Lezersreacties

Lezersbrieven.

Hallo redactie,

Ik ben zelf iemand die ‘anders’ is en autistische trekken heeft, althans volgens anderen omdat ik anders denk dan zij.
Daar ik me nooit begrepen heb gevoeld ben ik op zelfonderzoek uit gegaan, wat me overigens veel heeft opgeleverd.
Daar heb ik een (studie) boek over geschreven, waarin ik beschrijf hoe wij leven (dus reageren) vanuit onze zes ontwikkelde zintuigen.
De werking van de zintuigen kun je zichtbaar maken d.m.v. geometrische vormen, deze vormen worden ook wel platonische lichamen genoemd en waren al bekend in de oudheid (ik beschrijf dus niets nieuws hoor, heb ’t niet zelf uitgevonden!).
In de hiëroglyfen staat het overigens ook beschreven, want daar heb ik het kunnen checken voor mezelf.

Het punt is nu dat veel wetenschappers c.q. geleerden deze kennis niet willen accepteren, omdat het niet bewezen kan worden volgens hun vasthoudende (veelal kortzichtige) methodes.
En met kortzichtig bedoel ik: vanuit één vakgebied belicht, die van hun zelf (het vakgebied dat
is afgestemd op hun eigen denkwijzes).
Ik hoor van steeds meer mensen dat zij daar ook tegenaan lopen.
Maar wij zijn toch zelf het levende bewijs? Of niet soms?
Ik heb zo veel informatie over de
zintuigen (die wij als ‘autist’ blijkbaar anders gebruiken), dat ik alweer aan een
tweede boek ben begonnen.
Ik denk ook dat veel autisten zichzelf kunnen herkennen in de werking van de
zintuigen, waardoor hun eigen levensvorm (dus manier van doen) erkenning kan krijgen.
Althans dat hoop ik er wel mee te bereiken, al is het maar voor hunzelf
Want wij ZIJN niet anders (we zijn toch mens, of niet soms?), wij DOEN het anders
omdat wij leven vanuit onze binnenwereld (je hart dus). En dat is de buitenwereld
blijkbaar niet gewend of misschien zijn ze daar niet van gediend 🙂
Ik heb gelukkig nooit officieel (dus vanuit de medische wereld) het stempel ‘autist’ gekregen,
maar ik herken mezelf er wel voor 100% in. Ik heb wel het stempel ‘paranormaal’ gekregen van een
paragnost, maar kan me daar niet in vinden omdat ik toch ‘anders doe’ dan paranormale
mensen. Ik heb totaal geen verbinding met die wereld, wel met de wereld van de autist.
Dus … nou ja. Raar gedoe eigenlijk hè al die stempels die je ‘zomaar’  van de
buitenwereld krijgt, terwijl je binnenwereld iets heel anders zegt maar dan vanuit je zintuigen.
En die liegen (er) niet (om) !!
Ik ben blij dat ik via via bij jullie website ben uitgekomen en ben van plan om 30 mei te komen naar het congres dat jullie organiseren.

met vriendelijk groet,

Margaretha Rietveld

www.i-for-men.nl

 

 

 

Goedenavond Sarah,

Eerst zal ik even vertellen hoe ik er toe kom jou te mailen.

Ik heb een aankondiging van een lezing gekregen via Gio. (die ik had gemailt om aandacht te krijgen voor mijn boek over mijn zoon met de diagnose ADHD en PDD Nos) jouw website stond daar in en ik ben eens op de site gaan kijken.

WAUW!!! dat is wat ik wil zeggen.
Wat jij daar schrijft sterkt me enorm in mijn overtuiging dat mijn zoon met een zogenaamde stoornis..helemaal niet gestoord is. Hij is anders. En dat mensen in de omgeving roepen dat hij een probleem heeft…gaat er op termijn voor zorgen dat hij een probleem krijgt…
Maar als we met zijn allen nou gewoon eens onze kinderen niet af gingen rekenen op hoe goed hij of zij kan lezen en rekenen. En of hij gemiddeld meer lawaai maakt dan een ander, of op een andere manier reageert..
Wat zouden veel kinderen daarmee gebaat zijn zeg.

