
Het boek is ook (gesigneerd) via deze website te verkrijgen! In geval van belangstelling kunt u een mailtje sturen: redactie@dus-sarah-morton.info
Trailer Wat je niet verteld is:
Mooi hoe het gezicht zowel de auteur als het (innerlijk) kind uitbeeldt.
Oorlog tegen het kind.
Je ogen lachen niet, je mond is stil, niemand die wat met je wil. Het vuur is gedoofd, liefde en warmte blijven buiten je bereik.
Te midden van stress, frustratie en haast, ben jij een last, een blok aan het been. De pijn is zo groot en jij bent nog zo klein. Laat jij van je horen, kun je een snauw krijgen. Geboren afreageerobject.
Ik kan hen niet vergeten; kinderen die gemarteld gillen. Of een gezichtje, misvormd van verdriet. Als ik de waarheid in die ogen zie, wil ik sterven. Die herinnering draag ik als een baby.
Velen worden net zo gevoelloos als hun verzorgers. Voor anderen lijkt de dood de enige weg om vrij te zijn. Van binnen gingen ze al veel eerder dood.
Ik kan hen niet vergeten. Sommigen bouwen een geslaagd leven op, worden bemind, bewonderd, maar van binnen blijft een stem zeggen: Wie wil jou nou hebben?
Als volwassene zie je kinderen, waarvan je denkt: Dat had ik kunnen zijn. Je zou hen willen zeggen: je bent niet alleen. Als deze verzorgers ook maar een minuut doormaken wat het kind voelt, hoe zullen ze dan kijken naar dat ‘lastpak’?
Sarah Morton.
Auteursrecht: Iedereen mag naar believen teksten van Dus! overnemen.
Sterker nog, het helpt Dus! met het verspreiden van informatie.
Wel bij het artikel een link plaatsen naar de bron.
(Artikels die ik van een andere website heb, daar heb ik geen zeggenschap over.)
Verder hoop ik dat de teksten niet worden gebruikt voor commerciële doeleinden, maar puur om de onderwerpen bespreekbaar te maken.
Disclaimer: de teksten hebben geen wetenschappelijke status.
Bedankt voor dit artikel.
Waarom je het woord geweldloos gebruikt is mij niet geheel duidelijk,
ik meen ook dat Mahatama Ghandhi India en Zuid Afrika niet zou hebben overleefd, als de Britten en Afrikaners geen Bijbel opvoeding hadden gehad.
Maar als je er wat mee kan bereiken, met geweldloosheid, ga je gang natuurlijk.
Ik hoop alleen wel dat de kinderontvoerders bij maatschappelijk werk zullen beseffen, dat er ook veel mensen zijn die hen ernstig zoeken te vergelden voor hun misdaden, zo geweldrijk als we maar kunnen bedenken, waarin wij in ons recht staan.
Hoi Manon,
Leuk om je bericht te ontvangen. Ook ik zie van alles verkeerd gaan, en toch probeer ik het positieve te blijven zien. Mensen die waarde hechten aan de natuur en in harmonie zijn met hun omgeving. Het kind zien zoals het is en het in de waarde laten. (Dus ook niet overladen met snoep)
Ook ik geloof dat ieder mens uniek is, zelfs een eeneiige tweeling.
Blij dat uw kinderen goed terecht zijn gekomen.
Veel groeten,
Sarah
Wat een duidelijk standpunt, en Sarah je hebt helemaal gelijk.
de laatste tijd zie ik veel dingen wat verkeerd is, toch ben al 65 jaar onderweg!!
maar ontdek zoveel verkeerds, inderdaad zoals u beschrijft over kinderen, was eigenlijk ook nieuw voor mij net zoals voeding enz. waarin zo veel verkeerds zit en vaccinatie,s waarmee ze ons en onze kinderen mee willen vergiftigen.
Men spiegelt zich vaak aan de mensen, maar dat iedereen anders is wordt vergeten, elk mens heeft iets unieks.
wat dat betreft heb ik mijn kinderen ook niet goed opgevoed, maar gelukkig zijn ze wel goed terecht gekomen.
Een hartelijke groet van Manon.
