Kattenavontuur

Ik woon op een flat met twee katten. Ik had ze al toen ik nog begeleid woonde zeven jaar geleden. Destijds wilde ik heel graag katten en mijn moeder wist er wel raad mee. Zij had immers een huis vol! Wel 20 katten, allemaal Aziaat. Ik ben ermee opgegroeid.
Ze kon er wel een paar missen.

Hoe huisdieren ons spiegelen

Een moederpoes Fay en haar zoontje, katertje Wart, van negen maanden kwamen bij mij
op het ‘begeleid wonen’ op mijn kamer wonen.
Huisdieren spiegelen vaak hoe het eigenlijk met ons gaat. Als we ervoor open staan kunnen we onszelf beter leren kennen. Ze vragen aandacht. Hoe gaan we daar dan mee om?
Nemen we tijd voor hen?

De katten waren onafscheidelijk en hadden veel aan elkaar. Toch leken ze niet echt gelukkig.
In deze ‘begeleide bewoning’ zaten ze vaak de hele dag onder de tafel.

De katten noch ikzelf voelden ons thuis

Het bleek steeds meer, maand voor maand, dat ik me daar eigenlijk niet thuis voelde, wat de katten veel eerder voelden als ikzelf. Ze speelden nauwelijks. Ik had niet door waar dit aan lag.
Een van mijn grotere planten werd dagelijks belaagd. Katertje Wart gooide zich in de plant alsof er een prooidier zich tussen de bladeren verstopt hield.
De plant heeft dit huiselijk geweld uiteindelijk niet overleefd.
Ik zelf had geen plant of zoiets om me op af te reageren. Ik was gewend geraakt om alles gelaten over me heen te laten komen.

Achteraf werd ik me bewust dat ik eigenlijk nogal verlamd was door de vreemde controle binnen deze woonvorm. Een bepaald gebrek aan respect.
Zo kon er zomaar iemand zonder kloppen mijn kamer binnen komen lopen!

Helaas doen veel mensen hun huisdieren weg als ze gedragsproblemen vertonen. (Er zijn ook ouders die hun kind vrij makkelijk uit huis laten plaatsen. Tja, dat is weer een ander verhaal).
Voor een dier kan het een drama zijn. En voor het baasje is er soms een gemiste kans er toch iets goeds van te maken.

Zelfstandig wonen

Ik verhuisde. Als door een wonder kon ik naar een sociale huurwoning.
Hoewel, het was een HAT-eenheid, alweer tussen beton, maar ik was eindelijk zelfstandig. Geen begeleiders meer die ongevraagd mijn slaapkamer binnen stiefelden met een bos rinkelende sleutels.

De katten begonnen te spelen. Wat een verrassing!  Ze begonnen hun omgeving te verkennen. Het leek als of ze van de nieuwe plek genoten.
Ze gedroegen zich veel zelfstandiger en hadden minder ‘begeleiding’ nodig.
Hoe ik mezelf thuis voelde bleek een goede graadmeter hoe de katten zich thuis voelden.

Dierenleed

Heeft het ‘begeleid wonen’ indirect bijgedragen aan een vorm van dierenleed?
Wie zal het zeggen?
Misschien moet dit een keer onderzocht worden. Kan iemand hier op promoveren? Ik heb er nooit iets over gelezen. Waar ik nu woon is het slechts een paar vierkante meters ruimer, dus daar lag het niet aan.

Er was nog veel te doen

Hier hebben de katten ook wel eens een plant omgestoten. Ze hebben het dan niet speciaal op die plant voorzien. Behalve bij het kattengras, dat wordt terecht lastiggevallen, want daar zijn ze dol op. 😉
Een goede vriend kwam langs en zei dat de katten er verfomfaaid uitzagen en was sterk betrokken er iets aan te doen. Inderdaad was Wart nog steeds angstig, hoewel hij een eind was opgeknapt.
Fay de moederpoes leek erg bezorgd over hem. Ze was vermagerd en cijferde zichzelf weg bij het eten. Ook deed hij vaak lelijk tegen haar. Steeds mauwde hij heel schor en keihard naar alles en iedereen. Erg afstotend. Hij leek wel een punker. No Future.

Liefdevol blijven

De vriend opperde dat Wart mogelijk chronisch pijn zou kunnen hebben. De kunst was nu om liefdevol naar hem te blijven, ook al werkte zijn gedrag en schorre gemauw erg afstotend. De uitdaging was om de rollen om te draaien en dus elke keer stelden we hem gerust en spraken we hem liefdevol toe. We zeiden dat hij een uitstekende Rock’n Roll stem had. Dat deed hem duidelijk goed.
Ik en mijn goede vriend begonnen meer om hem te geven. We gaven niet op.

Wisselwerking

Ik werd me bewust dat er een wisselwerking is tussen mens en dier, een  vanuit ons eigen snelle oordeel.
Datgene wat in onszelf getriggerd wordt, projecteren we in een snel oordeel als zijnde de ‘waarheid’ naar buiten toe, niet alleen op het dier, maar op vele mensen en dingen in ons leven. Een ‘werkelijkheid’ die we in feite zelf veroorzaken maar waarmee we ook blind kunnen zijn. Gedachten zijn, zo bekeken, enorme krachten,  die ons en ons huisdier maar evengoed ons hele leven meebepalen.

Kunnen we bewust onze houding afstemmen? Afkeer bewust stoppen en naar inleving gaan?
Als je ongelukkig en geïrriteerd bent is een negatief oordeel snel geveld.
Mens en dier, kunnen in een negatieve relatie geen veiligheid en vertrouwen vinden. Ze kunnen angstig worden en zelfs vals.
De cirkel is rond. Er is een wisselwerking. Als je er niet voor openstaat, kun je niks veranderen.

