Door een vriend, auteur van een hele reeks boeken kreeg ik onlangs 2212. Geen mens meer, aangereikt. Empathie speelt in het verhaal een essentiële rol.
Zou er een korter lijntje zijn naar ervaringen en iets nieuws leren dan de meesten weten? Door je het voor te stellen? Niet alleen in gedachten, maar met al je zintuigen, gevoelens en verbeelding.
In romanvorm heeft de auteur een scenario beschreven; hoe zou de wereld eruitzien als de mens zijn eigen ondergang heeft gecreëerd?
Hij doet dit met opvallend veel verbeeldingskracht en empathie.
De hoofdpersoon is een kluizenaar. Hij lijkt op een mens, maar is geestelijk genoeg om van zonlicht te kunnen leven. Hij leeft in een vallei en mijdt contact met de wereld daarbuiten. Hij wil het niet aanzien.
Opeens is daar een ring om de planeet. De Kluizenaar tast het bewustzijn van de ijzeren ring af.
“Ik ben een Reiziger van de Ruimte”, schreef het bewustzijn in zijn geest. “In essentie ben ik een empathisch wezen; daarom kan ik met u communiceren in uw begrippentaal.”
Dat intrigeerde mij. De Reiziger hoefde te mensentaal niet eerst te leren, hij kon het meteen verstaan en ook ‘spreken’, door zijn vermogen zich in een ander wezen te verplaatsen.
De reiziger is gekomen om te onderzoeken waarom er geen uitzendingen meer kwamen van de planeet. Hij is op zoek naar muziek, door mensen gecreëerd. Er zat ultieme schoonheid en harmonie bij.
Aanvankelijk weet de kluizenaar niet beter of muziek is voorgoed verdwenen, samen met de makers ervan. Om het te creëren zou er vele jaren oefeningen nodig zijn, bovendien zijn de instrumenten vergaan.
Wanneer hij zijn neerslachtigheid overwint blijkt er veel meer mogelijk. Ook hij en zijn soortgenoten bezitten scheppingskracht en kunnen muziek creëren.
De hoofdpersoon is in een vorig leven een mens geweest. De disharmonie en het verval binnen veel gebieden speelt een belangrijke rol. De mens heeft niet alleen vernietiging gezaaid. Sommigen hadden respect voor hun scheppingen en voor de natuur. Met liefde en aandacht onderhielden zij hun tuinen, akkers of weiden. Nu kwijnt alles weg.
Met de ruimtereiziger, die het gedaante van een mensenkind heeft aangenomen, gaat hij op pad. Aanvankelijk om te vertellen over wat er met de Aarde is gebeurd. Later komen er herstelplannen. De natuurwezens hebben niemand meer die ze aanstuurt en vragen hem om hulp. Ze weten niet hoe ze de omgeving kunnen onderhouden. De kluizenaar voelt zich verpletterd door deze immense taak. Maar hij staat er niet alleen voor.
Het boek is geschreven als roman. Hoewel de mens in uitgestorven, bevat het hoop. Er zijn meerdere realiteiten in het leven van de kluizenaar. Zowel aardstoffelijk als etherisch.
Wat ik miste in het verhaal was spanning dat me op scherp zette. Desondanks was het een boeiend betoog, het raakte me. Het verhaal begon afstandelijk, om steeds meer de diepte in te gaan. Waar aan het begin hun samenwerking vooral ‘doelmatig’ is (een woord van de ruimtereiziger), ontstaat er iets emotioneels en wezenlijks. Als een kind wil het ruimtewezen naar de kluizenaar luisteren. Steeds meer vereenzelvigt hij(?) zich met zijn gedaante. Het natuurlijke doen en laten wat kinderen eigen is, neemt hij onbewust over. Ontstaat er daarom op subtiele maar aangrijpende manier een band tussen hen?
Titel: 2212 Geen mens meer.
Uitgeverij: magisteruitgeverij.com
Auteur: Ewout Storm van Leeuwen
ISBN 9789072475152
Comments are closed.