Mijn zoon was 11 jaar toen hij met een hersenschudding thuis kwam..hij wilde een christelijk liedje niet meezingen en als (creatieve) oplossing wilde hij wel mee playbacken… de juf ervoer dit als respectloos en haalde er een meester bij die hem gewelddadig de klas uitsleepte en hem tussen twee klapdeuren kreeg. De invaljuf vond dat zij diagnosticus was en stelde ADHD/ODD als diagnose. De school erkende geen enkele verantwoordelijkheid en beriep zich op handelingsverlegen zijn en zo begon een proces van trekken en duwen. Mijn kind kwam thuis te zitten en zit nog steeds thuis.
De machteloosheid en het verdriet is een terugkerend gevoel dat ons leven beheerst.
De diagnose die de invaljuf stelde was uiteraard een misdiagnose. De juf had nooit een diagnose mogen stellen. Uit den boze dat een school op de stoel van een psychiater gaat zitten. En na onderzoek bleek dat mijn zoon in het meerbegaafdheidsprofiel te passen met een behoorlijk IQ. Toch is het blijkbaar niet mogelijk om een kans te creëren voor mijn zoon.
Sinds maart 2012 anderhalf jaar zit hij thuis, mag hij niet meer naar school. Hij is één van de zestienduizend kinderen voor wie er geen goede plek op een fijne school lijkt te zijn. “R. is een slimme jongen met een ongelofelijk grote motivatie motor in zich. Een kind dat veel vragen stelt en graag de discussie aan gaat. Misschien een beetje anders dan de standaard, maar niet zo anders dat ik me echt zorgen maak.
Labeltjes plakken alsof het snoepjes zijn
In het onderwijs lijkt het wel een trend om kinderen die anders begaafd zijn een zgn label toe te schrijven. De perverse prikkel die hier achter zit is natuurlijk geld. Geld om ondersteuning te geven aan de kinderen in de klas. De marge van de onderwijsvormen aan onze kinderen, die een andere waarneming kennen, een andere manier van leren hebben en grotendeels beelddenken ontwikkelen, is flinterdun geworden. Zodra een kind uit die marge (die honderd jaar geleden is gedacht als leerplichtwet, en nog steeds geldt!!!) valt staat hij per definitie buiten de comfortzone van de leerkracht. En wordt de vinger naar hem gewezen, een label geplakt, i.p.v dat wij ons eens achter de oren krappen of het systeem nog wel op onze kinderen past! Betweters, anderslerenden, hooggevoeligen, hoogbegaafden opgepast!
Thuisonderwijs
Na het incident begon de periode thuisonderwijs. Ik stelde voor aan school, alwaar hij nog ingeschreven stond en voor wie de school dus subsidie ontving dat mijn zoon voortaan alleen nog de ochtenden naar school ging en dat ik hem ’s middags thuis onderwijs ging geven. Zo pikte hij de belangrijke vakken als taal en rekenen op school mee en kon ik hem thuis de creatievere, sociale en maatschappelijke vakken als aardrijkskunde, sova (sociale vaardigheid), biologie en geschiedenis bijbrengen. Omdat ik zelf jarenlang als pedagoog/onderwijskundige, docent en leerlingbegeleider in het (v)mbo-onderwijs heb gewerkt, heb ik er alle vertrouwen in dat ik R. zonder achterstanden door het schooljaar kon loodsen. En dat gebeurde ook. R. knapte zienderogen op toen hij niet meer hele dagen in het regime van de juf hoefde te leven. Zijn frustraties kon hij die paar uurtjes wel binnenhouden en ’s middags leerde hij van alles bij. Het werd zomervakantie en hij ging over naar groep acht. Een goede prestatie, ik was zo trots! In het begin van het nieuwe schooljaar kreeg hij zelfs veel complimenten van de leerkrachten en van de directeur. Het ging zo goed, hij deed zo zijn best. Maar half oktober ging het toch weer mis. Ik kwam met een lichte hartaanval in het ziekenhuis terecht, iets waar mijn kinderen enorm van geschrokken zijn. Vader en ik zijn niet meer samen en de kinderen wonen fulltime bij mij en we zijn enorm hecht. Ik verbleef maar kort in het ziekenhuis, maar toen R. daarna op school kwam was hij evengoed nog behoorlijk van slag. Hij ging naar de juf om te vertellen wat er gebeurd was. ‘Ja jongen’, zei die. ‘Het leven is hard, wen er maar aan.’ Dat was de enige reactie op een jochie dat met zijn angsten bij de juf komt… Vanaf dat moment was het voor R. klaar. Hij vertrouwde niemand meer op school, kroop weer helemaal terug in zijn schulp en ging zich verzetten. Hij kreeg de ene na de andere time out en werd steeds verdrietiger en ongelukkiger en werd angstig en had last van nachtmerries. School wilde niet meer helpen zoeken naar een oplossing en verklaarde zich opnieuw handelingsverlegen. Ik vond dat het zo niet meer kon en vlak voor de kerstvakantie aanbrak besloot ik hem helemaal thuis te houden. Ik ging mijn kind niet dagelijks met angst, verdriet en pijnen naar school sturen.”
