Observatiekliniek

Wolf heeft geen verstandelijke beperking, maar een leerachterstand. Hij is met tien jaar opgesloten in een observatiekliniek Sandhaghe, S.P.C. Eerst groep de Zebra’s, daarna groep: De Rakkers, want hij had problemen op school en was in de war. Dit observatiekliniek viel ook onder (destijds) de Compaan. De stichting zei ook dat geen enkele school geschikt voor hem was.
Waar ze ook van overtuigd waren. “Jij moet keihard aangepakt worden, anders gaat het helemaal mis met je”.

Tijdens de observatiekliniek mocht Wolf zijn ouders een paar weken niet zien maar alleen ‘s avonds bellen. Daarna mocht Wolf tijdens de weekenden thuis zijn.
Er zijn hele rare en enge dingen gebeurd. “Als je niet ging eten dan werd het je keel in geduwd. Al het eten vloog de lucht in en alles zat onder. Verzetten kon je je niet tegen wat dan ook. Wat ik ook zag dat als je niet braaf ging slapen op tijd en ging dwalen op de gangen werd de deur op slot gedaan en als je dan nog opbleef werd je vast gebonden op bed met een Zweedse band (buikband)”
Wolf zat onder de medicatie. Als een kind weigerde medicatie op te nemen, werd het met geweld toegediend.
Wolf werd dikker door de medicatie, hij groeide tot 75 kilogram bij een lengte van 1.64M Hij mocht zich ook niet vrij bewegen maar werd wel verplicht om te sporten. Cliënten kregen vooral judo, waar velen helemaal geen zin hadden, op elkaar te gaan liggen.

Wolf werd verder onvoldoende gestimuleerd en moest vaak op zijn kamer verblijven met alleen een bed en een bureau en wat kleine speelgoedjes. Uit verveling lag hij veel op bed.
Wolf moest afwachten tot hij werd opgeroepen voor een onderzoek. Die bestonden onder andere uit bloed prikken en in een emmertje plassen.
Wolf werd continu in de gaten gehouden. Er was ook een microfoon bij zijn bed. Ook in de nacht werd naar zijn geluiden geluisterd, het was een totale geestelijke vernedering.

Als hij in zijn slaap praatte (bijv. omdat hij nachtmerries had van de situatie,) kwamen ze naar binnen en maakten hem wakker. Of als Wolf oorpijn had deden ze zonder zijn toestemming oordruppels in.
Ook werd er niet gewoon een WC gebruikt maar je moest op de po de behoefte doen en daarna moest de begeleiding het weer zelf schoonmaken. “Wat heb je het toch weer smerig gemaakt”, kreeg Wolf te horen.
Kinderen die gilden onder een ‘behandeling’, bond het personeel bijv, vast of zette ze onder de koude douche met de toevoeging: “Doe niet zo moeilijk, klein misbaksel!”
Ook is gebeurd dat een cliënt moeilijk deed volgens de begeleiding en het niet trok en van zich afduwde. Dan gingen een paar begeleiders op je liggen en er was zelfs een begeleider die toen de cliënt op de grond lag, ging schoppen.
Vrienden kon Wolf zo maken, dat was geen enkel punt bij de Observatiekliniek,
hij toonde veel medeleven naar de cliënten zelf.

Maar vriendschap is niet wat de begeleiding wilde. Ze haalden je uit elkaar als het om vriendschap gaat. Je mocht hooguit drie vrienden hebben.
Ze leken bang dat er als er te veel cliënten bevriend raakten, er een soort saamhorigheid ontstaat. Dat de begeleiding er geen touw meer aan kon vast knopen en dat is juist wat Wolf wilde. Niet de verwardheid van de cliënten maar van het personeel zelf.

Bij het Observatiekliniek voelde Wolf dat al, en nu jaren later weer.
Als kind had je geen enkele rechten. Nu lijkt dat weer zo. Elke dag was een martelgang toen en stiekem nog steeds.
Zo af en toe kon je wel buiten spelen maar de speeltuin was erg troosteloos. Er waren muren van 10 meter hoog die vierkant er om heen gingen er was maar weinig natuur.
Veel stenen en een wip. Sommige schommels en een glijbaan die zelfs half kapot waren
maar Wolf was degene die nooit speelde of lol maakte. Andere kinderen namelijk wel
maar de omgeving, de kinderen, de muren en de kraaien die voorbij vlogen zaten Wolf altijd te hypnotiseren

Er waren praatjes onder de begeleiding en soms hoorde Wolf dat er een cliënt was gesneuveld. Er gingen soms cliënten dood door een griepje. Door de situatie, (atmosfeer, stress en medicatie) hadden ze kennelijk geen weerstand meer. Wolf is de laatste weken ook grieperig geweest. De begeleiding keek nauwelijks naar hem om, liet hem liggen. Totdat zijn ouders hem weer in huis haalden, toen ging de griep weg. Zijn ouders zorgden ook goed voor hem.
Thuis lukte ook het afvallen. De kilo’s vlogen eraf, hij had weer zin in het leven. Nu heeft hij een atletisch figuur. Al zat hij de meeste tijd op zijn kamer, zijn ouders gingen regelmatig met hem naar buiten en stimuleerden hem ook te sporten.

Wolf heeft het gevoel dat hij jong was gestorven als hij in het observatiekliniek was gebleven. Op het laatste wilde hij ook niet meer leven. Alle levensvreugde was uit hem gezogen. Hij dacht alleen nog maar aan de dood.

Wolf: “het leek wel of ik de enige jongen was die alles zo vreselijk helder zag maar toen maar weinig kon verwoorden.
Maar het beeld denken heeft mij laten groeien. Wat nu volgroeid is tot een diepzinnig dichten dat alleen maar beter en dieper gaat.

Want ik heb altijd gedacht “Ooit zal de wereld het zien wie ik werkelijk ben zonder alleen een schaduw te zijn daar heb ik me altijd 100% op gefocust”.