De kindertijd is waarschijnlijk de belangrijkste periode in een mensenleven, omdat dan het karakter zich ontwikkelt. Om die reden is de relatie met de ouders, maar ook met andere opvoeders van wezenlijk belang. We zijn met elkaar verbonden.
Kinderen zijn net antennes en pikken van alles op. Ze reageren op de energie, houding en gevoelens van ouders. Wat hebben ze liever? Hun liefde, blijdschap en vertrouwen, of hun ongerustheid, angst en woede?
Wat betekent een bepaalde reactie van een kind? Kan het zich vrij bewegen en zich uiten, of zit het fysiek of psychisch op slot? Dwang van bovenaf voelen kinderen feilloos aan. Instinctief verzetten zij zich als iets tegen hun natuur of behoeften ingaat.
De meeste emotionele uitbarstingen zijn te voorkomen. Niet door het kind altijd zijn zin te geven, maar door de werkelijke behoefte te volgen en door verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf en de situatie. Een jonge baby is bijvoorbeeld ontworpen om dicht bij de moeder/ouders te zijn. Het wil niet afgezonderd worden, maar deel uitmaken van de ‘stam.’ Zijn hersenen ontwikkelen zich door interactie. Het zoekt warmte, affectie en huidcontact. Het wil de stem van de ouders horen, hun hartslag voelen.
Voor opgroeiende kinderen zijn grenzen en regels soms nodig om zich veilig te voelen. Het kind weet waar het aan toe is en hoeft niet op z’n tenen te lopen uit angst over een onzichtbare grens te gaan. Binnen dit kader kan het zich vrij bewegen. Ontdekken, spelen en ervaren.
Kinderen ontwikkelen zich door de omgeving en imiteren andere mensen. Door jezelf en je eigen verleden werkelijk te kennen, kun je je kind beter begrijpen en kan het gezinsleven mooier, liefdevoller en harmonieuzer worden. De kwaliteit van leven hangt samen met je geliefd en veilig
voelen, kunnen zijn wie je bent, bewegingsvrijheid en bezig kunnen zijn met zinvolle zaken. Als de weerstand wegvalt, kan er ontspanning en verbondenheid zijn.
Mijn naam is Sarah Morton.
Al vanaf mijn vroege puberteit houden thema’s als kind-zijn, opgroeien, liefde, aandacht, opvoeding en verzorging me bezig.
Wat het kind nodig heeft en hoe een gezin in elkaar zit, heb ik snel door. Welke gewoonten, waarden, overtuigingen, gevoelens en problemen er heersen. Hierbij probeer ik zo open mogelijk te kijken, zonder waardeoordeel, waarbij de natuur de beste leermeester is. De bron waar al het leven uit voortkomt.
U zou me kunnen zien als ‘tolk’ voor uw kind.
Ik vertaal gevoelens en uitingen van kinderen en geef ouders zicht op het leefklimaat en de onderlinge relaties binnen het gezin.
Ook kinderen en jongeren zijn welkom om contact op te nemen, als ze problemen ervaren met hun ouders of hun school!
Verder kunnen mensen die beroepsmatig met kinderen te maken hebben, mij vragen. Als een kind vastloopt op school of in de kinderopvang, hoeven we niet meteen aan een geestelijke aandoening te denken. Door goed naar de situatie te kijken en te begrijpen wat het kind nodig heeft, kan er een positieve verandering plaatsvinden.
Kinderen willen zich veilig voelen, zich op hun eigen manier kunnen ontwikkelen en gezien en gehoord worden. Aandacht en respect voor wie iemand is, kan wonderen doen.
Uitgangspunten:
– Een kind gedraagt zich zo goed als het zich voelt. ‘Lastig’ gedrag is niet om de opvoeders te pesten, dwingen of manipuleren. Het kind probeert duidelijk te maken wat het nodig heeft en meemaakt.
– Er zijn verschillende redenen dat een kind niet lekker in z’n vel zit. Van stress, een nare ervaring, pesten of een andere situatie die hij niet aankan tot een voedingsintolerantie.
– Een kind geeft zelf aan waar het aan toe is en leert vooral door ervaring.
– Een kind werkelijk zien zoals het is, betekent loslaten van verwachtingen. Kinderen zijn geen privé-bezit, het zijn opgroeiende mensen met hun eigen behoeften, gevoelens en ervaringen.
