2018 begon eigenlijk heel goed voor mij. Oud en nieuw gevierd met vrienden, met veel muziek en dansen.
Ik had zin in het leven. Ik zat in een opwaartse spiraal.
Om mijn muzikale aspiraties vorm te geven, kocht ik een elektrische piano
Iets wat ik al twee jaar van plan was.
Via You Tube ging ik lessen nemen. Zo leerde ik hoe ik Imagine van John Lennon kon spelen. Het lukte zowaar om de stappen te begrijpen en toe te passen.
Dat ik een een maand later in een diepe depressie zou belanden, had ik niet voorzien.
Een tijdlang ontving ik begeleiding, omdat ik op eigen houtje mijn leven niet zo goed georganiseerd kreeg
Op allerlei gebieden liep ik vast.
Van september 2017 tot eind 2017 verliep het contact redelijk prettig.
De coach dacht met me mee, we werkten samen aan doelen. Ze hielp me om mijn prioriteiten op een rijtje te zetten. Ze stelde zich bescheiden op, zo leek het tenminste.
Dat mijn beste vriend me ook bij veel zaken hielp en betrokken was, daar leek ze respect voor te hebben: ze gaf meer dan eens een compliment hoe mooi het was wat we samen ondernamen. Verstandelijk stelde dat me gerust.
Zonder dat ik het meteen doorhad begon de coach me te ondermijnen
Begin 2018 sloeg het om, vooral vanaf februari. Steeds vaker sprak ze me aan als een verstandelijk gehandicapte of een demente bejaarde. Niet zozeer met woorden, maar met de toon en lichaamstaal. Dit gebeurde vooral wanneer er een meningsverschil dreigde te ontstaan.
Ze begon mij en mijn beste vriend tegen elkaar uit te spelen.
Dan draaide ze zich overdreven naar me toe en zei luid. “En wat vind jij ervan, Sarah?!”
Er was alleen nog maar strijd en stress
Zo moest de indicatie voor begeleiding verlengd worden.
Dat was goed afgelopen. Het was nog een prettig gesprek met de consulente van de gemeente.
Maar meteen de week daarop deelde de coach mee dat er geen ’twee begeleiders’ meer tegelijk aanwezig mochten zijn. Dat zou de gemeente hebben bepaald. Daar heb ik van diens kant zelf geen enkel bericht over ontvangen.
Mijn beste vriend is ook geen ‘begeleider’ in die zin, hij is als familie.
We moesten de woorden even laten bezinken. Ons werd gevraagd om een taakverdeling te maken. Wie doet wat? Daar konden we ons op zich in vinden.
Mijn beste vriend zei dat we wel in overleg moest blijven, ook juist omwille van een goede samenwerking.
De coach vond eens per twee maanden een kwartiertje overleg wel genoeg.
Toen duidelijk werd dat mijn vriend er helemaal niet meer bij mocht zijn, ontstond er een discussie. Hij was er toch weken niet bij geweest?
“Ja, je bent er altijd”, verweet zij hem, nadat hij nota bene drie weken ziek thuis had gelegen met griep.
Toen zij een paar weken vakantie had, verliep verder contact per mail. De verstandhouding leek weer positiever.
Ik was aangenomen als ervaringsdeskundige en zij feliciteerde me daar enthousiast mee.
De eerstvolgende afspraak zei ze echter een dag van te voren af via mail. In plaats van het gewoon met z’n drieën uit te praten, wilde de coach het via haar meerdere oplossen.
Al snel besefte ik dat het een aflopende zaak was en zij niet meer terug zou komen
Mijn beste vriend had moeite om te accepteren hoe ze ertussen uit kneep.
Ik kwam steeds meer bij, naarmate zij uit mijn leven verdween. Sindsdien heb ik geen coach meer toegelaten. Er zou een nieuwe coach komen. Dat heb ik afgehouden. Ik had er geen trek meer in. Dat bepaalde zaken niet of pas later geregeld zouden worden, dat nam ik voor lief.
Er is nog wel een afsluitend gesprek geweest. Dat is te danken aan de inspanningen van mij en mijn beste vriend om op een volwassen manier afscheid te nemen, in plaats van er via de mail tussenuit te knijpen.
Het gesprek leverde niet zoveel op, behalve een excuusje dat het zo was overgekomen.
Mijn beste vriend had zo wel door dat er niets meer te halen viel en kon het zo achter zich laten.
Iedereen heeft zijn eigen pad te lopen
Er wordt gesuggereerd dat een coach op alle levensgebieden verder ontwikkeld is dan de client. Dat is natuurlijk lang niet altijd het geval.
Tot op heden doet het me nog steeds heel goed dat ik niet elke donderdag hoef klaar te zitten om een coach in mijn huis toe te laten. Ik kan nauwelijks uitleggen wat dat voor me betekent.
Of zoals een vriendin per mail schreef: “Alsof ze je handboeien hebben afgedaan of die om je voeten.”
Wat heeft die donkere periode me nu gegeven?
In elk geval weet ik beter wat ik wel en niet wil.
Waar het om draait. Klinkt een beetje cliché, maar ik heb het aan den lijve ondervonden.
Intussen heb ik een functie als Ervaringsdeskundige, waar ik ook een verslag over geschreven heb.
