Een psychiater kan ieder kind een geestelijke stoornis toekennen door het gedrag te vangen in een medisch model. Druk of juist stil zijn, verlegen, angstig of juist agressief. Ook bij onschuldig gedrag dat hoort bij het kind zijn, zoals spontaniteit, antwoord geven voor je beurt, afgeleid zijn van de schooltaken. Achterblijvende schoolprestaties worden aangevoerd als argument voor een psychiatrisch onderzoek. Wat handig dat we een officiële diagnose hebben voor kinderen die te lastig zijn of te stil, slecht luisteren, hun werk niet afmaken. Werden ze vroeger “stout” of “eenzelvig” genoemd – soms met een frons, soms met een glimlach van erkenning dat het nu eenmaal gewone kinderen waren – tegenwoordig weten we dat ze een stoornis hebben van biologische of genetische oorsprong.
Het screenen van kinderen op ‘stoornissen’ gebeurt steeds meer standaard, steeds intentiever en op steeds jongere leeftijd. Ouders worden onder druk gezet hun kind een onderzoek te laten ondergaan. Een dreumes die wat in zichzelf gekeerd of juist heel actief is of wat voor opvallend gedrag ook, zal geen beweging meer kunnen maken of uiting kunnen doen zonder dat deskundigen het nauwlettend volgen. De jongste kinderen worden bekeken en afgeluisterd, waarbij men actief zoekt naar afwijkend gedrag. Eenmaal een ernstig klinkende diagnose, krijgen ouders voorlichting over hoe de ‘stoornis’ doordringt in de ontwikkeling van het kind en hoe het gezin er onder zal lijden. Een aanpak gericht om het gedrag te verbeteren, meestal ook met ‘medicijnen’ is de standaard ‘behandeling’.
Veel ouders krijgen het advies het kind in een instelling te laten plaatsen, willen ze nog een leven hebben.
Speciaal onderwijs is een vermomming van een uitsluitingprincipe en een glijbaan naar levenslange arbeidsongeschiktheid. Iemand die pas op jongvolwassen leeftijd een diagnose kreeg heeft veel meer kans op een succesvol leven, dan wie als zesjarige, peuter of zelfs baby al patiënt was.
Kinderen en volwassenen die niet voldoen aan het gemiddelde, worden weggezet als een aparte groep, waarbij behandelaars uitsluiting, het tegen hun wil vasthouden en zelfs martelen van mensen legitimeerden.
Er zijn sneller escalaties, omdat de mening van een omstreden arts bepaalt wat er met iemand gebeurt en wat normaal is en wat gestoord. Weet dat homoseksualiteit tot in de jaren zeventig ook een psychiatrische diagnose was.
Als uitwerking in de samenleving betekent dit dat mensen het basale respect als mens (je bent onschuldig totdat het tegendeel bewezen is) al verloren hebben.
Psychische problemen bestaan weliswaar, maar zelden kijkt men naar de positie van iemand, zoals bepaalde ervaringen in de (vroege) kindertijd, financiële problemen, relatieproblemen, eenzaamheid, een verlieservaring. Het ligt altijd alleen aan de patiënt zelf, die volgens de meeste psychiaters een ernstige persoonlijkheidsstoornis heeft, genetisch bepaald “uiteraard”. Voor iemands verhaal is geen aandacht, hoewel er geen wetenschappelijk bewijs is voor een chemisch onbalans of genetisch defect.
Je persoonlijkheid is niet veilig in de psychiatrie. Je denken, je beleving, je handelen, alles wordt gelinkt aan een ziektebeeld. Vrijheid van meningsuiting is wel het laatste dat je aan zult treffen in de psychiatrie.
Door middel van intimidatie, bedreigingen en als het nodig is geweld, krijgen behandelaren patiënten zover dat ze ‘zorg’ accepteren. Instellingen, ‘bemoeizorg’, beschermd of begeleid wonen, waar ‘hulpverleners’ regels kunnen opleggen en die ‘afspraken’ kunnen noemen. Patiënten kunnen geen autonomie opbouwen.