Trauma

Ik vroeg me af of Wart een soort trauma zou hebben of een vergiftiging?
En realiseerde me plots dat Wart heel jong was gecastreerd. Hoe was dat gegaan? Het leek alsof hij plotseling ruw was beetgepakt. Schending?
Hij was namelijk altijd doodsbang voor handen en vluchtte weg. Ook als je vriendelijk op hem afkwam en je hand uit stak.

Warts linkeroog zat altijd half dicht en het leek alsof hij er niet goed mee kon kijken.
Hoewel ik geen dierenarts ben, vermoedde ik dat het zenuwstelsel ermee te maken had.

We wisten niet hoe, maar we moesten op een of andere manier een genezing op gang brengen en ook mogelijk een ontgifting van zijn hersenen. Waarom zou dat rechter-oogje anders half dicht zitten? En waarom zou hij steeds zo klagelijk mauwen ?

Voeding als Medicijn

Aten mijn katten wel voldoende gezond? Ik gaf hen biologische brokjes; stukjes Kabeljauw soms een bio Kippenvleugel.  Bio? Jawel, want gewone kip daar snuffelen ze aan, eten niks en kijken me verbaasd aan.
Ze eten het absoluut niet op en het is toch geen verwend gedrag te noemen.

We begonnen Wart met Eierdooier te voeren. Die zijn in feite in rauwe toestand en vers en rijk aan B12 en zovele andere stoffen dat ze medicinaal zijn.
De stof Choline komt voor in Eidooiers als je ze niet verhit. Het zenuwstelsel heeft veel behoefte aan Choline. Het zit nauwelijks in voeding. Zeker niet als het verhit is. Ook mensen krijgen het net als een aantal andere voedingstoffen, veel te weinig binnen.

Onze voorouders gebruikten al vaak rauw Ei om in de Lente op krachten te komen.
Met Pasen staat het Ei voor Nieuw Leven.
De bekende kruidkundige Hildegard von Bingen, gaf in de middeleeuwen zieke en verzwakte mensen vaak eidooiers en krachtige rode kruidenwijn om hen snel op krachten te helpen.

In de eidooier zitten van nature vettige substanties, nutriënten die het zenuwstelsel en Lever absoluut beter en sneller bereiken als waterafhankelijke substanties.

We waren blijkbaar op de goede weg. Wart stortte zich dagelijks gulzig op zijn eidooier.
En at het schoteltje er haast bij op. Bijzonder dat een dier zoiets aanvoelt.

Z’n oren gingen mooi rechtop staan. Duidelijk teken dat een dier zich senang voelt.
Het rechter-oog ging langzaam weer openstaan. Het deed weer mee.

Mijn vriend kocht slim runderhart in voor de katten. Ze bleken er dol op. Hun uitstraling werd mooier.Hun vacht werd glanzender en gezond. Hart zit vol met ijzer, B vitaminen en Co-enzym Q10.

Heel andere katten

Wart werd tevredener en minder angstig. Dat moedigde ons aan verder te gaan.
Tegenwoordig zijn het eigenlijk heel andere katten geworden. Vrienden roepen uit: “Is dat dezelfde kat?”
Met hun gevarieerde voeding is er waarschijnlijk een betere natuurlijke ontgifting van hun zenuwstelsel. Dit geeft minder signalen af  van ‘gevaar’ en ‘overleven’. Een tijdlang het juiste voedsel. Maar het ging niet alles in een keer.

De katten waren wel is waar nu stabieler maar Wart vroeg nog steeds veel aandacht.
Hij zat niet meer op slot, minder angstig en het kon wat meer tot uiting komen.
Het Rock’n Roll gemiauw was gevarieerder qua klank. Niet meer de rauwe schreeuw van de radeloze Punker.
Ik begon met Bachdruppels en bestelde Rescue-remedie en Hulst. Dit deed wonderen.
Wart kon zich direct beter ontspannen en was minder jaloers.

Balkontuin

Mijn HAT eenheid was echter klein. De wens ontstond dat de katten naar buiten zouden kunnen. Dan moesten  we een leuk tuintje aanleggen. De mini-tuin op het kleine balkon werd een heel project.
We moesten de spijlen van de balustrade afschermen tegen vallen. Ik woon namelijk zeven hoog.

Mijn vriend bevestigde mooie platen acrylglas. Nu konden de katten veilig naar buiten rennen. En er was minder koude tocht. We werden gematst in het tuimcentrum en zo sleepten we dertig planten en een Klimop naar boven. We  rolde een imitatie grasmat uit. Langzaam met veel geduld en doorzetten ontstond een idyllische tuin. De planten groeide dat het een lieve lust was. Mijn tante zei voor de grap;  ‘ik ga even een boswandeling maken’..

Het was eigenlijk allemaal voor de katten gedaan. En denk je dat ze naar buiten renden?
Welnee! Het bouwproject vonden ze erg interessant en toen het klaar was, hielden ze het voor gezien ! Ze zetten in het begin geen poot op het balkon !
We dachten het ligt  aan de geur. Mogelijk houden katten niet van de geur van Buxus, Jeneverbesstruiken of Klimop.

Hoewel nu het zachter weer is, gaan de katten wat vaker een frisse neus halen en snuiven de geuren van de lente op. Het wekt nieuwsgierigheid. Ze pogen de stank van de Buxus te blijkbaar te overwinnen, kijken om zich heen. Wart mauwt naar vogels die voorbij vliegen.
Ze rennen de kamer weer in en spelen.
Soms nemen ze een zonnebad, wat luie schattigheid oplevert.
Het gaat goed. Ze hebben een Thuis en niet alleen een ‘Verblijf’.