Geen gedragsstoornis
Ik had mijn baan noodgedwongen opgezegd en maakte in de kerstvakantie een lesprogramma om te zorgen dat R. evengoed alle stof uit groep acht zou leren en ging hem voorbereiden op het vervolgonderwijs zodat hij na de zomer naar het voortgezet onderwijs zou kunnen. Ik begon mijn lessen in januari en dat ging verbazingwekkend goed. R. bloeide op en vriendjes en vriendinnetjes die na schooltijd langskwamen vonden het zelfs zo boeiend dat ze regelmatig aanschoven. Ondertussen ging R. naar Accare jeugdpsychiatrie om te kijken of hij inderdaad ADHD of ODD had. “Maar daar kwam niets uit, R. heeft geen gedragsstoornissen. Hij is wél behoorlijk intelligent en behoort tot het hoogbegaafdheidprofiel, wat zijn nieuwsgierige en soms een beetje betweterige houding verklaart. Dit is uit een begaafdheidsonderzoek gebleken waar ik hem in heb laten testen. Maar die labeltjes die de school zo graag op hem wilde plakken, bleken dus inderdaad niet te kloppen.”
Hoewel het thuisonderwijs R. als alternatief goed lag, was de leerplichtambtenaar niet blij met ons. En werd er proces verbaal opgemaakt. Ik moest voor de rechter komen. “Daar presenteerde ik mijn hele onderwijsplan en wat bijna nooit gebeurt, kreeg ik voor elkaar: ik werd vrijgesproken. De rechter vond dat ik er alles aan gedaan had om de situatie met de school op te lossen en dat ik ervoor zorgde dat mijn zoon evengoed passend onderwijs kreeg. Mij viel dus niets te verwijten.
Helaas had de school een melding gedaan bij jeugdzorg en werden mijn kinderen onder toezicht gesteld, dit blijkt een standaard regel te zijn in Nederland! De vrijspraak was voor Jeugdzorg geen aanleiding om het toezicht te versoepelen, ze bleven me op de hielen zitten en dreigden met uithuisplaatsing vanaf dag 1. En tot op de dag van vandaag vaart jeugdzorg een eigen plan, zonder feitelijkheden of waarheden, en in dat plan wordt mijn kind allesbehalve beschermd!! Dit is zo heftig en onzeker…. De dreiging dat je kinderen bij je weggehaald worden, terwijl jij alleen maar het beste voor ze probeert te doen – en de rechter dat ook zo heeft beaamd – dat voelt zo oneerlijk. Om dan maar te zwijgen wat voor schade er wordt aangebracht bij beide kinderen.