– Kinderen spiegelen hun omgeving en zeker ook hun ouders. Enerzijds kan dit confronterend en pijnlijk zijn, tegelijk is het een kans op een gezondere thuis-situatie en veilige band.
– Een goede ‘kinderbescherming’ zit in de ouders zelf en in een steunend netwerk van naasten die werkelijk betrokken zijn.
Hoe werk ik?
Mijn doel is ouders en verzorgers zicht te geven op hun relatie met het kind, hoe het gezin in elkaar zit en welke invloeden het kind meekrijgt. Hierbij ga ik af op mijn intuïtie en inzicht en verplaats ik me in het kind.
De bedoeling is dat het gezin op eigen kracht verder kan. Als onafhankelijke waarnemer, neem ik geen beslissingen voor anderen. Uiteindelijk ben je zelf verantwoordelijk voor je doen en laten!
1) U kunt een vraag stellen via e-mail of telefoon. Het risico is dat ik maar één kant van het verhaal te ‘zien’ krijg en niet de hele situatie.
2) Ik kan meedraaien in het gezin en zo een compleet beeld krijgen van de thuissituatie. Wat de kracht is van dit gezin en ook wat er mis gaat en hoe het anders kan. U krijgt de ruimte om te vertellen hoe u de relatie met uw kind ervaart. Ook trek ik met het kind op, zodat er een vertrouwensband kan ontstaan en hij kan vertellen of laten zien wat er in hem leeft. Deze ‘taal’ ben ik nog niet vergeten.
3) Heeft u een ander voorstel, kunt u me ook benaderen.
Noten: 1) ‘Hij’ kan ook een zij zijn.
2) Mijn aandacht richt zich op alle kinderen, dus niet specifiek op degenen met een (psychiatrische) diagnose.
Tarief: Tenminste de onkostenvergoeding, waaronder reiskosten. Verder een vrije gift op basis van een waardebepaling-achterafconcept. Dat houdt in: u geeft het een kans en bekijkt in welke mate er een positieve verandering heeft plaatsgevonden. Ik verdien dus geen geld aan problemen, maar aan oplossingen! U kunt naderhand besluiten wat de remedie waard was.
Achteraf stuur ik een rekening. Welk bedrag u overboekt, mag u zelf bepalen.
Sarah Morton
redactie@dus-sarah-morton.info
Tel: 06-14966617
Ervaringen.
Toen ik op Sarah’s website terecht kwam, bekroop mij het gevoel, dat ik op een bijzondere plek was beland! Met veel interesse heb ik een aantal van haar stukken gelezen en merkte een lichte jaloezie opkomen. Bij mij spelen opgelegde waarden van de maatschappij nog een grote rol in mijn gevoelsleven, ze zitten vaak in de weg. Sarah is in staat door haar ervaringen en gevoeligheid onbevangen en liefdevol te kijken naar ouders en kinderen. Ze heeft de waarden van de maatschappij achter zich gelaten en haar eigen gecreëerd. Ze kan vol met haar intuïtie leven, iets om heel trots op te zijn!
Ik las het verhaal van Sarah over de nadelen en gevaren van een fopspeen en besefte dat ook mijn twee kindjes regelmatig de fopspeen toegeschoven kregen. Het bracht me even in verwarring, maar mijn moedergevoel werd wakker en zorgde ervoor dat ik het ‘’(on)schuldige’’ tuutje buiten handbereik legde, om te kijken wat er gebeurde. Na een korte onderzoeksperiode kon ik makkelijk tot de conclusie komen dat de meeste momenten, waarbij ik dacht dat mijn dochtertje de speen wilde, ze die eigenlijk helemaal niet wilde. Er zat een boertje dwars of ze wilde gewoon even contact maken of iets dergelijks. Alleen de momenten waar ik haar niet de aandacht kan geven die zij verlangt (in de auto of het naar bed brengen van haar grote broer) werkt een speentje tevredenstellend. Het speentje gebruikend voor een korte vervanging lijkt haar geen kwaad te doen. Na het lezen van Sarah’s artikel, grijp ik niet meer uit gemak naar het fopspeentje en kan daarmee mijn dochtertjes eerste verslaving in de hand houden.
Door Esmarel Gasman (Oermoeders van nu)
www.facebook.com/oermoedersvannu
Pingback: BOINNK!!! | Aleph, weekoverzicht nr. 71