Emotioneel met haar blik naar de grond gericht staat ze in mijn voortuin. Net eenmaal binnen komen de emoties los. Tomeloos begint ze te huilen. Ze was mijn huisnummer vergeten. Aan een passant had ze gevraagd waar ik woonde. De persoon wist het nummer niet. Gezien wat ze weet via Facebook, dacht ze dat de gehele straat wel zou weten waar ik woon. Ellende van de buren naar mijn gezin in de straat is beperkt tot een samenkleverige kern die relaties met elkaar hebben, voor elkaar werken en elkaars leugens steunen.
Een behulpzame bewoner had op internet mijn huisnummer gevonden.
Nu moest ze ontladen. Sjamanistisch vergeet ik zelf zo veel. Ik liet haar kalmeren. Wat later in mijn praktijkkamer zit ze rustig voor zich uit starend.
Ik scan automatisch en zeg haar, dat ze een trigger had. Een déjà vu.
Ze antwoordt, dat als iemand haar zo zou zien, ze haar zeker zouden op laten nemen. Dat was haar trigger.
Mensen die haar jaren naar begeleid wonen hadden gepusht.
Ik voel tomeloze boosheid bij haar. “Dat heb ik al weken,” zegt ze.
De boosheid komt, omdat ze haar ooit de stempel “autisme” hadden gegeven. Ze was gaan verkrampen.
Gekooid had ze geleefd. Emotioneel verder gegroeid, maar in een te kleine kooi vastgehouden. Dit had haar groeiproces belemmerd. Ik voel, dat de geesten me een andere kant opsturen en kan nog niet echt met de sessie beginnen.
Ik vertel haar, dat ik nu voor het eerst een boek had geschreven. Dat mijn vader de details miste in mijn levensverhaal. Dat een klant, ook Jehova’s Getuige was geweest, pasgeleden me vroeg dat ze nieuwsgierig was geworden hoe ik alles zo jong had ervaren.
Ik weet, het mijn tweede boek zal komen, maar wil het steeds uitstellen.
Ik vertel haar over mijn lievelingsmerrie. Hoe ze in training stond in Newmarket. Dat ze torenhoog favoriet was. Hoe de trainer haar had behandeld. Een week voor de koers kreupel gemaakt wat blijvend kan zijn bij een gezond paard. Hoe ik elke zaterdagochtend bij zijn stal reed en hij voorreed met zijn muts “Fugen” erop.
Hij had twee weken wintersport gekregen met zijn gezin om mijn paard voor die koers uit te schakelen. De haat die ik voelde. Telkens weer als ik hem met die muts zag.
Emotie is als een olievlek.
Het blijft nooit op een gebied.
Alles en iedereen hield ik op afstand. Niemand in mijn buurt. Dichtbij.
Wantrouwen was er al vroeg ingegroefd.
Ik zeg haar, dat ze de kinderen een stem wilt geven vanuit boosheid. Dat is een verkeerde emotie.
Ik vertel haar over mijn jeugd, maar nu meer details die niet in mijn huidige boek staan.
Ze kijkt me aan en ik zie de glans in haar ogen. Zeg haar, dat ze met haar jonge leeftijd al vijf boeken op haar naam heeft staan.
Dat de meeste mensen niet kunnen uitspreken en schrijven wat ze voelen. Dat ze best meer eigenwaarde mag hebben.
Steeds hoor ik de chakra melodie “heart compassion”.
Als geen ander weet ik waar die voor staat.
Zij had zich in haar doorgroei volkomen laten verkrampen.
Ik vertel haar, dat de boosheid mij juist een afstandelijke houding had gegeven. Knuffels, nabijheid van anderen had ik afgesloten.
In principe dezelfde energie, alleen een andere uiting.
Nooit geaccepteerd worden om wie je bent.
Niemand die je hoort, je ziet, je opmerkt, maar wel vooral probeert te intimideren en kleineren.
Ik vertel haar mijn trigger bij de zelfmoord van het gepeste meisje. Hoe mijn zonen mij aankeken;”Waarom reageer je zo?”
Zij zijn jaren lijdend voorwerp geweest, maar ik degene die voor ze heeft gevochten.
Beelden hoe een vader op de basisschool een klap verkocht aan mijn zoon. Hoe ik volkomen in het zwart gekleed,de trap af kwam lopen.
Hoe mensen achteruit deinsden.
Mijn zoon zei toen, dat er nog net geen vlammen uit mijn oren kwamen, maar wel zowat uit mijn ogen.
Dit vergeet je niet.
Hoe je het liefst de lijst langs zou willen gaan. Een voor een. Wraak nemen.
Emoties die ik gelukkig kwijt ben geraakt.
Ze niet eens meer kan voelen.
Ze kijkt op.
Haar tengere lijfje richt zich wat op.
Ze herkent mijn woorden. De boosheid. Het verdriet. De frustratie.
Zeg haar.
Niemand zal je ooit meer kunnen kooien.
Vertel haar nog meer over mijn verleden. Details die mijn vader miste in mijn boek.
Mijn leven had ik eigenlijk helemaal niet in mijn boek willen beschrijven.
Waarom zou iemand interesse daarin hebben.
Of nog meer…in welke mate zou ik het herbeleven…
Het is vandaag 21-12-2012.
Tijd van de verandering.
Tijd van de ommekeer.
Ik laat de jongedame haar stempel “autisme” energetisch behandelen.
Sinds die stempel was ze geworden als een aangepast product.
Weer, steeds weer, hoor ik “heart compassion.”
Ze zegt, dat ze nog steeds geen stem kan zijn voor al die kinderen. De geesten geven haar door, dat ze eerst zichzelf moet accepteren. Vooral haar verleden.
Vanuit boosheid kan en zal je niemand bereiken.
Dit is haar sessie om “uit te vliegen.”
Ik zie in het begin van de sessie, dat ze vanuit haar 6e chakra duwt tegen haar plafond om naar haar 7e chakra te gaan. Ze wilt uitvliegen.
Zonder angst.
Menigeen die de stempel autisme heeft gehad, heeft deze krachtige energie niet.
Ik laat haar de warmte aan zichzelf schenken. Haar hersenen en aangezichtszenuwen trillen, shaken, doorbloeden.
Daarna is ze daar.
Alleen is ze daar, maar een symbolisch nest durft ze energetisch niet te maken.
Het had met veiligheid te maken.
De geesten geven me door, dat volkomen liefde voor zichzelf, zelfaanvaarding, haar het laatste zetje van vertrouwen naar zichzelf gaat geven.
Daarna is haar symbolische adelaarsnest gemaakt.
Ik kan haar symbolisch meteen uit laten vliegen, want ze voelt haar kracht op haar nest.
Mooi hoe een jonge vrouw, gekooid door stempels uit haar verleden.
Zoveel meer in zich heeft.
Dat ze dacht: Zo afwijkend, maar eigenlijk toch zo gewoon…
Alleen heeft zij een gave waar weinigen over beschikken…een liefde…om zonder ego anderen te helpen.
Datgene wat haar is overkomen, zoveel mogelijk bij andere jonge kinderen proberen te voorkomen…
Bronlink: www.sjamaanmiranda.nl
Comments are closed.