Ik heb de gestelde diagnoses altijd gezien als een manier om ons er van te overtuigen dat er wat “mankeert” aan ons kind en dat hij maar zo snel mogelijk aan de medicatie moest…want anders zou hij toch zeker wel ontsporen.
HU?

Meerdere keren kreeg ik kippenvel bij het lezen van de tekst op jou site. En dat bedoel ik dan zeer positief.

Ik heb de overtuiging dat mijn zoon een waanzinnig mooi mens is die ik mag begeleiden op zijn levenspad. Wat een voorrecht!!!

Ik wens je heel veel succes met je lezing en op je levenspad.

Groeten,

 

 

 

 

 

 

Beste Sarah,

Ik lees al een tijdje met veel interesse je website. Ook omdat ik zelf een zoontje heb (8 jaar) die door zijn basisschool al een tijdlang allerlei ‘etiketjes’ krijgt opgeplakt (zoals “hij zou zomaar ADHD, ADD, PDD-Nos, Autisme kunnen hebben, of van alles wat”), terwijl hij een heel fijngevoelig en slim jochie is, die heel visueel denkt en goed kan tekenen. Ik kijk eigenlijk altijd naar wat hij nodig heeft en ben zéér beducht voor etiketjes en labels, omdat het vaak zo werkt dat mensen niet meer achter een eenmaal opgeplakt label willen kijken, en alles wat niet uitkomt, toekennen aan dat label, met als gevolg dat er niet daadwerkelijk gekeken wordt naar wat nu de behoefte is van het kind. Dit is ook mijn grootste kritiek op het huidige onderwijs: er wordt niet naar kinderen geluisterd en gekeken, er wordt van hen verwacht dat ze in een bepaald systeem passen en zich daarnaar voegen. Ik ben al een tijdje aan het kijken naar wat nu een beter passende schoolomgeving voor hem zou zijn, zoals Montessori of Vrije School. Ik heb recentelijk contact gelegd met de Vrije School; zij waren positief over aanname totdat ze contact opnamen met zijn huidige school. Ik kwam toen tot de ontdekking dat zijn huidige school een verhaal moet hebben verteld dat meer gebaseerd is op veronderstellingen dan op feiten (er is nl. nog nergens een officiële diagnose vastgesteld en zijn cognitieve resultaten zijn tot nu toe goed (ze zijn wel bang voor een dalende lijn maar dat is nog niet zichtbaar); hij kan zich alleen slecht concentreren in de klas en zijn aandacht erbij houden, en heeft wat moeite met de sociale omgang met de kinderen in zijn huidige groep – hij wordt ook vaak gepest, zegt ie). De Vrije School heeft in ieder geval laten weten dat ze hem op basis van deze informatie niet wil aannemen. Voorwaarde: hij moet eerst onderzocht worden, want wat als het een ‘rugzakkind’ is? Stap 1 voor mij is dat ik nu in gesprek ga met zijn huidige school want het kan natuurlijk niet zo zijn dat zij een overdracht doen gebaseerd op vooronderstellingen. Stap 2 zal echter ook moeten zijn dat ik een officiële diagnose laat stellen, al was het alleen al omdat ik vermoed dat de huidige school haar visie niet zal aanpassen (ik heb er inmiddels 4 jaar ervaring mee en verwacht dat niet) en een andere, ontvangende school die informatie dus ook zal krijgen. En in dit koude kikkerlandje lijkt een officiële diagnose steeds meer te prevaleren dan de ervaring van ouders … en daarnaast kan het voor mij fungeren als een soort officiële ‘back-up’. Alleen is mijn zorg natuurlijk dat er een goede diagnose plaats vindt die recht doet aan mijn kind! Dus ik ben nu op zoek naar een goede orthopedagoog/ psycholoog die ook kijkt naar (nog niet door de psychiatrie geaccepteerde indicaties als) hooggevoeligheid en hoogbegaafdheid, en hoe de sfeer op school en de aanpak van mijn zoontje wel eens van invloed zou kunnen zijn op hoe mijn zoontje zich voelt (ik heb daar zo mijn ideeën over, ik zie wel dat de school daar weinig mee doet en inmiddels ken ik ook een paar ouders met dezelfde ervaring – wat een gemis!). Geen concentratie want niet gemotiveerd en voelt zich niet veilig en gewaardeerd … komt dichtbij de symptomen van een depressie. Hij laat thuis een heel ander mensje zien dan op school! Thuis is ie veel vrolijker en losser, op school lijkt ie ‘op slot’ te gaan en zich aan te passen, zeg maar. Gelukkig kan hij thuis vertellen wat hij voelt en wat dingen met hem doen, ik investeer ook intensief in onze band en hem begrijpen, hem leren onder woorden te brengen wat hij voelt, waar in zijn lijf, en hoe dat voelt, of wat hij ziet in zijn hoofd.