Beste Pjotr,
Mooi om je verhaal hier te lezen.
de vergelijking met snelgroeiende gewassen en groenten en fruit die op hun eigen tempo, in de zon kunnen opgroeien, is erg mooi en waar.
Dat had ik ook net nodig, want ook ik heb vaak minderwaardigheidsgevoelens als anders sneller en vlotter kunnen.
Ook ik geloof dat kinderen zich op hun eigen manier moeten kunnen ontwikkelen, dat dan hun ware potentieel eruit kan komen. Dan kunnen ze floreren. Het huidige schoolsysteem beknot kinderen meer dan hun ontwikkeling te stimuleren.
Inderdaad kan een mens (geestelijk) zijn hele leven blijven groeien.
De laatste tijd is er weinig met mij aan de hand. Ook de omgeving ziet dat het steeds beter met mij gaat. Over het algemeen ben ik tevreden met mijn leven.
Jaren geleden stond alles nog in het teken van mijn ziekte-beeld. Met steun en hulp van mensen die wel achter me stonden en in me geloofden, kon ik uiteindelijk toch een zelfstandiger en zinvol leven opbouwen. Zo woon ik op mezelf.
Mooi Sarah!
Ik ben inmiddels 35. Vroeger was ik met name ‘anders’ en ‘wat op zichzelf’ . Daar is nooit een punt van gemaakt. Er zijn wel wat problemen ontstaan en daar was ook wat hulp bij nodig. Ik zeg zelf: “officieel ben ik autist” maar ja wat is dat? Ik schrik ook van het gelabel van tegenwoordig. Vandaag vertelde ik iemand nog dat leren omgaan met (mijn)autisme met name een kwestie van geduld is voor mezelf en de omgeving. Nu ben ik 35 en is er eigenlijk niks meer aan de hand. Sommige dingen leer/leerde ik blijkbaar veel en veel langzamer dan bij mensen met een ‘normale’ ontwikkeling. Andere dingen kan en leer ik weer veel beter en sneller. Geduld is een belangrijke factor. De trend het van jongs af aan allemaal zo snel mogelijk weer recht proberen te trekken daar schrik ik van! Een mooie stevige boom heeft tijd nodig te volgroeien. Ikzelf zie me graag als een groeiende boom en bomen groeien rustig en gestaag tot ze jaren en jaren later prachtig groot en stevig zijn met een volle kruin. Iedereen (niet alleen autisten) zijn eigen groeiproces gunnen lijkt mij een verstandige zaak. De smaak van snel opgekweekte kas-tomaten verbleekt bij zongerijpte tomaten. Ik ben van mening dat autisten kunnen uitgroeien tot sterke getalenteerde mooie mensen met diepgang heel veel diepgang zelfs, als ze de ruimte krijgen of uiteindelijk de ruimte nemen en het roer in eigen handen gaan nemen. Ik dacht vroeger: ‘dat wordt niks met mezelf’ .Nu wat jaartjes verder, en het duurde langer dan ik zou willen (vooral als je je vergelijkt met anderen), ben ik behoorlijk tevreden over mijzelf en het leven. Dit wilde ik graag delen.
Beste Sara,
Ik zou graag in contact met je komen.
Aangezien jij over de juiste dingen (DE ONBETWISTE WAARHEID) schrijft.
Zonder de propoganda die in de dagelijkse sveer leeft.
Als je dat wilt, stuur me me dan een mail
Groetjes, Melody
Beste Jeanette,
ook jouw reactie is voor mij herkenbaar.
Altijd hoopgevend om weer iemand te ontmoeten die zelfstandig kan denken en voelen. Voor mij ook weer een inspiratie, hoe jullie in het leven staan en jullie kinderen ermee om leren gaan. Ik ben er zelf ook mee bezig, hoe je zo vrij en natuurlijk mogelijk nog kan leven in deze maatschappij.
Het leven zelf in de beste leermeester en de natuur vertelt mij hoe het leven in elkaar zit, niet de ‘beschaafde’ wereld.
Hoe ik meer met de natuur kan leven en dicht bij mijn essentie en gevoel kan komen/blijven, daar gaat ook mijn aandacht naar uit. Ver ben ik nog niet.