De psychiatrie is nauw verwant aan eugenetica (Rasverbetering). ‘Goede’ Duitse doktoren leverden zowel de theorie als de technieken voor Hitlers uitroeiing van de Joden: zij vermoordden honderdduizenden geesteszieke patiënten VOORDAT de Nazi’s de vernietigingskampen bouwden.
De band tussen Hitler en de psychiaters was zo nauw dat veel uit Mein Kampf letterlijk overeenkomt met de taal en de toon uit de belangrijke internationale vakbladen en psychiatrische studieboeken uit die periode. Om enkele passages in Mein Kampf te citeren:
“Eisen dat zwakzinnigen belet wordt even zwakzinnig nageslacht voort te brengen is een eis die om de meest zuivere reden wordt gesteld en, indien systematisch uitgevoerd, de meest humane daad van de mensheid betekent…”
“Zij die fysiek en geestelijk ongezond en onwaardig zijn, moeten hun lijden niet in de lichamen van hun kinderen laten voortduren… ”
“Het voorkomen van de mogelijkheid en de gelegenheid tot voortplanten bij fysiek gedegenereerden en geesteszieken … zou de mensheid niet alleen van een immens ongeluk bevrijden, maar tevens leiden naar een herstel dat vandaag de dag nauwelijks denkbaar lijkt.”
Nadat hij de macht had gegrepen, kreeg Hitler steun van psychiaters en sociale wetenschappers van over de hele wereld. Artikelen in de meest toonaangevende medische vakbladen van de wereld bestudeerden en prezen Hitlers eugenetische wetgeving en beleidsmaatregelen.
Eugenetica is een boterzachte wetenschap, bedacht door Francis Galton, een neef van Charles Darwin, die zich uitbreidde naar Amerika (Margaret Sanger, Planned Parenthood) en was tevens ook een belangrijke (pseudo)wetenschappelijke basis voor het nazibeleid.
De politieke beslissing van wie zich mocht voortplanten en wie niet, wordt tot de dag van vandaag toegepast door middel van o.a. gedwongen sterilisaties.
Onder andere in de psychiatrie vinden gedwongen sterilisaties en gedwongen abortussen plaats of mogen patiënten geen relatie hebben.
Kinderen van ouders met een diagnose, krijgen te horen dat de ziekte of stoornis erfelijk is. Mensen met een psychiatrische diagnose of een verstandelijke beperking krijgen hun kind niet altijd mee uit het ziekenhuis, zelfs als niets bijzonders met die mensen aan de hand is.
Ook het ontvoeren en indoctrineren van kinderen wordt gelegitimeerd met de retoriek: Het belang van het kind.
Ze spreken van een kind dat in zijn ontwikkeling wordt bedreigd, maar wat dat dan inhoudt? En wat heeft jeugdzorg zelf te bieden?
Kinderen kunnen zonder uitleg met politiegeweld van het schoolplein, uit huis of uit bed worden gesleurd en naar een geheim adres worden gebracht.
De thuissituatie moet wel heel schrijnend zijn wil een kind beter af zijn in een instelling of bij een pleeggezin. Veel kinderen zijn volledig bang gemaakt en geïndoctrineerd. Eens per maand een uurtje hun ouders mogen zien, zijn geen uitzonderingen. Ze kunnen niet vrijuit praten, er luistert altijd iemand mee. Kinderen durven niet te huilen of over iets anders te praten dan de koetjes en kalfjes, omdat er anders weer iets met ze kan gebeuren.
Jeugdzorg zegt zelf niet aan waarheidsvinding te doen. We leven in een land van vrijheid van meningsuiting. Het staat ook iedere instantie vrij om een mening op papier te zetten, met verregaande conclusies, gebaseerd op een mondeling onderhoud. Deskundigen nemen dossiers en rapportages klakkeloos van elkaar over.