Ik heb woensdag ook kennis gemaakt met een heel bijzondere man, Pieter Langedijk. Hij is onderwijspsycholoog, therapeut en geeft ook vitaliteitsmassages. Hij kijkt op een (zeer) holistische wijze naar kinderen en mensen en dus ook naar klachten die ze ondervinden. Ik ben met mijn zoontje naar hem toegeweest en ben erg onder de indruk van zijn kennis en het effect dat de massage al meteen de eerste keer op mijn zoontje heeft gehad. Hij heeft me ook oefeningen (fysieke en andere) meegegeven om bij mijn zoon linker- en rechterhersenhelft beter te laten samenwerken. Verder constateerde hij dat mijn zoon veel spanning in zijn lijf heeft en legde uit hoe dit via je autonome zenuwstelsel invloed heeft op je hoofd en dus ook hersenen, en daarmee op zijn concentratie en aandacht. Zo breed kijken en met zulke open blik kijken naar een kind/ mens … daar gaat het om, meer nog dan ooit, in deze tijd! Hij heeft een interessante website: www.pieterlangedijk.com. Ik kan het je zeker aanraden om daar eens naar te kijken. Hij is ook bezig met het schrijven van een boek, dat mail ik je t.z.t ook graag door. Het geeft allerlei tips hoe studieresultaten bij kinderen te verbeteren met als insteek: goed naar het kind en diens behoeften kijken en hij combineert daarbij zijn veelzijdige kennis (hij kijkt daarbij naar het fysieke, psychische, medische, voedsel, zenuwstelsel, energiehuishouding, etc.). Zeer interessant en uitermate de moeite waard!

Ik heb ook nog eens met deze en gene gepraat over het onderwijs in het algemeen. Ik zit in de ouderraad van de huidige basisschool en begreep van de school dat pas als er sprake is van 3 rugzakkinderen er max. 3 uur extra les per week vrijkomt (financieel gezien) voor die kinderen – ’terwijl er in de praktijk dus veel meer tijd nodig is’, geeft de school aan. Ik denk dat scholen zichzelf in een spagaat (qua tijdsinvestering) voelen zitten: veel kinderen per klas, daarbij tegenwoordig ook veel kinderen die andersoortig les nodig hebben, en als je kijkt wat er op de PABO langskomt aan achtergrond informatie over kinderen – een paar modules ontwikkelingspsychologie, meer niet – dan is het m.i. niet zo gek dat er weinig oog en aandacht is voor het individuele kind. Daarnaast denk ik dat het erg belangrijk is dat er eens gekeken wordt naar de inhoud van het onderwijs. Ik geloof niet dat het ‘m alleen in de ‘meer tijd’ voor het kind zit; ik denk dat een ander aanbod of wijze van lesgeven en kijken naar kinderen ook veel resultaten kan opleveren. En vaak zoeken ouders zelf wat dat betreft al veel uit en in dat opzicht is het gewoon doodzonde als een school met die kennis niets doet of zich er alleen door bedreigd voelt.

