Laatst kwam ik terecht bij een educatief filmpje: ‘De besloten groep’. Er zitten zo’n 800 jongeren in de jeugdgevangenis, zonder dat ze iets strafbaars hebben gedaan. De uitleg: “Zij hebben ernstige gedragsstoornissen en kunnen nergens anders terecht”.
De maatschappij weet zich geen raad met hen.
Zijn ze uit zichzelf gek of onhandelbaar of zijn ze zo geworden door hun omgeving?
Een van hen is de negenjarige Mina Murat. Vanuit de gevangenis komt ze terecht in een gesloten groep, met een hek erom heen, waar ze zal worden behandeld voor haar gedragsproblemen.
De begeleider die haar opvangt lijkt een joviale peer. “Heb je nog afscheid genomen gisteren?” Mina mag vrijuit praten. De kinderen hadden een disco gehouden bij het afscheid, hadden chips gegeten en ze mochten tot tien uur opblijven. Met belangstelling vraagt de begeleider naar haar belevenissen.
Totdat hij in de aanval gaat: “Wij hebben een probleempje”. De mensen die hier werken gaan zich elke dag met haar bemoeien en zullen haar vaak iets verbieden. “Wat ga je dan doen?”
“Boos worden”, zegt Mina verlegen.
“En wat doe je dan als je boos bent?”
“Slaan en met spullen gooien.”
“Dan ga ik hard wegrennen”, grapt de begeleider. Het lijkt nu nog gezellig.
Nog opgewekt zegt hij: “Dat ga ik echt niet goedvinden, dus dan weet je dan alvast. Wat denk je dat ík doe als ik boos ben?” Hij geeft antwoord op zijn eigen vraag: “Dan ga ik heel hard praten.” En als ze niet luistert, pakt hij haar misschien bij de arm.
“Waarheen?” zegt Mina.
“Heb je dat nog niet gezien?” De begeleider maant haar mee te komen.
Hij laat haar een kamer zien met niets dan een matras en een bankje. “Daar kun je even afkoelen”. Enthousiast vertelt hij erover en wijst dingen aan.
Kinderen in de isoleercel. Niet omdat ze iemand te lijf gaan, nee, bij lastig gedrag of omdat ze weigeren de almacht van het personeel te erkennen.
Mina wordt nu zenuwachtig. Ze begint over buikpijn en wil niet meer verder praten. Ze wil naar haar kamer.
“Ja, als het gesprek is afgelopen”.
“Ik ga niet meer luisteren”, zegt Mina en wendt zich af.
De begeleider heeft een advies voor haar: “Zo moet je niet met mij omgaan”. En ook niet met de andere mensen die er werken. Want zij (Mina) heeft een probleem, zij moet aan haar gedrag werken en kan zo niet met haar leven doorgaan. Want deze houding heeft haar in deze situatie gebracht. De man begint steeds dreigender te klinken. Mina klapt dicht en is doodmoe. Hij kan nog wel het medegevoel opbrengen om te zeggen dat hij het niet leuk vindt voor een meisje van negen om hier te zitten. Hij laat haar achter om na te denken.
Over het algemeen is de begeleiding heel negatief tegen haar. Ze zeggen wat ze niet kan en wat verkeerd gaat. Nauwelijks heeft ze uitzicht op een complimentje of iets om naar uit te kijken. (Terwijl het toch Horizon heet.) Bewegingsruimte, keuzevrijheid en lucht. Ze vertellen haar tot in de details wat ze moet doen en wat niet. Haar ouders ziet ze minimaal. Ook als ze huilt omdat ze haar vader mist, reageert de begeleiding afstandelijk en zegt bijvoorbeeld: “Volgende week kun je weer met je vader bellen. En dan is het zo weekend en dan komt je vader”.
Haar zelfbeeld is laag en niet zelden zit ze er verslagen, verdrietig of uitgeblust bij. Ook lijkt ze bang voor mensen, wil ze zich niet laten zien.