Je lijkt me een mooi en oprecht iemand, met een helder bewustzijn, iemand die doorheeft wat er om zich heen gebeurt.
Veel groetjes,
Sarah
Goed geschreven en zo herkenbaar ook !
Wij nemen vaak met onze kinderen de schooldag door en leren ze zo wat echt is en niet.
Ze weten dat ze in een gevangenis leven, ze weten dat school er is om hun dom te houden en dat ze leren van wat ze thuis te horen krijgen en niet op school van de gehersenspoelde leer krachten. Leren vertrouwen op je gevoelens,eerlijk zijn en vooral jezelf zijn. Wij kijken geen tv en leven zoveel mogelijk met de natuur,zuiver en eerlijk en met respect.
Geen vaccinaties en geen chemie ed in ons eten!
Beter zo maar nog een lange weg te gaan……
Jeanette
Hallo Sarah,
Bedankt voor je website! Ik vind dat je geweldige dingen schrijft en ben het helemaal met je eens dat de manier waarop de samenleving nu functioneert, anders moet. Ik geloof dat we er allemaal niet gezonder en gelukkiger van worden. Bedankt voor je inzet om dingen bespreekbaar te maken!
Op naar gezonder en gelukkiger en vrijer 🙂
Liefs,
Dorien Ruben
Wat een ongeloofelijke lef om dit zo allemaal op te durven schrijven. En een gave om het te kunnen! Je bent een zegen voor mensen (kinderen en intussen ook heus wel een paar volwassenen) die dit ook zo ervaren.
Anne
Dag Ingrid,
bedankt voor je lieve en mooie woorden. Voor mij weer een stimulans. Alsof ik eraan herinnerd word wat ik wil bereiken.
Groetjes
Sarah
Sarah, voor velen ben je de stem die vraagt om eerlijkheid en gerechtigheid en onvoorwaardelijke liefde, voor velen ben je confronterend…
je bent een goede schrijfster, met een scherpe kijk op de samenleving…jij bent een van de vele kinderen die niet kreeg wat ze nodig had…als moeder zet ik me net als jij in voor alle kinderen die niet krijgen wat ze nodigen hebben om zich in hun volle eigenheid te kunnen ontwikkelen..gelukkig volgen er steeds meer!
Liefs en succes
Hoi Geus,
bedankt voor je inhoudelijke en uitgebreide commentaar.
Scholen zijn inderdaad indoctrinatiegevangenissen. Het denken met het hoofd heeft daar prioriteit, andere gebieden, zoals het lichaam en gevoelens worden verwaarloosd. 1 a 2 uur gymnastiek per dag, terwijl een kind minimaal een uur moet bewegen.
Op school leer je niet goed voor jezelf te zorgen, je leert eerder je eigen gevoelens te negeren.
Kinderen die het schoolprogramma niet volhouden of stiller, kritischer of spontaner zijn dan het gemiddelde, krijgen al snel een psychiatrisch label. Een individuele leerkracht kan een negatief onderwijsadvies geven. Steeds meer kinderen worden aan de psychiatrische medicatie gezet, om ze beter te laten functioneren op school, lees: aangepaster zijn. Leerkrachten die voor een klas van 30 kinderen zijn, hebben nu eenmaal graag dat de kinderen rustig zijn en de lesstof klakkeloos accepteren.
Kinderen krijgen op school nauwelijks de kans om zelf de wereld te ontdekken, zelf verbanden te leggen, om erachter te komen wat bij hen past en wat niet. Het staat al vast wat ze voorgeschoteld krijgen.
Jou commentaar doet me ook denken aan een van mijn eigen column’s: http://frontpage.fok.nl/column/370459/1/1/50/school-maakt-kinderen-dom.html
Vriendelijke groet
Sarah
Kinderen weghouden bij TV en radio lijkt me het belangrijkste hier.
Dat gat dan opvullen.
