Je eigen waarheid

Eén van de beste beslissingen in mijn leven was op mezelf gaan wonen. Eerder woonde ik begeleid, wat gewoon een open inrichting bleek te zijn. Bijna niemand kon ik dit uitleggen. Stel dat ik vereenzaamde als er geen ‘hulp’ meer was of dat ik het niet zou redden.
Het tegendeel gebeurde, er zijn alleen maar probleem weggevallen in plaats van bijgekomen, door voor een zelfstandiger leven te gaan.
Toen ik mijn voornemen doorzette om zelfstandig te gaan wonen, hebben mijn oma en moeder me geholpen met het opknappen van het huis en respecteerden ze mijn keus ook.
De relatie met mijn moeder is erg veranderd ten positieve. Het is gelijkwaardiger. Zij respecteert mijn keuzes meer, probeert me niet te beschermen tegen het leven zelf. De reguliere hulpverlening (op een paar aardige, betrokken mensen na die mijn mogelijkheden zagen en hier ook iets mee deden), heeft haar vooral in een paniektoestand gebracht en alles hopeloos doen lijken.
Ik zie het een beetje als mijn taak om te laten zien dat het mij niet geholpen heeft (de diagnoses en prognoses) en je ook ‘met autisme’ een zinvol en redelijk zelfstandig leven kunt leiden.

Voor de  Argusoog-radio heb ik eens gesproken middels een interview. Iemand reageerde daarop. Zelf is hij bij een sjamaan geweest (gewoon in Nederland) en dit heeft hem geholpen. Zo heeft hij nu een open blik in plaats van een ghotic-look.
Hij voelt zich beter in zijn lichaam. Zijn energieveld is permanent veranderd, meer zoals het hoort te zijn. Hij oordeelt minder snel en is veel meer naar zijn intuïtie gaan leven. Zijn grenzen kan hij beter aangeven. Gebeurtenissen en wat anderen vinden kan hij beter naast zich neerleggen. Het raakt hem minder. Hij heeft leren loslaten wat niet van hem is.
Hij heeft een Sjamaanse workshop gehad, die uit vier readings bestaat. Hoewel hij nog weinig energie heeft door een kwikvergiftiging uit het verleden, is zijn leven veranderd.
Mensen met trauma’s en rouw die al jaren bij de GGZ lopen, zijn in een paar sessies opgeknapt.
Ook voor iemand met autisme zou Miranda veel kunnen doen. Hoewel autisme nooit overgaat (dat zou ik ook niet willen, omdat het toch een deel is van wie ik ben), kan er veel veranderen ten positieve.
Alleen de erkenning van wat er aan de hand is, kan al helend zijn. Hoe de psychische problemen zijn ontstaan. Autisme heb ik al mijn leven lang, maar tot een jaar of tien was ik een gezond en redelijk vrolijk kind.
Hoewel ik open sta voor het spirituele, ben ik niet lichtgelovig. Maar zijn verhaal was openhartig en duidelijk.
Mijn oma, wie eerst bang was dat ik in handen zou vallen van een kwakzalver, besloot me later zelfs financieel te steunen, toen ze merkte dat ik er echt voor wilde gaan en het mij ook hielp! (Zoals ze me vaker iets toestopt, omdat ik het financieel niet breed heb.)
Het viel haar ook op hoe helderder en beter gearticuleerd mijn stem klinkt. Ik zit minder in elkaar gedoken. Mijn blik is open en niet meer zo boos.