Als haar ouders (na vier maanden) op bezoek mogen komen, is de vader in tranen omdat hij zijn dochter zo weinig mag zien en ‘ze’ haar hier houden. Hij geeft aan dat Mina graag contact wil en dit wordt tegengehouden. Hoe erg dit voor haar is. De begeleidster beweert dat Mina de familie niet wilde zien en dit ook in het dossier staat. De moeder en tantes weten zich geen raad met de situatie. Mina en haar broertje houden duidelijk van elkaar en knuffelen elkaar steeds. Broertje zegt dat hij elke dag moet huilen en vraagt steeds waarom ze niet mee naar huis gaat. Ook als ze weer weg gaan. Een verscheurd gezin.
Zodra de familie uit beeld is, krijgt Mina, die nog aangeslagen is, ruzie met de suggestieve begeleidster, die haar de schuld geeft dat haar vader in de bajes heeft gezeten. Mina geeft brutale antwoorden terug, als: “Nou, en”, of “Het is mijn leven en ik mag ermee doen wat ik wil”.
Mina moet verantwoordelijkheid nemen voor wat ze heeft gedaan, (leugens vertellen over haar vader) want nu heeft ze haar vaders leven ook bepaald, vindt de begeleidster. Papa zou verdrietig zijn dat hij de gevangenis in moest, dat had hij net nog tegen haar (de begeleidster) gezegd.
Een volwassene kun je verantwoordelijk houden voor zijn gedrag, een kind van negen jaar nog niet. Het is nog afhankelijk van de omgeving en de opvoeding en het ontwikkelt zich nog. Als een kind iets verkeerd doet, kun je het daar op aanspreken en ook uitleggen wat wel goed zou zijn. Een voorbeeld stellen.
Maar Mina gaat toch niet over de straf die haar vader kreeg? Letterlijk zegt de begeleidster: “Ik confronteer jou met iets wat jij gedaan hebt en dat gevolgen heeft voor de rest van de wereld”.
Dat ze hier zit zou ook een gevolg zijn van wat ze heeft gedaan.
De begeleidster is duidelijk van streek en het ontaardt in een welles-nietes discussie.
Mina wil hier weg. Dat kan niet volgens de begeleidster.
“Ja wel! Mijn vader kan me hier gewoon uithalen”.
“Nee, dan kan niet, want dan is hij strafbaar”.
Als Mina niet meer wil luisteren, moet ze op een stoel gaan zitten, waarna ze de begeleidster verrot scheldt.
Waarom mag een kind niet zeggen wat ze vindt?
Ik verafschuw het als (zeker zulke jonge) kinderen met ziektes schelden, al kon ik het me ergens voorstellen; ze is helemaal gefrustreerd. Opgesloten en overgeleverd aan incapabele vreemden die naar believen over haar kunnen beslissen en haar psychisch mishandelen. Weinig naar buiten kunnen. Om zichzelf tegen tegen de pijn en onmacht te beschermen, heeft ze een houding van: ‘Niemand kan mij wat maken’.
Het zijn instellingen waar een paar volwassenen een kind tegen de grond kunnen werken omdat het bijvoorbeeld zijn melk niet wil opdrinken. Waar ‘hulpverleners’ kinderen helemaal kunnen indoctrineren en bang maken en de band met hun ouders doorsnijden.
Wat heeft dat meisje allemaal al meegemaakt? Hoe zijn haar ouders?
Deskundigen praten veel over de kinderen en weinig mét hen. Behalve om ze iets te laten doen of om ze geestelijk te bewerken. Het gaat steeds over gedrag.
Natuurlijk moeten kinderen het weten als ze over een grens zijn gegaan en soms is het nodig ‘streng maar rechtvaardig’ op te treden.