 

Dank je wel en ik hoor heel graag je reactie!

 

Hartelijke groet,

 

 

 

 

 

 

Wat een mooi stuk, en zo waar!

Door eigen levenservaringen ben ik me redelijk bewust en ook geïnteresseerd in de ontwikkeling van de mens, en het kind.
Daardoor heb ik ook een bewuste keuze kunnen maken of ik wel moeder wilde worden; want het is een pittige taak en verantwoording; en nu het stukje bewustzijn hoe ik dat invul.

We zitten nog in de prille jaren, m’n dochter is nog geen 2 en dragen en borstvoeding is hier nog actueel. Dat zijn niet de enige dingen die belangrijk zijn; maar staan wel symbool voor de omgang die we toepassen in ons gezin. Gewoon normaal omgaan met elkaar als mensen; waardering hebben voor elkaar; en verantwoording hebben als ouder en je kind steeds meer laten leren over de dagelijkse dingen. Tuurlijk heb je als ouder de verantwoording en het heft in handen zeg maar, en moet je je kind afschermen en beschermen en stapjes laten maken in het leven, maar dat betekend niet dat de ouder de baas is om zo maar te zeggen. Om liefdevol om te gaan met je kind betekend het nog niet dat je vriendjes wilt worden en alles maar toelaat of op z’n beloop laat; en dat is waar vaak veel ouder bang voor lijken te zijn en dus iets te streng optreden; teveel van zichzelf af, en teveel van hun eigen kind af.

Het ouderschap is een mooie rol! En zo genieten! Als je de juiste balans weet te vinden!

Ik probeer niet teveel bij anderen erbovenop te zitten, maar houd me ook niet stil over hoe het ook anders kan. Soms voelt dat wel pijnlijk; omdat ik me dan schuldig voel over hoe het is om gewoon te kunnen genieten van je kind, gewoon rust te hebben in huis (en m’n dochter is heel actief en ondernemend, maar vrij goed in balans).
Het is zo normaal om op een bepaalde manier om te gaan met kinderen; die voor mij zo verdrietig voelt als ik het zie; maar tegelijkertijd weet ik dat ik juist vaak raar wordt aangekeken; ik verwen m’n kind, ik houd d’r klein, zo lang dragen, zo lang borstvoeding, zo lang samen slapen, en ik geef d’r een eigen stem en inbreng en denk met d’r mee, dat kan nooit goed komen!

Ja, ik hoop dat ooit het maatschappelijk besef gaat veranderen, maar dan startende bij de consultatiebureaus; want die zijn nog niet ingesteld op het samenzijn tussen moeder en kind; en raden vaak juist dingen aan als apart slapen, kunstvoeding etc etc.

Het zit zo diepgeworteld in de maatschappij; en ik denk dat het moet beginnen bij de instellingen zoals het cb, want daar wordt toch vaak naar geluisterd merk ik; daar gaan ouders naar toe voor advies; en krijgen wel vaker tenenkrommende adviezen mee naar huis omdat het erop lijkt dat het cb weer advies geeft om de ouder te beschermen, minder te belasten, zodat de ouder niet overspannen raakt en dit afreageert op het kind. Zit wat in, maar is wel de omgekeerde wereld imo.

Overigens in instellingen is vaak de instelling hetzelfde; geen positieve stimulans voor de kinderen, en soms heel leeg.
Zie ook pleeggezinnen, hoe vaak het daar wel niet fout gaat?