Waar ouders alles driedubbel moeten bewijzen bij de rechtbank, nemen kinderrechters gewoonlijk aan dat de beweringen van jeugdzorg en de Raad van de kinderbescherming, kloppen
Er zitten honderden kinderen in de cel, niet omdat ze een misdrijf hebben begaan, maar omdat er geen andere plek is, of omdat het kind een psychiatrische diagnose heeft. Bijna 1300 kinderen met gedragsproblemen zitten in justitiële jeugdinrichtingen, omdat de reguliere hulpverlening geen plaats heeft. Eén uur bezoek per week, daar moeten die kinderen zeven dagen op teren. Ook met de feestdagen mogen ze geen bezoek ontvangen.
Hetzelfde regime voor onschuldige kinderen als voor wie iets strafbaars heeft gedaan. Sterker nog: criminelen lopen vaak vrij rond. Kinderen die weg lopen uit de inrichting en in prostitutie belanden, kunnen zonder pardon achter tralies worden gezet. De Pooiers zelf, daar kan de politie niets aan doen.
Het is een schending van de mensenrechten: Artikel 37b: de Staten die partij zijn, waarborgen dat geen enkel kind op onwettige of willekeurige wijze van zijn vrijheid wordt beroofd.
Als jeugdzorg de regeltjes maar nakomt, zijn ze in ieder geval gedekt. Er zijn wel toegewijde mensen bij wie het om het kind gaat en die de gezinssituatie willen verbeteren, maar zij worden belemmerd door procedures en administratieve rompslomp. 80% van de tijd gaat op aan papierwerk.
Met als gevolg dat mensen het recht in eigen hand nemen. Gezinnen vluchten naar het buitenland. Als kinderen naar willekeur worden weggerukt bij het gezin en opgesloten, waar blijft dan de intuïtie om op het rechte pad te blijven? Mensen begaan eerder een misdaad omdat ze weinig meer te verliezen hebben en geen voorbeeld kunnen volgen.
Weglopen of andere probleemgedrag is een schreeuw om hulp. Er kan pas echt iets veranderen als men een kindgericht beleid gaat voeren, afgestemd op de situatie en de persoon, in plaats van enkel procedures voeren. Weliswaar zijn er veel ouders die begeleiding nodig hebben voor een positiever contact met hun kind. Inzicht in de situatie. Het kind zou zelf ook een stem moeten krijgen in wat er moet veranderen thuis.
Er zijn kinderen die echt gevaar lopen thuis. Die in elkaar geslagen, misbruikt of ernstig verwaarloosd worden. Zij hebben een liefdevol thuis nodig, bij mensen die werkelijk om het kind geven en begrijpen wat het heeft doorgemaakt, in plaats van gewoon brood op de plank moeten hebben.
‘Deskundigen’ die hun patiënten of cliënten niet als mensen zien en zich niets in hen interesseren, kunnen beter wat anders gaan doen met hun leven. Worden ze zelf ook gelukkiger van.
Zien deze functionarissen achter de rapporten, diagnoses en prognoses nog de persoon en de nood?
Patiënten begrijpen elkaar doorgaans beter dan een hulpverlener hen begrijpt. Waarom? Omdat ze van mens tot mens met elkaar praten. Zij hebben het zelf ervaren en kunnen daarom op veel dieper niveau contact hebben.
Ook tussen een hulpverlener en een patiënt kan een vertrouwensband ontstaan, als er naar het verhaal van de patiënt geluisterd wordt, in plaats te stigmatiseren en de wil op te leggen. Ook de patiënt is een mens met z’n eigen gevoelens, gedachten, beleving en persoonlijkheid. Een open mind is nodig om iemand echt te begrijpen.
Als ik iemand zie gillen of huilen, zie ik geen ‘waanzinnige’.
Ik voel en zie dan intens verdriet, angst of pijn.
Bronnen: Psychiatrie-als-leerschool-voor-de-holocaust
Baby_Hendrikus_mag_weer_naar_huis
Ervaringsdeskundige-over-dwangopname-dwangbehandeling
Jeugdinrichtingen-een-uit-de-hand-gelopen-landelijke-tragedie
Comments are closed.