Tijdens zo’n training wordt er ingegaan op de oorzaken achter bepaald gedrag bij autisme.
Het is verdiepend en oplossingsgericht.
De theorie en praktijkvoorbeelden kon ik aanvullen met mijn eigen ervaringen. Die combinatie maakt het leuk en leerzaam, voor de coaches voor wie het bedoeld is en ook voor mezelf.
Terug naar het echte leven
In juni speelde mijn vader met Klankkleur op het Living Village Festival.
Een bandje dat hij met twee vrienden, een koppel, heeft opgezet.
De vrienden hadden hun twee jongste zoons bij zich. 7 en 5 jaar. Uren lang rondscharrelen, rennen, spelen. Maar tijdens een optreden konden ze aandachtig zitten luisteren, haast plechtig.
De liedjes van Klankkleur zijn humorvol (met kamelen die met een kopje thee door de woestijn trekken) en liggen voor zowel kinderen als volwassenen lekker in het gehoor.
Tijdens het optreden liggen er grote vellen papier waar kinderen op kunnen tekenen.
Deze dagen op het Living Village Festival. waren een mooie, definitieve afsluiting van mijn depressie. Ik voelde weer wat leven is.
Een kat die een thuis zocht
In dezelfde maand kwam ik een verwaarloosde kat tegen, die niet van mijn zijde week. Hij had duidelijk honger.
Ik wist niet goed wat ik moest doen.
Mijn beste vriend en ik belden mijn vader. Die was (na enige twijfel) bereid om het dier ’tijdelijk’ een onderkomen te bieden.
We hebben nog geprobeerd te achterhalen van wie de kat was. We hebben zijn vorige adres achterhaald, maar de eigenaresse reageerde heel afhoudend. Toen we vertelden dat we een nieuw adres hadden gevonden voor de kat, ontspande ze zich zichtbaar.
Zodra mijn vader de kat zag, was hij overstag. Daar heeft hij nooit spijt van gehad. Vanaf het begin was de kat deel van het gezin. Hij doopte hem ‘Astro’
Dit verhaal hebt ik ook verwerkt als column.
Helaas kreeg dit verhaal een droevig staartje. Met Astro gaat het nog steeds goed, maar de andere kat Yussouf is plotseling overleden. Hij lag dood voor het tuinhek, alsof hij sliep. Hij lag er vredig bij.
De laatste weken van zijn leven was Yussouf aanhankelijk voor zijn doen en zat hij vaak bij mijn vader. Door het koude weer waren de katten vaker binnen en waren erg gezellig.
Door de interactie tussen die twee, kreeg ik ook meer interesse in Yussoufs doen en laten, terwijl het eerst gewoon de kat van mijn vader was.
Astro is nogal dominant, maar Yussouf leerde voor zichzelf op te komen.
Als Astro bijvoorbeeld Yussoufs eten wilde wegkapen, dan gaf Yussouf hem een welgemeende tik.
Astro droop dan af.
Verder konden de heren het steeds beter vinden en deelden in harmonie een thuis.
Behalve Yussouf zijn er in 2018 geen mensen of dieren overleden die dichtbij me stonden.
Wat meer zelfvertrouwen kon ik goed gebruiken
Ik heb voor het komende jaar weinig goede voornemens.
Het voornemen om meer te sporten heb ik al in de praktijk gebracht: Sinds eind november beoefen ik Krav Maga.
Een van oorsprong Israëlische zelfverdedigingssport.
Het principe is toepassen wat werkt. Het heeft dan ook invloeden van verschillende vechttechnieken.
Een vriend van mij had het me twee jaar geleden al aanbevolen. Voor hem betekent het veel qua zelfvertrouwen, conditie en gezondheid.
Zelfvertrouwen kon ik wel heel goed gebruiken. Toch bleef ik het maar uitstellen. Totdat eind november de knop om ging en ik me aanmeldde voor een proefles.
Dus niet pas in het nieuwe jaar, maar toevallig aan de vooravond van de feestmaand. Ha, ha.
Daar heb ik geen spijt van gehad!
Na de proefles heb ik me meteen ingeschreven.
Ook dat heb ik geleerd. Als de animo er is, om iets dan ook gewoon te gaan doen. Niet wachten tot een rustiger of beter moment, want dan is de energie er misschien al uit.
Een belangrijke les was ook me focussen op hetgeen wat goed gaat in mijn leven en waar ik blij mee ben. Bijvoorbeeld dat ik mijn geliefden om me heen heb. Dat is lang niet vanzelfsprekend.
Mijn voornaamste voornemen voor 2019
Mijn eigen pad volgen. Dat is ook mijn voornaamste goede voornemen voor 2019.
Ik ben mezelf volledig kwijt geweest en heb mezelf weer teruggevonden.
PS:
Een lezing bijwonen over het belang van een positieve benadering en beseffen dat mensen met een etiket ook gewoon volwaardige burgers zijn, met hun wensen, dromen en kwaliteiten.
Kom dan op 21 februari naar de lezing in Arnhem:
“Autisme, ADHD, Dyslexie, probleem, gave of gewoon.”
Linkjes.
Hoe een kat een thuis vond:
Verslag over workshop Autisme:
Comments are closed.