Wij kunnen iig niet meer terug, en ja mijn kind zal wellicht anders in het leven komen te staan, en misschien wel eenzaam omdat ze misschien anders denkt dan de rest, maar ik kan niet meer terug en kijk vaak verwonderd om me heen hoe gestressd ouders met hun kinderen omgaan en vooral gericht zijn op correctie en actief het kind leren goed te ontwikkelen en gehoorzamen.
Het is niet altijd even makkelijk om voor deze weg te kiezen omdat de maatschappij vaak toch er ietwat vreemd tegenop kijkt, maar jeetje, ik kan gewoon echt niet meer terug. Gelukkig niet En gelukkig heb ik wel wat medestanders gevonden via een mooi forum over deze alternatieve manier van het omgaan met kinderen.

website: Ga Je Mae?

 

 

 

 

 

 

Hallo Sarah,

Hartelijk dank voor deze snelle reactie. Ik had hier niets op verwacht, als reactie terug. Gisteren was ik zo snel met mijn reactie, ik had alleen nog maar het eerste stuk van
Frederika gelezen en was daar al zo ondersteboven van, dat ik niet eens jullie evenzo goeie geschreven stukken nog maar had gezien, voordat ik het mailtje stuurde.
Het blijft staan wat ik geschreven heb, maar ook het andere wil ik graag zeggen, dat ik daar 100% in mee kan voelen.
Een oud chinees spreekwoord zegt: Het is niet goed om ziek te zijn, maar wel eens te zijn geweest.

Wanneer je het leven dingen brengt die je ten volle laten beseffen, dat het niet is wat het lijkt. Dat de wereld niet zo mooi is dan velen ons willen laten geloven die zelf nog geen last ervaren hebben, maar je dat opdringen als zijnde je moe(t) positief blijven, want dan lukt alles, daar kan ik niks mee.
Het zou te ver voeren om mijn verhaal hier te geven, maar ik geloof dan ik het onderhand aardig door begin te krijgen.
Ik ben zelfs zover gegaan dat ik nu een boek aan het schrijven ben.

In a nutshell; ik heb een gezondheid van diep beroerd en belabberd en daar heeft alles in mijn leven aan bijgedragen. Ben gelukkig getrouwd en we hebben 3 kinderen. Twee zonen en een dochter. 3 jaar geleden is bij onze oudste PDD-NOS gediagnosticeerd. BJZ kennen wij dus ook en ik spuug erop (zacht uitgedrukt). Als ouders hebben wij ons ook aan test onderworpen. Ik kreeg ADHD/ADD, omdat ik net ‘voldoende’ punten scoorde. Verder heb ik een diagnose reuma en wat recent ME/CVS (chronische vermoeidheid).
En het meest bizarre is, dat al deze diagnoses wel een stukje waar kunnen zijn, maar dat ik er uiteindelijk tot mijn grote schrik achter kwam wat eigenlijk aan de hand is:
MCS – Multiple Chemical Sensitivity ofwel Meervoudige Chemische Overgevoeligheid. Mooi dat je het eindelijk weet. Rampzalig voor je leven. En in Nederland kent men het niet, dus bestaat het niet. Woorden van mijn huisarts die (ik zal maar niet schrijven wat ik daarmee zou willen doen) waren op zeker moment: ik moest me eerst maar eens bij een psychiater vervoegen alvorens hij mij te woord kon staan.
Bij de zelfhulpgroep van MCS, blijkt dat al zo’n 800 ‘man’ mij voor was gegaan met nagenoeg dezelfde strekkingen.
Ik hoorde van een lotgenote: Toen zij heel ziek was en samen met haar man bij een neuroloog het verhaal had vertelt, was zijn reactie: hmmm, vreemd verhaal. Keek manlief aan en zei: geef haar vanavond maar eens een goeie beurt dan is morgen alles weer over.   …….Ik geef het je toch, totaal door de ratten besnuffeld. Als ze prinses Maxima had geheten, dan was dit vast niet gebeurd. Dan was die schoft op zijn minst zijn baan kwijt geweest. Even mijn woede daargelaten.
De onmacht versta ik van deze site heel goed.
Wat ik verder heb ontdekt is dat de wereld en de gezondheidszorg een compleet ander beeld laten zien, dan waar het om gaat. Het zijn niet alleen kinderen die hopeloos tekort worden gedaan. Het is wel de groep die het eerst het meest machteloos is en daardoor het hardst wordt geraakt.
Mijn zoektocht heeft me veel opgeleverd. Ik moet mijn best doen om in zo’n klein mailtje mijn hoofd bij elkaar te houden, opdat een buitenstaander nog gaat snappen waar ik het over heb. Een aandoening kan verschillende oorzaken hebben. Maar wanneer je niet op de juiste plaats zoekt, zul je het nooit vinden. ‘Out of the box denken’ door artsen, en zeker in Nederland, het lijkt alsof de meesten daarvan zijn geamputeerd. Ze wauwelen allemaal na wat ze ooit hebben geleerd in hun opleiding. Nascholing wordt door farmaceuten betaald.
Wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Wat oude elementaire processen van een lichaam zijn, wat natuurlijke biochemie is, daar kunnen fouten in ontstaan.

