Toen ik een paar weken geleden iets ging kopen bij de Action hoorde en zag ik een peuter (in een buggy) om hulp schreeuwen. Om mama of papa. Wanhopig. Hij reikte zijn armen. Het klonk niet gewoon als peuterdrift. Hij klonk paniekerig, alsof hij zijn moeder was kwijtgeraakt in de stad. In zekere zin was dat ook zo, want zij gaf hem geen enkele aandacht.
Hij zag bleek en zijn gezicht stond uitgeput en verslagen. Door langdurig en tevergeefs om hulp roepen?
(Een kind dat gilt om zijn zin te krijgen, ziet er doorgaans juist energiek uit. Wel eens opgevallen?)
Op de cluster 4 school, heb ik ook vaak kleine kinderen gezien met afgetobde gezichtjes, door de liefdeloze, onveilige omgeving. Daar deed dit jongetje me aan denken.
De dialoog werd meteen in de kiem gesmoord
Voorzichtig vroeg ik waarom hij zo overstuur is.
“Dat zijn kinderen nu eenmaal soms”, zei ze onverschillig.
Toen ik opperde dat dit misschien niet voor niks is, dat hij misschien iets nodig heeft, zei ze dat ik me er niet mee moest bemoeien, want ‘daar houd ik niet van’.
“Ik mag toch wel betrokken zijn”, zei ik onthutst.
“Nee, dat mag je niet, want het is niet jouw kind. Dit moet je niet doen bij mensen, zeker niet bij mij.”
Dat mag je niet, waren haar letterlijke woorden. Een dialoog werd meteen in de kiem gesmoord.
Laten we dan meteen maar de samen-leving afschaffen. Ieder voor zich. Ook kunnen we de kindertijd maar beter overslaan. Dat is toch maar lastig.
Hoezo, zeker niet bij haar?, dacht ik bij mezelf. Was zij soms de eigenaresse van deze winkel? Nee, maar wel van haar kind.
Het is natuurlijk een momentopname dat een kind huilt of gilt, maar van de liefdeloze houding van de moeder schrok ik.
Noot: Een paar minuten later kwam ik in dezelfde winkel mijn oma tegen.
Dat was natuurlijk een leuke verrassing.
Echt van kunnen genieten, was er niet bij, de vreugde werd overschaduwd door het voorval wat ik beschrijf. De zon kon niet doorbreken.
Baby’s en peuters hebben ontferming, liefde, vrolijkheid nodig en bewegingsruimte om zich te ontwikkelen. Kinderen verwerken bijvoorbeeld spanningen en ervaringen door te spelen. Kinderen die veel in een buggy moeten zitten, hebben die mogelijkheid veel minder, waardoor ze ook vatbaarder zijn voor angsten en somberheid.
Meestal kan ik dit soort voorvallen wel van me afzetten, maar deze keer lukte het niet.
Achteraf kon ik mijn tranen ook niet binnenhouden.
Toen ik die avond ’toevallig’ dit filmpje tegenkwam (zonder dat ik ernaar op zoek was), was ik opnieuw geraakt. Het klopte.
Een heel duidelijk filmpje waarom je een baby moet troosten en niet laten huilen.
Why You Shouldn’t Ignore A Crying Baby
https://www.facebook.com/InstituutvoorHechting/posts/1581407341896398
Er wordt op wetenschappelijke en psychologische basis uitgelegd wat voor effect het op een baby heeft, als het huilen langdurig genegeerd wordt. Het remt de ontwikkeling van het kind en kan zelfs neurologische schade een psychosomatische klachten veroorzaken. Wat voor gevolgen dit heeft voor de samenleving (die we toch al hadden afgeschaft), kun je wel raden.
Ook maakt de stress kinderen minder intelligent, want stress blokkeert het leervermogen, maar ook het vermogen om zich in anderen te verplaatsen en om relaties aan te gaan. Ook hebben deze kinderen vaker last van angsten, depressies en zijn ze agressiever dan kinderen die wel de aandacht krijgen die ze nodig hebben.