Ik heb zelf ook veel schade ondervonden van de wetenschaps falsificaties waar de vooral de middelbare scholen zich schuldig maken. Maar ook het basis onderwijs. Ouders behoren betrokken te zijn bij de onbetrouwbare troep waarmee kinderen intellectueel kapot worden gemaakt. Maar dat is niet gemakkelijk. Want behalve aan kinderen aantonen hoe ze besodemieterd worden door de gerichte propaganda op de scholen, waar ook nog erg veel leraren fanatiek medeplichtig zijn, is een tamelijk moeilijke taak. Kinderen kunnen, als ze aandacht krijgen en ruimte daar voor, uitleggen wat er op school gebeurd, maar slechts in sommige gevallen kunnen ouders dan onderzoeken wat de werkelijke achtergronden zijn die door de docenten wordt belogen. Typische leugens die ik meemaakte, ook op de basisschool, was communistische docenten, docenten die in de maanlanding geloofden, docenten die werkelijk de leugens over geschiedenis klakkeloos geloofden.
Ter ondesteuning, zal ik een lijstje geven van leugens op school, opdat ouders misschien hun kinderen daar tegen kunnen beschermen.
1. Adolf Hitler was Rooms Katholiek, wat de docent er verder over verteld is onbelangrijk.
Maar misschien kan je kinderen ook vertellen dat ze zoiets niet terug aan hun docent vertellen, want dan gaat die docent de leugen trachten opnieuw te leren met extra argumenten. Dat is dan weer te controleren in een volgend gesprek met het kind.
2. Democratie is een vertrouwenstruc.
Voor een kind moet je misschien eerst een voorbeeld geven van een vertrouwenstruc. Als ze Sinterklaas kennen van hun bijgelovige vriendjes, die is vaak een goed voorbeeld. Bijgeloof gecombineerd met omkoperij, zo kan je die brood en spelen truc uitleggen.
3. Communisme is Kapitalisme onder een andere naam.
Misschien is het leuk als je kinderen aan het lachen kan maken daarmee, als je wat verhalen verteld over hoe dom die communisten zijn. Want de meeste docenten zijn communist, ze stemmen PvdA, dus humor is hier een wapen de kinderen te leren dat enkel een Fascist een Sovjet Unie systeem zal doceren aan kinderen. De koude oorlog was een hoax. De normale ouder begrijpt dat zo de Nederlandse politiek werkt, maar docenten zijn meestal niet zo slim.
Ik kan deze lijst nog wel uitbreiden, zoals met de achtergronden van de door Rockefeller gefinancierde Kinsey rapporten, waarvan delen gebruikt worden in het Nederlands onderwijs. Maar behalve controleren hoe kinderen intellectueel beschadigd worden door simpele leugens, is het natuurlijk ook zaak de vaders wat te organiseren, het adres van docenten uit te vissen, om de mogelijkheid te hebben docenten fysiek aan te pakken. Helaas, dat is het enige middel waar ambtenaren respect voor hebben. Daar moet je ook gul mee zijn om voorbeelden te stellen, waar je ook andere kinderen mee kan beschermen. Geweld is het enige wat werkt. Bij volwassenen tenminste. Het beste zou iedereen eens per jaar een politie agent in een lantaren paal hangen, om de kinderen te leren hoe gevaarlijk het is, om gewapende roofovervallen en laten afnemen van wapens, registratie en al die misdaden door die criminele organisatie te gedogen. Dan begrijpen ze dat gedogen een grens heeft. Maar goed, het artikel hierboven gelezende hebbende, moet ook deze website uitkijken voor plunderingen door de graaiende psychoten van wat zich overheden noemt. Die Untertieren weet u wel.
😀
Beoordeling Over Dus!.
Je moet ingelogd zijn om een beoordeling te plaatsen.
Beste Hofman,
ik kan het goed begrijpen als mensen geweld gaan gebruiken in dit soort gevallen.
Ik kies er zelf voor om deze zaken aan het licht te brengen.
Ook zie ik voor me, (als kinderontvoerders weer handenwringend klaarstaan om kinderen van hun familie te scheiden) dat een grote groep mensen in opstand komt: ‘Het is genoeg geweest.’ Zonder dreiging, zonder geweld, maar wel met een kracht waar men niet omheen kan opkomen voor kinderen.