Een eigen school
Ondertussen probeerde ik R. voor de zomervakantie in een brugklas te krijgen, maar dat bleek onmogelijk. Jeugdzorg wilde dat hij naar het speciaal onderwijs ging, maar dat vond ik nergens voor nodig. Er waren ook geen gronden voor deze stelling. Ik wilde dat R. gewoon naar een normale HAVO of VWO ging. Ik heb hem bij verschillende scholen aangemeld voor de brugklas, maar overal werd hij afgewezen op basis van zijn dossier wat vooral gevuld was met meningen van jeugdzorg. Geen enkele school wilde hem plaatsen. Redenen als voortijdig uitvallen, angst voor niet kunnen aanpassen, teveel stof gemist en dergelijke worden aangevoerd zonder dat iemand R. ook maar liet komen om met hem contact te maken! Er vond geen enkel diepteonderzoek plaats, een aantekening in het dossier, terecht of niet, is voldoende voor dergelijke reacties van scholen. Zo komt R. in het jaar dat hij eigenlijk naar het voortgezet onderwijs moet gaan, weer thuis te zitten. Dat is toch te gek voor woorden? Ik heb hier mijn kind zitten dat naar school wil, dat graag leert. Een jongen die aangetoond geen gedragsstoornis heeft en slim genoeg is. En toch durft geen enkele school hem op te nemen. Ik besloot het heft in eigen hand te nemen. In mijn laatste baan was ik al bezig geweest met vernieuwingen in het onderwijs. Ik zag dat het erg belangrijk was ieder kind individueel te benaderen, ze niet in hokjes te stoppen, niet voor de zesjescultuur te gaan. Ik was al vergevorderd met het idee een vernieuwende school op te zetten voor kinderen die door vergelijkbare omstandigheden niet terecht konden op regulier onderwijs en besloot dat dan maar wat eerder te doen. Samen met een team gemotiveerde docenten zette ik na de zomer van vorig jaar een democratische school op. We konden terecht in een gebouw hier in de buurt en hadden binnen een paar weken twintig leerlingen die we vanaf HAVO niveau lesgaven. Er bij vermeld kan ook worden dat veel meer leerlingen direct al hadden willen komen maar door bedreigingen van leerplichtambtenaren aan het adres van hun ouders (we waren immers nog niet erkend, zo houden ze elkaar de hand boven het hoofd….) niet durfden te komen!
Recht op onderwijs
De aanpak en het concept passend onderwijs leek te werken, maar de erkenning die nodig is voor het krijgen van de hoognodige subsidies die iedere school ontvangt, laat op zich wachten. Zo lang, dat het niet meer houdbaar was de school open te houden. Na een jaar moesten we er noodgedwongen een punt achter zetten. Vreselijk vond ik dat, ik heb van alles geprobeerd om een doorstart te maken open te blijven, maar als er gewoon geen geld is… Ik zou niet weten hoe ik het nog moet bolwerken. De leerlingen, die langzaam allemaal weer leerbaar werden, weer vertrouwen in de volwassenen kregen, mochten weer terug naar huis!!
Baan opgezegd, uitkering stopgezet
Omdat ik stopte met werken om R. les te geven, kreeg ik een uitkering. Maar de overheid vindt dat als je gedwongen wordt om je kind vanuit bevoegdheid thuisonderwijs te geven, dat dat ook een gewone baan is en ik dus op geld waardeerbaar werk deed. Dat thuisonderwijs niet wordt erkend in Nederland en er dus NIEMAND was die mij had kunnen betalen, deed er niet toe! Ook hier doe je het beste voor je kind en word je er voor gestraft i.p.v. gesteund. Dus mijn uitkering is stopgezet en ik moet alle eindjes aan elkaar knopen, al een jaar inmiddels. Voor het openhouden van mijn eigen school is dus helemaal geen financiële ruimte meer en in de overlevingsmodus blijven zitten maakt alles nog moeilijker. We worden wel 1 x in de 2 weken ondersteund door de voedselbank, waar je net genoeg krijgt om 2 maaltijden van te maken..”
Gewoon naar school
Het allerliefste zie ik mijn zoon gewoon naar een reguliere middelbare school gaan. Het is niet nodig dat hij thuiszit. En hij wil ook graag. Hij wil gewoon de klas in, tussen leeftijdsgenootjes zitten, dingen leren. Hij is gek op alles wat met bouwkunde, wetenschap en architectuur te maken heeft. Is zeer getalenteerd in talen. Leest boeken over het heelal, wiskunde, natuurkunde en filosofie. R. moet gewoon naar school kunnen, het is bizar dat hem de kans op een normale jeugd wordt ontnomen… 20 scholen hebben hem geweigerd, zonder hun wettelijke verplichtingen na te komen. Inmiddels heb ik geprobeerd hem op een Technasium te krijgen. Helaas heeft het Technasium in Drachten , waar we ook een inschrijfbewijs van hebben en een school waar hij zelf heel enthousiast over is, hem afgewezen. Het leek in eerste instantie allemaal goed te gaan, maar toen begon jeugdzorg zich ermee te bemoeien. En nu weigert de algemeen directeur hem toe te laten omdat ze blind varen op dossier van jeugdzorg, waarbij men niet aan waarheidsvinding doet. Het Technasium in Groningen vertelde dat ze ‘geen ruimte voor eigen ontwikkeling hadden voor hun leerlingen’, en dat mijn 14 jarige kind daar dus niet terecht kan met zijn fantasie en creatieve blik.