Respons
Baby’s en peuters zijn zeer gevoelig voor de respons van hun ouders (of het uitblijven ervan). (1)
Als een ouder niet (meer) reageert op de uitingen van het kind, dan kan het kind binnen een paar minuten verward en in paniek raken en zelfs de controle over zijn motoriek verliezen.
Het gaat hier niet om dat je ‘op elke kik moet reageren’. Baby’s maken ook geluidjes tijdens hun slaap of ze jengelen van vermoeidheid voordat ze in slaap vallen.
Het schreeuwen van een kind laat een soort innerlijk alarm afgaan. Zo is het ook bedoeld. Het kind roept om hulp.
De uitingen van een kind herkennen.
Ik draai regelmatig een middag of zelfs een weekend mee in een gezin en weet dus ook het verschil tussen gillen uit frustratie, bijvoorbeeld omdat twee kleine kinderen hetzelfde speeltje willen hebben of als iets niet helemaal gaat zoals het kind wil. Of huilen en gillen van de pijn of van schrik. Of huilen van verdriet.
Ook geniet ik van de humor en vindingrijkheid van een kind. Er is weinig aanstekelijker dan het geschater van een baby of peuter.
Persoonlijke ervaringen
Soms kan ik de smart of pijn verzachten bij een kind, alleen al door wat liefde te geven.
Zo viel voor mijn ogen een jongen van een jaar of acht van zijn step.
Zijn gezicht vertrok van de pijn. Hij greep naar zijn knie. Zijn moeder begon hem uit te kafferen.
Toen ik zei: “Hij is gevallen, dat doet hij niet expres”, kreeg ik ook een sneer. Al zei ik het rustig en vriendelijk.
Maar het gezicht van de jongen verzachtte meteen. Alsof ik de pijn had weggenomen. Rustig stond hij op. Toen de twee samen hun weg vervolgden, keek hij nog even achterom, alsof hij me wilde bedanken.
In dit geval ben ik blij dat ik als bliksemafleider kan dienen. Dit schrijf ik niet om op te scheppen wat een goed mens ik ben, maar als voorbeeld wat een beetje liefde en aandacht kan betekenen voor een kind.
Sommige mensen denken dat ik het leuk vind om ouders te bashen, maar dat vind ik juist helemaal niet leuk. Het enige wat ik wil is een aanzet geven tot een betere band tussen ouders en kind.
Natuurlijk kan ik ouders niet verplichten om mijn inzichten ter harte te nemen, maar men kan ook niet van mij verwachten dat ik niet meer reageer op en niets meer voel bij wat er om me heen gebeurt.
Positieve voorvallen
Ik zie ook wel ouders die liefdevol met hun kinderen omgaan en de aandacht geven die ze nodig hebben.
Als ik bijvoorbeeld een moeder of vader zie die plezier heeft met het kind, zij samen lachen, elkaar achter na rennen of spelen dan ga ik soms een vrolijk gesprekje aan en zeg ook dat ik ervan geniet om dit mee te maken.
Meestal wordt dit ook positief ontvangen en is het een korte ont-moeting.
Op zo’n moment wil ik zelf weer even kind zijn.
Als ik een baby zie die gedragen wordt (bijvoorbeeld in een draagdoek), zeg ik soms: “Wat gezellig, bij mama/papa. Het kind is helemaal gelukkig.”
Inderdaad huilen gedragen baby’s veel minder en zien ze er ontspannen en gelukkig uit. Dat is niet alleen mijn eigen observatie, maar dit wordt ook bevestigd door wetenschappelijk onderzoek over hechting.
Lichaamscontact bevordert het welbevinden van de baby en de neurologische ontwikkeling. Het kind is vaker rustig-alert.
Vanuit een veilige positie kan hij de wereld zien. Het kind kan een natuurlijk ritme volgen. Door de schommelende bewegingen valt het makkelijker in slaap. (2)
Als een peuter in plaats van in een wagentje wordt gezet, betrokken wordt bij het dagelijks leven en bijvoorbeeld meehelpt met eten in de boodschappenwagen leggen, dan zeg bijv. “Wat helpt zij/hij leuk mee.”
