Net als in de oorlog.

In de Nederlandse psychiatrie is het zo dat je opgesloten kunt worden vanwege een verondersteld gevaar. Het kan om de mening van een psychiater gaan.

Als het eenmaal zover is, is er niets wat je ertegen kunt doen. Je wordt afgevoerd naar een inrichting. Je raakt de macht over jezelf en je leven kwijt. Je bent een gevangene, met het verschil dat gevangenisstraf is om wat je hebt gedaan, maar psychiatrische opname op basis van een dubieus etiket. (Nu is het zo dat jongeren in een jeugdgevangenis kunnen komen, bij gebrek aan een andere plek. Dat is weer een ander maatschappelijk probleem)

Uiteindelijk komt er wel een rechter aan te pas, om de opname te beoordelen, maar ook die gaat vaak af op de veronderstelde ziekte waar de psychiater het over heeft. Weer is er geen objectief bewijs nodig.

Als je erg overstuur bent en je verzet, kunnen ze je in een isoleercel opsluiten, vastbinden of volspuiten met intens giftige medicijnen. Ook in Nederland zitten patiënten dagen, weken, maanden of soms langer dan een jaar opgesloten in een kale cel. Als je nog niet gek bent, wordt je dat zo wel. Als je wel al in de war was, maakt dit het nog erger. Als je afgesneden bent van alles, verlies je juist de grip op de werkelijkheid.

Voor mensen die zelfmoord willen plegen, lijkt de isoleer een middel om dit te voorkomen. Maar het helpt iemand niet te willen leven, integendeel. De psychische nood wordt alleen maar groter. Het is een lichamelijke en geestelijke kwelling. Je bent gedwongen tot nietsdoen. Ook mensen die eerst gezond waren, kunnen van pure stress tegen de deur aantrappen of andere dwangmatige handelingen doen, die passen bij het beeld van een krankzinnige.

In gevangenissen is de isoleer een strenge straf, waar zelfs de zware jongens bang voor zijn.

Kun je nagaan dat in psychiatrische inrichtingen, onschuldige en kwetsbare mensen voor onbepaalde tijd zo opgesloten zitten.

Naast je, in een andere isoleercel hoor je mensen schreeuwen, die zich tegen dwangbehandeling verzetten. Of ze huilen of trappen uit wanhoop tegen de deur of roepen om eruit gelaten te worden.

Er is niets wat je ertegen kunt doen. Patiënten worden bijv gedwongen om medicatie te nemen die hun gevoelsleven lam legt en zorgt voor hevige, soms fatale bijwerkingen. En dat iedere dag. Ook als de patiënt heel erg dik wordt of erg afvalt, verkrampt, bloed gaat overgeven en zware pijnen heeft, mag die vaak niet stoppen met de medicatie.

Als kind kun je helemaal makkelijk in de psychiatrie terechtkomen. Je hoeft maar een diagnose als autisme of ADHD te hebben en bijv een gedragsprobleem veroorzaakt door een paar jaar gepest zijn in de klas. Dat was in mijn geval zo.

De ouders kunnen aangeven dat ze de opvoeding niet meer aankunnen. Dan ben je machteloos. Als kind hoef je niet eens een verondersteld gevaar te zijn voor jezelf of je omgeving, behalve dat je ouders je niet meer aankunnen.

Uithuisplaatsing kan even lucht geven binnen een gezin, een onhoudbare situatie doorbreken. Maar denk eens aan de gevolgen op lange termijn. Voor een kind is het traumatisch om onder dwang opgenomen te worden. Het ontwricht z’n jonge leven totaal. Het kind denkt bovendien dat er iets heel erg mis met ‘m is.

In inrichtingen worden ook kinderen geïsoleerd, soms weken achter elkaar.

De wet staat isoleercel opsluiting alleen toe bij acuut gevaar. Maar het gebeurt ook als kinderen lastig zijn. Bijv als ze dwars zijn of claimend, of zich niet aan de regels houden.

Ik ben de laatste om te ontkennen dat kinderen problemen kunnen hebben, waar ze psychologische hulp bij nodig hebben. Het is niet zo dat ik ontraad om professionele hulp te zoeken als het niet goed gaat, maar wel om kinderen bij de psychiatrie weg te houden. (Niet te verwarren met psychologie.)