De eerste reading: Ik mocht op een bank gaan zitten.
Miranda vroeg niet wat me mankeerde, maar richtte haar aandacht op mij en voelde aan wat mijn klachten waren. Dit voelt zij in haar eigen lichaam, als was het haar eigen pijn. Dat herken ik: zie ik een kind in nood, ervaar ik dit alsof het met mijzelf gebeurt.
Energetisch probeert ze de kwalen, schade en blokkades te helen. Ik hoefde niets te doen, behalve het toe te laten.
Het was moeilijk om bij mij binnen te komen, vertelde ze: uit zelfbescherming heb ik me afgesloten voor mensen. Volgens haar heb ik een stolp om me heen, waardoor ik ‘klein’ blijf, niet verder kan groeien. Ook dat herken ik. Er zaten blokkades, angsten en frustraties in mij en ik had een droge keel door alles wat ik nog niet heb kunnen uitspreken. Ook dit ervoer ik zelf zo.
Ze heeft niets gezegd wat ik kon weerleggen, waar de reguliere hulpverlening de meest stuitende dingen over me beweerd heeft.
Toen ze opmerkte: “Ik hoor je zeggen: ik wil uit dit leven bevrijd worden”, schoot ik vol.
Hoewel het een stuk beter gaat dan luttele jaren terug, is het een gevoel dat soms bovenkomt. Bijna niemand weet dit van mij.
Ik zei niets, ik wilde me niet ‘zomaar’ gewonnen geven. Dit had ik haar ook nog niet verteld of geschreven, dat weet ik zeker.
Tijdens de eerste sessie legde Miranda een beschermend energielaagje over me heen. Wat er om me heen gebeurt, ervaar ik nog wel, alleen raak ik niet meer zo snel uit evenwicht.
Ze liet mijn energie circuleren, wat ik op een gegeven moment ook letterlijk kon ervaren. Hiervoor hoefde ze me niet aan te raken, wat ook fijn is omdat ik (intiem) lichaamscontact pas verdraag als ik iemand goed ken.
Blokkades kwamen los en donkere energie vloeide weg.
Als vanzelf kwam er vervolgens een gesprek op gang. We herkenden veel in elkaar. Hoe we in de maatschappij staan en hoe volwassenen vaak met kinderen omspringen. Zij geloofde ook in mijn levenstaak om kinderen een stem te geven.
Tijdens de tweede reading zou ze mij in contact brengen met mijn kern en deze repareren.

Geheel ontspannen liep ik naar de treinhalte, waar ik op de heenweg nog liep te zoeken en te stressen. Nu liep ik meteen goed. Ik had rust in mijn hoofd, alsof niets me meer uit balans kon brengen.
In de spiegel zag ik een open blik. Ik herkende mezelf weer, waar ik eerst een vreemde zag.
Die sereniteit was niet blijvend. Nog steeds voel ik me verlamd en besluiteloos als meerdere dingen tegelijk mijn aandacht eisen. Ook heb ik een paar slechte dagen achter elkaar gehad, waarin het leek alsof het allemaal toch geen zin had. Vrij plotseling brak daarna de spreekwoordelijke zon door, als bij een eerste heldere avond na dagenlange regenval. Dagen die ik doorbracht in een onverstoorbare vrede.
Mijn behoefte aan extra’s: snoepen en snacken is al bijna helemaal verdwenen. Eerder moest ik moeite doen om versnaperingen te laten staan, nu kan ik naar mijn lichaam luisteren wat het echt nodig heeft, zonder er moeite voor te hoeven doen. Vreemd is dat niet, Miranda helpt ook mensen met overgewicht weer in hun element te komen, waarmee eetbuien verdwijnen. Híervoor kwam ik niet, toch werkt het ook bij mij door.

Het belangrijkste is echter vrijuit kunnen spreken.
Onlangs stond in een supermarkt een buggy met een peuter erin geparkeerd. Geen ouder te bekennen. Het kind zag er droevig en verloren uit. Meestal ben ik dan verlamd van besluiteloosheid. Nu zei ik wat vriendelijke woorden tegen het meisje en vroeg waar de ouders waren, maar het kon volgens mij geen antwoord geven. Ik was een vreemde voor haar, zij was misschien nog geen twee jaar oud en ze wist vast ook niet waar ze waren.
Een vakkenvuller vroeg ik om de ouders om te roepen. Hij weifelde: misschien werden ze dan kwaad.
“Staat het kind hier al lang?” wilde hij weten. Wat is lang? Een klein kind heeft een andere tijdsbeleving dan wij, volwassenen.
Uiteindelijk stemde hij toe om de ouders om te roepen, daar ik duidelijk ongerust was. De oma kwam net aanlopen. Ik legde de situatie uit: Niemand lette op het kind, dus heb ik maar even op haar gepast.
De vrouw verontschuldigde ze zich; ze dacht dat de moeder het kind bij zich had. Ze bedankte me en liep weg met de buggy. Overigens zonder verder naar het kind om te kijken.
Pas later zag ik haar met het kind in de armen. Het mocht in de boodschappenwagen spelen met haar iets oudere zusje, tussen de schappen. De eenzaamheid was uit het gezichtje, het was ontspannen en er kon een lach vanaf.

Mijn netwerk deed ik verslag van mijn ervaring bij Sjamaan Miranda en over de prop in mijn keel of druk vanuit mijn middenrif, wat mij vaak parten speelt.
Een vriend van mij schreef: “Als je jezelf kunt toestaan om steeds meer uit te spreken, wat er van binnen uit, úit wil, …. dan verdwijnen deze lichamelijke klachten!”