Een jongetje had nachtmerries
Een moeder (die ik kende via Facebook en via artikels die ze schreef) vroeg mij eens om raad, want haar zoontje van tweeënhalf had last van nachtmerries. Die waren begonnen toen hij anderhalf was. De moeder was liefdevol en betrokken, dus daar lag het niet aan. Ik vermoedde dat het jongetje en zijn moeder zijn geboorte niet goed verwerkt hadden; na zijn geboorte werd hij van zijn moeder gescheiden omdat hij aan de beademing moest.
Je zou om minder nachtmerries krijgen. Een nacht lang alleen, zonder haar nabijheid en geruststelling. Ik adviseerde haar om met hem foto’s van zijn geboorte door te nemen en hem te vertellen over de start van zijn leven. Dit deed ze en al snel begon haar zoontje zelf naar zijn geboorteboek te vragen. De nachtmerries namen al af na een paar weken en bleven uiteindelijk weg. De moeder gaf mij terug dat haar zoontje momenteel lekker in zijn vel zat en straalde.
Hier is dit verhaal ook terug te lezen.
Ontferming
Ook las ik een mooi voorbeeld over ontferming.
Een peutertje was aan het doordraaien in de wachtruimte van de Gate (poort) op een vliegveld, terwijl zijn moeder, die er alleen voor stond en duidelijk zwanger was het vliegtuig in moest met hem.
Het kind gilde, rende tussen stoelen door, schopte om zich heen. Hij rende steeds voor haar weg. Hij wilde het vliegtuig niet in.
De moeder was overweldigd door deze scène. Uiteindelijk ging ze op de vloer zitten bij haar zoontje, met haar gezicht in haar handen. Ze huilde. Vervolgens vormden een paar vrouwen, die elkaar en ook de moeder niet kenden, een kring om de moeder en het zoontje heen. Met liefdevolle aandacht hielpen ze zowel het kind als de moeder om tot zichzelf te komen.
De een zong een liedje voor het kind, iemand pelde een sinaasappel en weer een andere vrouw gaf de moeder een fles water.
Toen zij beide gekalmeerd waren door deze ‘bemoeienis’, konden ze toch nog op tijd het vliegtuig in. (3)
Sommige mensen zouden de moeder misschien verwijten dat ze haar kind niet onder controle had.
Maar we weten niet waarom dit kind zo overstuur was. Misschien heeft de hele procedure op het vliegveld, met lange rijen, drukte, mensenmassa’s en controle’s hem totaal overprikkeld. Het hoeft niet aan de moeder te liggen.
Naschrift:
Ook als je zelf weet wat een kind nodig heeft, graag het filmpje bekijken en delen!
Ook de documentaire In Utero en mijn eigen boek Wat je niet verteld is, geeft een duidelijk beeld wat kinderen nodig hebben en hoe ervaringen als embryo, foetus, baby en kind zijn verdere leven beïnvloeden.
1) Why You Shouldn’t Ignore A Crying Baby
https://www.facebook.com/InstituutvoorHechting/posts/1581407341896398
Still face experiment
https://www.youtube.com/watch?v=uK3MJd7Aeyk
Verwaarlozing is aan te tonen via Hersenscans
https://joop.bnnvara.nl/nieuws/hersenscan-verraadt-verwaarlozing-peuters
2) De logica van het dragen
https://kiind.nl/logica-van-het-dragen/
3) Vrouwen vormen een kring om huilende moeder en driftende peuter heen.
https://www.sunnyskyz.com/blog/2402/Women-Surround-Crying-Mom-Whose-Toddler-Was-Having-A-Meltdown-At-The-Airport
Documentaire in Utero
https://inutero.info/
Boek Wat je niet verteld is
https://kind-zijn.org/boeken/wat-je-niet-verteld-is/
Comments are closed.