Neem nu autisme. Het aantal kinderen/mensen dat nu autisme gediagnosticeerd krijgt, is schrikbarend toegenomen. Zijn de mensen nu zoveel autistischer dan vroeger? Hoe zou dat kunnen? Ik zeg niet dat ik hier de wijsheid in pacht heb, maar het wordt verrekt om er zelfs nog maar naar te kijken. Het vervuilingsprobleem in de wereld is zo groot, (ik wil je niet bang maken of een slecht weekend bezorgen, helaas heb ik deze tekst nodig) maar de financiële belangen hebben altijd voorrang. Welke mensen worden het eerst geraakt? De meest gevoeligen. HSP-hoog sensitive personen zijn zo’n 15 a 20% van de mensen. Mensen met autisme zijn supergevoelig. Het gevoelsleven is deels in de war, maar wel heel gevoelig. Dat maakt dat alle prikkels die binnen komen, of dat nu je ingeademde lucht is (vuilverbranding, uitlaatgassen,etc), je water (medicijnresten en chloor,etc), je eten (kleur/geur/smaakstof,pesticiden,herbiciden,etc), je vaccinaties (bewaarstoffen-kwik, levende virussen, etc.), je medicatie (reinste vergif), je opvoeding (niet in staat zijnde omgeving om een kind te kunnen of willen begrijpen, met daaruit voorvloeiende gruwelen), je onderwijs (in het verlengde van de opvoeding), je werk (diverse overprikkelende zaken), je woonplek (teveel om hier op te noemen welke factoren hierbij meespelen), geeft duidelijk aan, dat een ‘normaal functioneren’ onmogelijk kan maken.
Niemand heeft het hierover. Ieder neuzelt op zijn eigen gebiedje en geeft de persoon die is overladen met eigenlijk de bagger van de omgeving de schuld als zijnde je functioneert niet normaal. Is het dan normaal om je medemens dit aan te doen? Nee, maar er is nog een hoop werk te verzetten om hier inzicht in te laten krijgen.
En ik geloof niet, dat ik met deze visie warm ontvangen ga worden als ik gezondheidszorg en politiek ga aanspreken. Ik mag wel oppassen voor de witte-jassen-pillen-en-poeder-maffia, want een busje is zo gebeld. En wanneer je tussen 4 muren van dergelijke ‘zorg’ komt, is het gedaan met je wil en je weten.
Geef het volk brood en spelen, houd ze dom en anders sluit ze op. In de krant zou staan: verwarde vrouw opgenomen, bla, bla…
Ik heb hier ook op zeker moment de hete adem in mijn nek gevoeld en dat maakt je heel voorzichtig.
En ik weet dat ik niet alleen ben. Ik ken verhalen uit mijn eigen kringen. En je bent zo machteloos, je kunt niets doen. Zeg je een woord teveel, loop je gevaar. Zeg je niks, blijf je in de onhebbelijke toestand.
Ik kan er niet over uit, hoe mooi ik dit initiatief vind van deze site. Ik ga ‘m van onder tot boven nalezen. Ik kreeg ‘m van een goeie vriend eergisteren. En ga dit weer verspreiden onder daar waar het hard nodig is. Akela, akela, wij doen ons best.