Kinderen met bijv ADHD of autisme krijgen het idee dat er iets mis met hen is, waar ze hun hele leven last van hebben. Wie bepaalt echter wat een stoornis is? Volgens veel propaganda zijn deze eigenschappen ernstige psychiatrische aandoeningen. Hoewel ik weet dat zowel autisme als ADHD problemen kan veroorzaken waar professionele begeleiding voor nodig kan zijn, is het zeer verkeerd om het ziektes te noemen. Zulke kinderen hebben vaak juist bijzondere kwaliteiten.

Door de nadruk te leggen op een stoornis, ontstaat er meer afstand tussen ouder en kind. Je kijkt immers niet meer naar het totale kind, maar naar de ‘ziekte’

De psychiatrie is grotendeels gebaseerd op leugens.

Hoewel geestelijke ziekten echt bestaan, zijn het geen aandoeningen die je krijgt of niet, maar de psychiatrie geeft je het idee dat je een hersenziekte hebt, waarvoor je je hele leven behandeling en medicijnen nodig hebt. Het verandert je zelfbeeld.

Depressie bijv zou komen door een chemisch onbalans, je hersens maken een stofje te weinig aan. Depressie kan echter talloze oorzaken hebben. Ontevredenheid over je leven, een traumatische of erg verdrietige gebeurtenis. Iets in het verleden dat je niet hebt verwerkt. Depressie kan een manier zijn om je emotioneel ergens aan te onttrekken of om je te dwingen rustiger aan te doen. Je voelt veel minder. Het is geen ziekte die je overkomt of niet, maar een psychisch probleem die je iets vertelt over wat fout gaat in je leven.

Schizofrenie is iets ernstigs, omdat je dan de grip op jezelf helemaal kwijt raakt. Psychiatrische behandeling doet echter meer kwaad dan goed. Antipsychotica maken mensen chronisch ziek en zwak, verkort het leven met enkele tientallen jaren. Isolatie kan psychoses verergeren. Er gaat iets kapot als je je menselijkheid wordt ontnomen. Deze behandeling maakt de kans aanzienlijk kleiner dat iemand weer een zelfstandig leven kan leiden. Hoe ‘gek’ iemand met een psychose ook kan zijn, dit kan niet bewijzen dat die als een beest opgesloten en vergiftigd mag worden. Veroordeelde moordenaars en verkrachters hebben het beter en zij weten wanneer ze weer vrijkomen.

Vaak gaat er een traumatische gebeurtenis of drugsgebruik af aan psychoses. Hulp die gericht is op de oorzaak en op de totale mens, kan zo iemand veel verder helder helpen dan psychiatrische behandeling, die vaak traumatischer is dan het oorspronkelijke trauma.

Er is geen wetenschappelijke bewijs dat een individu of de samenleving gebaat is bij dwangbehandeling en het kan van zachtaardige mensen potentiële moordenaars maken. Als je het contact verliest met je gevoel, met de buitenwereld, met al het mooie in het leven, is de drempel lager om iemand iets aan te doen. Als je leven uit onrecht, frustratie en wanhoop bestaat, heb je niets meer te verliezen.

Patiënten takelen af door isolatie en verdovende medicijnen en de psychiater slaat het gade en geeft het commando voor de volgende shot. De verpleegkundigen luisteren niet naar de patiënten. (bevel is bevel.)

Ook iemand met een psychose is een mens, met een wil en een gevoelsleven, als dit tenminste niet de kop in gedrukt is. Er zijn andere manieren om met psychoses om te gaan, waarbij je uiteindelijk sterker wordt. Iemand die psychoses heeft door een verslaving, heeft bijv intensieve begeleiding nodig om af te kicken.

Psychiatrie is geen geneeskunde, het is valse wetenschap. Er komen mensen om in de psychiatrie, omdat ze bijv sterven aan de bijwerkingen van de medicatie. Het zijn geen incidenten, die mensen teerden vaak al lang van te voren weg.

In de Tweede Wereldoorlog

gebeurde het met gas. Nu gaat het veel subtieler, onder het mom van behandelen. Wat er met de joden is gebeurd, gebeurde eerder al in psychiatrische klinieken, vóórdat de nazi’s aan de macht kwamen. De ideologie om ongewenste personen uit de samenleving te verwijderen, stond niet op zichzelf maar was het resultaat van de psychiatrische ideologie. Adolf Hitler

kreeg veel steun van hooggeplaatste psychiaters, omdat hun ideeën overeen kwamen: Zie:

Veel patiënten sterven in de psychiatrie een langzame, pijnlijke dood. De gruwelen daar, wil je niet eens overleven. Ik niet. Doe mij de gaskamers maar, dan gaat het tenminste snel.