Geschreven door Marieke Wolf
Opvoeders geven hun kinderen wat ze zelf vroeger hebben ontvangen, ook als zij onder hun opvoeding hebben geleden. Hoe onlogisch dit ook klinkt. Een groot deel van de kinderen staat er alleen voor. Voelt zich in de steek gelaten en onveilig. Waar komt (vaak onbewuste) wreedheid vandaan? Hoe komt het dat velen het kind niet als een persoon zien? Op die thema’s gaat Sarah Morton in.
Auteur Sarah Morton legt ons uit dat onze geestelijke ontwikkeling al begint in de baarmoeder. Als ongeboren baby schijn je in de baarmoeder instinctief al aan toe voelen of je gewenst bent door je ouders of niet. Sarah schrijft hierover: “Baby’s komen niet blanco ter wereld. Ze hebben veel meer meegemaakt en ervaren dan de meesten beseffen. Hun ervaringen zijn te zien in hun gedrag.”
Een baby die het eerste levensjaar alleen wordt gevoed en verschoont, maar verder geen aandacht krijgt, is voor zijn leven geestelijk kapot, omdat hij geen basis heeft.
Kleine kinderen zijn zelf nog niet in staat om contact met anderen te maken, waardoor ze volledig afhankelijk van hun omgeving zijn. Helaas komt het in de praktijk vaak voor dat volwassenen hun kind niet horen of begrijpen, hoe duidelijk een kind ook iets aangeeft. Dit beschadigt het kind. Ieder geschonden kind ontwikkelt zich op een andere manier en leert andere overlevingsstrategieën aan.
Hoe beter de ouders zich kunnen afstemmen op hun kind en zijn signalen oppakken, hoe meer mogelijkheden het kind ontwikkelt om zich te uiten.
Dan is er ook nog het andere uiterste: kinderen die de hele dag door complimenten krijgen en worden overladen met aandacht. De ouders zijn de hele dag met hen bezig en bemoeien zich met alles, waardoor ze het kind de kans afnemen om zelf te spelen en zelfstandig te worden. Een buitenstaander zal dit opvatten als positieve aandacht, maar in de werkelijkheid zijn veel van deze ouders hun eigen angsten en problemen niet de baas. Het kind dient als middel om hun bestaan betekenis te geven. “Weinig of geen aandacht veroorzaakt gevoelsarmoede, maar continu aandacht kan een kind verstikken,” schrijft Sarah.
Indien ouders hun basisschoolkinderen zo hebben gekneed (of getemd), zodat het eigenschappen ontwikkelde die hen van pas kwamen, heeft het kind een onechte ‘ik’ ontwikkeld. Tijdens de puberteit komen alle gevoelens die het kind eerder nog op afstand kon houden, tot leven. Omdat dit in groot contrast is met hoe het gekneed is, zal er niets met hun opstandige zoon of dochter te beginnen zijn.
Sarah Morton behandelt in dit boek onder andere de gevaren van vaccinaties bij baby’s, de gruwelijke waarheid achter aspartaam en de nadelen van flesvoeding en kinderopvang. Daarnaast geeft ze adviezen die kunnen bijdragen om een gezonde relatie tussen kinderen en voedsel te stimuleren, legt ze uit hoe we kinderen op een gezonde manier kunnen begeleiden en hoe we onze kinderen kunnen leren om meer respect voor de natuur te ontwikkelen.
Een leerzaam boek voor iedereen die zwanger is of kinderen heeft en het niet eens is met de manieren waarop er door de overheid van ons ‘verwacht’ wordt hoe we onze kinderen opvoeden, in plaats van hen in hun eigen tempo de wereld te laten ontdekken.
Dit boek onderscheidt zich van andere boeken over kinderopvoeding, omdat Morton schrijft op een manier waardoor de lezer zoveel mogelijk zelf zijn conclusies kan trekken, in plaats van strikte instructies voor de opvoeding van je kind op te dringen. Hierdoor wordt het makkelijker voor de lezer om zich te bevrijden van vastgeroeste patronen.
Uitgever: Deniesa
ISBN: 978.90.815775.0.2
Prijs: € 19,95
Website: www.bangersisters.nl/entertainment/boekenworm/1450-recensie-wat-je-niet-verteld-is-sarah-morton