Jeugdzorg en de kinderbescherming, zijn instanties die kinderen zouden moeten helpen of beschermen, maar dit vaak niet doen.
Per jaar worden er tienduizenden kinderen weggehaald uit hun gezin en hun vertrouwde omgeving, vaak zonder grondige redenen, wat een traumatische ervaring is. Gescheiden van hun ouders, broertjes en zusjes, oma’s en opa’s en van hun vriendjes. In die toestand moet het kind gedragsonderzoeken ondergaan.
Als het kind op de situatie reageert met agressie, veel huilen of juist in zichzelf keren, wordt dit geweten aan de thuissituatie of aan een psychische stoornis.
In Nederland is er vrijheid van meningsuiting. Het staat hiermee ook iedere instantie vrij om haar mening op papier te zetten, met verregaande conclusies, niet zelden gebaseerd op een mondeling onderhoud waarbij men gewoonweg op papier zet, wat hun uitkomt. In combinatie met de vrije marktwerking, staat de deur wagenwijd open voor maatregelen die niet gebaseerd zijn op feiten, maar op andere belangen.
Vanaf 2015 valt jeugdzorg onder de gemeenten. De aanstaande bezuinigingen zullen bij velen hard aankomen, maar voor kinderen ziet het er wellicht beter uit. In Denemarken valt de jeugdhulpverlening al sinds 2007 onder de gemeenten. Ook daar maken ze gebruik van ‘signs of safety ‘. Maar daar is de jeugdzorg grotendeels zonder dwang.
Veel ouders weten dat geweld en dreigen averechts werkt. Door te begrijpen wat een kind drijft en daadwerkelijk contact te hebben, kom je tot een samenwerking. De hulpverleners lijken dit ook te hebben begrepen. Zij werken met de ouders en kinderen. Hoewel men met dezelfde (opvoed)problemen te maken heeft als in Nederland, hanteert de hulpverlening vertrouwen en gelijkwaardigheid als waarden.
In schrijnende gevallen kunnen maatschappelijk werksters andere organisaties inschakelen. Een gemeentelijke commissie, bestaande uit twee psychologen, een rechter en twee lokale politici besluit over de uithuisplaatsingen. Vijf mensen. Geen Raad voor de Kinderbescherming, geen gezinsvoogden, geen kinderrechters.
Er bestaan een beperkt aantal pleeggezinnen en leefgroepen. Voor jongeren die een delict hebben gepleegd, zijn er open instellingen. Weglopen kan. Dan loopt er een begeleider mee en blijft in contact met de jongere. Meestal gaat de jongere dan vrijwillig weer mee. Na intensieve begeleiding bereikt men goede resultaten met deze jongeren en hun ouders. Maar liefst 75 % slaagt erin om weer een goede plek in de maatschappij te vinden.
Hoe het in Nederland zal gaan, weet ik niet. Nu de Nederlandse jeugdhulp ook naar de gemeenten gaat, is dit een goed moment om de dwangterreur ter discussie te stellen. Zo kunnen de bezuinigingen opgevangen worden en blijven de hulpverleners over die echt om kinderen geven.
Bron over de werkwijze in Denemarken: Jeugdzorg kan zonder dwang
Mark Bent en Mariënne Verhoef
Vriendelijke groet,
Sarah Morton
Comments are closed.