Dan maar VMBO?
Ook werd er gezegd dat hij wellicht in een lager niveau wel terecht kon. Maar mijn mening is dat kinderen die lager ingezet worden, op een later tijdstip toch voortijdig schoolverlater worden. Dit is in onderzoeken ook aangetoond. Je legt als het ware de motor van de leerlingen stil.
Ik hoop dat we door ons verhaal kenbaar te maken er een van de Technasium scholen in Nederland, 60 in totaal, hem wel de kans willen bieden. Hij is klaar voor school, hij wil die structuur ook, hij móet gewoon naar school. Wij zijn dan ook meer dan bereid om te verhuizen, wat natuurlijk belachelijk is als je er bij stilstaat. In Nederland is er de leerplicht en als een van de zeldzame landen ter wereld een SCHOOLPLUCHT, kinderen zijn verplicht naar school te gaan, en de nieuwe wet passend onderwijs geeft scholen een zorgplicht om kinderen te plaatsen. Maar dan moet er toch ook een leerrecht zijn?
Dat er nog steeds tientallen duizenden kinderen zijn die thuiszitten en geen rechten mogen lenen om onderwijs te ontvangen, dat begrijp ik echt niet. Je ontneemt ze hun toekomst en de toekomst van ons land en dat vind ik het ergste wat ze doen.”
R.’s eigen verhaal
“Ik vind het maar niks dat ik thuiszit, verveel me rot, mijn moeder bedenkt wel steeds nieuwe dingen om te doen maar het is geen school. Ik mis school, de lessen, de sociale contacten. Op mijn basisschool vond ik het niet fijn. Ik voelde me niet goed behandeld, het was wel duidelijk dat de leraren dachten dat ik dom was. Ik voelde me een mislukkeling, ik verloor mijn zelfvertrouwen en ik raakte gefrustreerd. Dat was niet leuk en daardoor had ik veel verdriet en angst.
Toen ik voor het eerst thuis kwam te zitten, dacht ik dat het maar voor eventjes zou zijn, maar inmiddels duurt het al zo lang… Gelukkig heb ik in de tussentijd veel geleerd van mijn moeder en de docenten op de school die mijn moeder vorig jaar oprichtte, maar nu wil ik graag verder met mijn opleiding. Wat ik het belangrijkste vind is dat ik gewoon gezien wordt zoals ik ben: slim, humoristisch en sociaal. Ik ben aardig en probeer goed te werken. Ik heb geen ADHD en geen ODD, daar heb ik letterlijk bewijs van. Het enige dat ik ben, is een beetje bijdehand en eigenwijs. Maar daarmee moet ik gewoon de klas weer in kunnen. Op een school, waar ik veel kan leren en waar ik met andere kinderen in de klas zit. Het liefst zou ik naar het Technasium gaan, dat is een gymnasium met extra aandacht voor techniek. Ik houd van techniek, van ontwerpen en van bouwen. Ik wil later architect worden en heb zelfs al een snuffelstage bij een architecten buro gedaan. Daar was de architect heel lovend over mij en wat ik al kon. Helaas zijn de 2 Technasium scholen ook niet van plan om mij een kans te geven. Ik mag niet boos worden want dan komt er weer twijfel of ik ODD heb, maar alle volwassenen om mij heen zeggen, dat ik wel boos mag zijn. Ik snap er niet zoveel meer van. En als het in Nederland niet lukt, dan moeten we maar verhuizen naar het buitenland. Al zegt mijn moeder dat dit ook niet zo gemakkelijk is. Je moet veel bewijzen in dit land, maar vooral dat je een robot kan zijn. En dat klopt niet vind ik.”
Lukretia Bressers-Tuinstra, pedagoog, onderwijskundige, docent, oprichter/directeur van een school en moeder van R.
Bron: Geen school voor mijn kind
HartverwarmendWijs kan deze kinderen en jongeren een hand reiken en mogelijkheden bieden. Zie voor hun projecten:
www.hartverwarmendwijs.nl/wat-doen-wij-hartverwarmende-projecten/
Comments are closed.