Beste Sarah, ik hoop niet dat ik je hiermee te zeer heb belast. Voor allen die samen aan deze site gewerkt hebben, mijn complimenten.
De wereld is ook net zo goed van ons. Ieders geboorterecht toch?
Een goed weekend en een oprechte groet.

Roos-An

 

 

Hallo Sarah,
Ik ben bijzonder onder de indruk van je site. Vind het geweldig dat je
ongecensureerd alles neer durft te zetten. Dat is iets waar we zeker in
deze tijd op zitten te wachten.
Zelf ben ik moeder van drie kinderen, dochters en ben door schade en
schande wijs geworden. Ik ben vooral tot veel inzichten gekomen nadat
mijn jongste dochter op 4 jarige leeftijd een hartstilstand kreeg en als
gevolg daarvan nu zeer ernstig gehandicapt is. Waar ik in het begin
vooral tegenaan liep waren haar beperkingen en alles, dan ook werkelijk
alles wat ze niet meer kon, want ze kon helemaal niks meer, ze was een
kasplantje. Later realiseerde ik me dat dit niks over haar zei en alles
over mij. Ik liep regelrecht tegen mijn eigen beperkingen aan en kon
daar maar moeilijk mee omgaan. Alles wat Leah mij liet zien , voelen en
ervaren, waren mijn eigen gevoelens van onvermogen , wanhoop en
frustratie die perfect gespiegeld werden door mijn gehandicapte kind.
Tegelijkertijd ontdek ik -om dat Leah natuurlijk niet het enige kind is
dat mij spiegeld,- wat mijn andere twee dochters mij laten zien. Waarbij
Iris , de oudste, vooral mijn schaduwkanten laat zien, mijn oude ik Iris
was ook zo’n kind waar je allerlei etiketten op kon plakken; ADD, PDD-NOS,
depressief noem maar op. En Yvon de middelste mij mijn nieuwe ik, mijn
talentvolle kanten laat zien. Ik ben door dit proces de confrontatie met
mezelf aangegaan. Dit was een bijzonder pijnlijk proces en ik ben
werkelijk tot op de bodem van mijn bestaan geweest, en heb daardoor de
kern van mijn wezen ontdekt en godzijdank daardoor ook de schoonheid van
mijn prachtige dochters weer kunnen ervaren in welke vorm of
hoedanigheid ze zich ook aan mij lieten zien.
En ik weet daardoor als geen ander dat het nu de tijd is dat ouders
verantwoording nemen voor hun eigen problematiek.

Ik hier een boek over geschreven, met als titel: Met de Billen Bloot. En
geef ik lezingen aan een ieder die het maar wil horen, want ik wil
zoveel mogelijk ouders bereiken om ze aan te sporen om met andere ogen
naar hun kind te kijken in plaats van de kop in het zand te steken. En
dat alles in het belang van het kind.
Tevens heb ik een eigen praktijk waar ik met ouders werk. Door te kijken
naar wat hun kinderen hun spiegelen, daar zelf de volle verantwoording
voor te nemen, en de problemen in zichzelf op te lossen geven ze daarmee
hun kind het recht om kind én vooral zichzelf te zijn terug en ontdekken
ze tevens wie ze zelf zijn .
En daardoor komen ouders en kinderen in hun eigen kracht te staan.
http://www.praktijkvoorbewustzijn.nl
In de bijlage de proloog van mijn boek geschreven door Ger Lodewick
en de cover van mijn boek.
Misschien vind je het wat, ben in ieder geval blij dat ik je site ontdekt
heb.

Hartegroet

 

Marjan Tinga

 

 

 

 

 

 

zaterdag 14 november 2009

Dag Sarah,

Daarnet voor het eerst op de site gekeken en vind het een geweldige site; zeer nodig dat er ruimte is en een plek om deze dingen te kunnen uiten en naar voren te kunnen brengen. En om middels verhalen van anderen supporting te ondervinden.

