Er zijn boeken over opvoeding en de kindertijd, in de sfeer van bijvoorbeeld Alice Miller en verwante auteurs, die helaas weinig bekendheid krijgen. Hetgeen vooral te maken heeft met het geen budget hebben voor publiciteit.
Genoemd boek is al het vijfde boek van Sarah Morton, en behandelt thema’s zoals die in Uw boeken voorkomen; prenatale periode, peuter en kleuterperiode en latere leeftijden.
Gevolgen en invloed van ouders, tijdgeest, school, samenleving en dergelijke.
Een van de bijzondere aspecten van dit boek is dat het niet geschreven is door iemand die een therapie praktijk heeft.
Het is iemand die al lange tijd bezig is met deze thema’s, en er al vier boeken over geschreven heeft.
N.B. Sarah Morton is pas 24 jaar.
Zij is een licht autistische vrouw, die heel actief is – middels internet en lezingen en boeken – om meer bekendheid te geven aan gevolgen van opvoeding en kindertijd, en meer bekendheid te geven aan wat autisme is.
Verduidelijkend kan zijn hoe ik haar heb leren kennen.
Zelf ben ik ruim 20 jaar bezig met het werk van Alice Miller, en daarmee met de gevolgen van de kindertijd voor het leven van volwassenen, en met de zwarte pedagogiek en met kinderrechten in het algemeen; en met een aantal andere therapeuten en auteurs op dit gebied. John Bowlby. Gaby Stroecken en Rien Verdult, Ingeborg Bosch, John Bradshaw, Jean Liedloff, Sue Gerhardt en nog vele anderen.
Meeste boeken heb ik twee tot vier maal herlezen inmiddels.
Ten gevolge van eigen problematiek (stotteren en een vorm van smetvrees) was ik hier 20 jaar in mijn eentje mee bezig. Pogingen ondernomen via het laten plaatsen van advertenties in dagbladen, en later via internet, in contact te komen met anderen die ook intensief met dit thema (opvoeding, prenatale periode, invloed van school e.d.) bezig zijn.
O.a. geprobeerd een ontmoetings – en gespreksgroep over het werk van Alice Miller te starten.
Helaas geen reacties.
Verbazingwekkend alleen al omdat bijv. bij een grote Amsterdamse boekhandel de herziene versie van Het drama van het begaafde kind, een aantal jaren geleden het best verkochte boek was. (op de afd. psychologie.)
Iemand wees mij enkele jaren geleden echter op de site van Sarah Morton, en zodoende is eindelijk een contact ontstaan met iemand die ook intensief op genoemde gebieden bezig is.
Bij contact leggen bleek tot mijn verbazing dat ze toen pas 22 was; gezien het aantal boeken dat ze geschreven had en gezien de lezingen en aandacht die zij aan deze thema’s geeft, had ik dat helemaal niet verwacht.
Verder wil ik nog melden dat ook haar eerdere boeken veel meer aandacht verdienen dan ze tot nog toe gekregen hebben.
Haar boeken Collision I en Collision II zijn autobiografische romans over haar jeugd en vooral haar tijd op de middelbare school.
Zij is zeer ten onrechte op een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen geplaatst.
Beide boeken hierover zijn de meest directe boeken over een moeilijke kindertijd die ik ken. (waarbij ik zo vrij ben op te maken dat ik heel wat boeken gelezen heb de afgelopen tientallen jaren.) Dichterbij komen bij iemands gevoelens kan bijna niet.
Het zijn boeken die een zeer uitgebreid en heel direct beeld geven van een deel van de jeugdjaren en van de moeilijke ervaringen daarin.
Alsof zich alles voor de neus van de lezer afspeelt.
Ik vind het een enorme prestatie dermate moeilijke jaren zo uitgebreid op te schrijven en daarmee alle gevoelens en tegenslagen opnieuw door te maken. Ook daarom verdienen beide Collision boeken veel meer aandacht, een groter lezerspubliek, dat ze tot toe gekregen hebben,
Bovendien is het zo dat op het gebied van boeken over de gevolgen van de kindertijd, humanere manieren om kinderen in de kindertijd ruimte te geven zichzelf te worden, schaars geworden; nl. door het wegvallen van de onvolprezen Alice Miller en eveneens onvolprezen Jean Liedloff. Verder laat John Bradshaw al heel lange tijd niets meer van zich horen.
Er is terdege een leemte ontstaan, die o.a. door het boek van Sarah Morton opgevuld kan worden. (hetgeen eveneens geldt voor haar Collision boeken en haar autobiografie – Afwijkend, maar toch zo gewoon – waarmee ze meer bekendheid en begrip naar voren brengt op gebied van autisme.)
Het is alleen al nodig dat dit onderwerp regelmatig opnieuw onder de aandacht wordt gebracht, omdat er nog heel wat te verbeteren valt; een echt kindvriendelijke wereld is nog tamelijk ver weg.