Verborgen verdriet

Voor een boodschap was ik op weg naar het dorp. Een jonge vrouw fietste voorbij.
Op afstand commandeerde een oudere vrouw: “Daar mag je niet fietsen. Afstappen!”
De jonge vrouw stapte af en verontschuldigde zich. “Ik had het niet gezien.”
“Kun je niet lezen!” bleef het oude mens doorgaan. “Er staat duidelijk aangegeven dat je hier niet mag fietsen.”
Dat was niet eens waar.
Ze riep nog wat dingen die ik niet verstond.

“Hou je kop, mens!” riep de jonge vrouw.
Ze huilde zachtjes.
“Ze bleef maar doorgaan”, probeerde ik haar een hart onder de riem te steken.
“Ik heb net mijn kind verloren en dan krijg je dit”, snikte ze.
Daar schrok ik van.
“Het spijt me voor je”, zoiets zei ik.
Ik condoleerde haar.
Ze bedankte me en vervolgde haar weg.

Naderhand dacht ik aan het voorval.
Wat leven mensen langs elkaar heen, zonder elkaar echt te zien en horen.
Wat is er toch veel verborgen verdriet. Mensen zien vaak elkaars tekortkomingen en niet elkaars pijn.

Ouders zitten vast in een cirkel van uitgesteld geluk en verlangen: “Als we deze fase nu maar gehad hebben, dan krijg ik wat rust”. Of: “Als mijn kind eenmaal op school zit, wordt het wat makkelijker”. Tot zelfs: “Als ze nou eenmaal uit huis zijn, dan kom ik weer aan mijn eigen leven toe.”
Werkelijk ervaren ouders verzuchten soms: “Wat worden ze snel groot.”
Als ze terugbladeren in een fotoalbum van hun kinderen, kunnen ze spijt hebben dat ze aan zoveel voorbij zijn gehold. Momenten komen en gaan en zijn daarom kostbaar, beseffen zij misschien (laat) en beleven álle tijd met hun kinderen bewuster, ook tijdens bezigheden.

Als ik zie hoe mensen langs elkaar heen leven en hun eigen kinderen afsnauwen, denk ik: “Ja, het leven met een kind kan lastig zijn, maar zónder dit kind is het nog veel zwaarder.”
Wat is een mooier dan een nieuw leven?
Steeds meer besef ik hoe waardevol het leven is en probeer ik te genieten van de tijd met mijn familie en vrienden. Plezier beleven, gesprekken voeren, gedeelde ervaringen.
Laten weten wat ze voor me betekenen.
Voor mij hoeven die momenten niet groots en meeslepend te zijn. Het kostbare zit in het alledaagse.