Hoewel ik deze avond niet veel tijd meer heb, wil ik toch alvast iets mailen en kom dan de komende tijd met een langere reactie.
Ik ben ongeveer twintig jaar intensief met het werk van Alice Miller bezig. Je zult haar naam wel eens gehoord hebben, mogelijk ken je haar boeken, en in het boek De Onschuldige Gevangene van Ingeborg Bosch wordt ze ook genoemd.
Het werk van Alice Miller was een eye opener voor Ingeborg Bosch.
Miller houdt zich vooral bezig met de gevolgen van de kindertijd voor het leven van volwassenen. Gevolgen die nog steeds enorm onderschat worden.
Terecht spreekt ze van zwarte pedagogiek; een manier van opvoeden die geen rekening houdt met mogelijkheden en gevoelens en rechten van het kind, en een manier van opvoeden die domweg – zonder zelf nadenken en voelen – van de ene generatie op de andere wordt doorgegeven.

Het elkaar napraten en negeren van uitingen van het kind gaat zeer ver; tot in de tweede helft van de vorige eeuw werden baby’s zonder verdoving geopereerd! Het was niet ‘wetenschappelijk bewezen’ dat een kind op die leeftijd pijn kon hebben, dus men ging er vanuit dat dat niet zo was. (een extreme vorm van egocentrisme.) Dat het kind hard huilde, tegenspartelde e.d. daar reageerde men niet op!
Dan moet iemand toch wel een enorm bord voor zijn kop hebben om dat te negeren! Ongelovelijk, maar waar. (ook Ingeborg Bosch schrijft daar in haar laatste boek kort iets over.)

In een van haar laatste boeken meldt Alice Miller dat het opvallend was dat er in Noord Frankrijk allerlei fabrieken waren die zwepen maakten. Veel paarden kwamen er toch niet voor. Wat bleek; die zwepen werden vooral gekocht door ouders die hun kinderen daarmee sloegen!

De boeken van Alice Miller kan ik fors aanraden. Ik noem nu nog een aantal andere auteurs, omdat anderen die mogelijk niet kennen, en het belangrijke boeken zijn op dit gebied, zowel ter erkenning en supporting , en er worden ook goede oplossingen in aangegeven.
Het meest strijdbaar en echt uitgaand van de rechten van het kind, vind ik de boeken van de Belgische psychologe Gaby Stroecken.
Ze schreef o.a. De mythe van de gelukkige kindertijd.
Ook bij haar speelt het werk van Miller een grote rol.
Ze heeft ook een nieuwsbrief op internet, de gegevens daarvan zal ik nog doorgeven. (ik zit nu krap in mijn tijd en moet voor sluitingstijd nog boodschappen doen.)
Belangrijk zijn ook de boeken van John Bradshaw, iemand die eveneens schatplichtig is aan het werk van Miller. Een van zijn boeken is vertaald in het Nederlands.

Hoe opvoeden ook anders, kindvriendelijk, kan, staat in de boeken van de Amerikaans ontwikkelingspsychologe Aletha Solter.
En wat zeer recente boeken betreft is enorm belangrijk en hartverwarmend – waarom liefde ertoe doet, van Sue Gerhardt. De titel van haar boek is erg algemeen, met het gaat over how affection shapes the babý’s brain. (de nederlandse woorden schieten mij nu even niet te binnen.)
Een enorme wetenschappelijke onderbouwing van het werk van Miller, Bradshaw en vele anderen. Volop wordt aangetoond hoe groot de invloed is van de kindertijd en hoe de rechten en gevoelens van kinderen beschadigd worden. Ik vind het echt een zeer belangrijk boek.
Voor nu laat ik het hierbij.
Alle goeds en zeker tot schrijfs,  met hartelijke groet,   Hans Dirksen