De cyclische aard van het aan jezelf werken (De verlokkingen van oude overtuigingen)

En als je dan eindelijk gestopt bent met het vluchten voor jezelf, gaat er een stukje meer van je wereld open.

Je zult nooit meer volledig in de oude wereld (oude overtuigingen over jezelf) te vinden zijn. Toch zijn er ook als je je overtuigingen ziet voor wat ze zijn, nog onontdekte overtuigingen die altijd al af en toe de kop opstaken.

Iedere keer als deze overtuigingen kwamen, probeerde je er zo goed mogelijk mee om te gaan of ze zo goed mogelijk op te lossen. Dit heeft natuurlijk geresulteerd in het loslaten van veel van die oude overtuigingen, maar het ego is hardnekkig! Het zorgt ervoor dat je vergeet waar je mee bezig was en gaandeweg ben je je niet meer bewust van die overtuiging.

Omdat je de overtuiging niet meer in beeld hebt, is hij weer vrij om te doen wat hij doet. Net als elke andere overtuiging trekt hij gebeurtenissen aan, stoot gebeurtenissen af en creëert mede je werkelijkheid.

Uiteraard steekt de overtuiging na verloop van tijd de kop weer op en wordt je er weer van bewust. Je bent echter gestopt met de oude overtuigingen en je accepteert daarom soms niet dat ze er nog zijn! De gebeurtenissen worden geïnterpreteerd door je sprankelende, nieuwe bewustzijn en krijgen zogenaamd een plekje.

Je kunt echter, omdat je uit je oude werkelijkheid bent gegaan, jezelf niet meer voor de gek houden. Je weet dat je emotioneel reageert en dat je dus nog wat werk te doen hebt. Het ego streeft altijd naar een onveranderlijk status quo en als je niet oppast, zul je op een gegeven moment, nieuw bewustzijn of niet, jezelf onbereikbaar en arrogant maken.

Is dit erg? Nee! Ieder die dit werk doet, zal op een zeker moment hiermee te maken krijgen omdat het ego nu eenmaal altijd zijn best doet om onveranderlijk te zijn.

Dus besef je je na de uitbarsting dat er een overtuiging is die je nog niet hebt aangekeken. Je voelde pijn, dat zich eerst vermomde als gevoelloosheid, daarna (toen het geconfronteerd werd) als woede en tenslotte als verdriet. Dit verdriet leidt er dan weer toe dat je inziet waarom je emotioneel reageerde. Je ontdekt of herontdekt wat er ‘dwarszat’.

Dit verhaal werkt echter alleen als je niet projecteert. Scheld de persoon helemaal verrot als dat is wat je doet, zolang je maar achteraf ziet dat het je eigen ding was. Berusting in de verklaring dat het door de ander komt, voorkomt genezing en zorgt ervoor dat het weer onder de mat wordt geveegd.

Zo zie je wat er gebeurt, het ego doet zijn best om de werkelijkheid van je emoties buiten te sluiten. Als je je emoties toestaat er te zijn leiden ze je altijd terug naar jezelf, je overtuigingen over jezelf. Omdat we er alleen niet altijd zicht op hebben, zijn er gelukkig mensen om ons heen die van ons houden en niet te beroerd zijn de ballon van ons onbewustzijn door te prikken. Natuurlijk volgt dan even een ruzie maar voor diegene die in zijn nieuwe wereld gelooft, wordt die ruzie al snel een motivatie om verder te groeien.

Dit is de reden waarom ik sterk aanraad om te kijken naar de wereld om je heen. Deze wordt over het algemeen geregeerd door dit ego en je zult ontdekken dat de cyclus van onbewust naar bewust de hele tijd om je heen afgespeeld wordt. Reageer je er emotioneel op, dan kun je er donder op zeggen dat er een overtuiging in je zit die je nog niet gezien had, of inmiddels weer vergeten was!

En zo is het prachtig om te gaan geloven dat je een prachtig persoon bent. Dan komt, als die overtuiging bij jou bestaat, het oude denkbeeld over jezelf, dat iets minder positief naar je kijkt, vanzelf weer boven. Dit omdat je zelf de wens hebt gedaan om een prachtig persoon te zijn.

Wees er dan van bewust dat die overtuiging over jezelf ook waar is, dan volgt loslaten automatisch.

Zelfverandering begint bij zelfacceptatie.

Mark, 2012 of nu