In het programma Eerste Hulp Bij Opvoeden, komen ook zulke kinderen voor, soms nog erger. De Super-nanny leert de ouders weer gezag uit te stralen en vooral de liefde en plezier terug te brengen in het gezin. Tijd en aandacht en ook benoemen wat de kinderen goed doen. Ze laten deelnemen aan het dagelijks leven, zoals kleine taakjes geven. Daar groeien kinderen geestelijk van. Gaat een kind over een grens en trekt het zich van een waarschuwing niets aan, moet het (ook) een paar minuten op een stoeltje (of kleedje of trap) zitten. Daarna legt de ouder rustig uit wat het verkeerd deed en maken ze het weer goed. Met een knuffel of kus sluiten ze het af. Met het hele gezin gaat de nanny aan het werk. Hulp in de thuissituatie, in plaats van het kind als een geïsoleerd probleem te zien. De kinderen knappen zichtbaar op. Behalve prettiger in de omgang, zijn ze ook vrolijker en meer ontspannen. Net als de ouders!
Hoe zou het met dit meisje zijn gegaan, in een liefdevolle omgeving?
Ik hoop dat het goed komt met haar.
Waar lijden niet altijd loutert, doet liefde dat meestal wel.
Links: De besloten groep 1
Moederkevanx kind van haar ,is een kindertehuis.
Ze zat eerst in een groep,in een normale omgeving.
Ze is over geplaatst ,na crissis op vang ,waar ze al tig tijd zit.
waar ze gedwongen de prik pil kreeg,na dat een mede bewoner
haar gemolesteerd had.
Ze is een kind ,dat veel liefde zou moeten hebben.
En ziels veel van haar moeder houd.
Ze is verdrietig en boos,en holding en opsluiten is een normale gang van zaken geworden.
waarom loop de kinderen in de instelling weg ,om dat de kinderen niet goed hebben ,kinderen misen de ouders ,en wsg voogd jeugdzorg voogd willen niet hebben dat de kinderen gelukig zijn ,wsg voogd en bjz zegen wel iedere keer in het belang van het kind maar dat klopt niet wandt bij de wsg voogd en bjz voogd is de macht en geld en bonus punten belangrijk, dan dat de kinderen gelukig zijn en dan nemen hun de ouders het ouderlijke gezag af dan heeft wsg voogd en ook bjz voogd de macht over de kinderen en dat is wat wsg voogd bjz voogd willen kijken nog niet of het veilig is waar het kind woondt moet dat dan in het belang van het kind zijn ,ook de de kinderen getwongen wordt door wsg voogd en de instelling beleiding de prikpil te hallen bij de huisarts en de huisarts luisterd ook niet naar het kind wandt wsg voogd ,instelling beleiding zijn bang dat het nog eens kan gebeuren dat het kind sekueel misbruik kan worden ,daarom de prikpil dan kan het kind niet zwanger worden dus het betekend dat wsg voogd en bjz voogd en instelling beleiding de kinderen niet aan kunnen ,en de kinderrechter kuurt het goed ,dus ouders zijn machteloos
kinderen die in de instelling wonen worden door de beleiding in de holding gelegt als een beleiding het kind niet aan kan hoef de beleiding maar op de pieper tuwen dan komen er meer beleiding en hun legen een kind in de holding en als dat ook niet lukt beld de beleiding de politie en de politie gaat dan ook ruw met het kind om en wordt naar de politie buro gebracht ,en als het wel lukt gaat het kind naar de isoleercel ,lees dit maar eens
Beste moeder,
wat een schrijnend verhaal weer. Dank voor je vertrouwen.
Zo werkt de psychiatrie. Beheersen, bedwingen en zeker geen aandacht voor gevoelens of het verhaal.
Hoe is ze in die situatie terecht gekomen?
Ken je deze site: http://www.mindrights.nl/
De oprichters komen op voor mensenrechten en hebben goede argumenten.
Verder kun je met je verhaal naar de media en naar deskundigen die wel oog hebben voor de mens zelf.
Ik voel met jullie mee.
Veel groeten,
Sarah
In de loop van de tijd,zullen hier de verhalen geschreven worden.
verhaal van moederke x.
De machteloosheid de wanhoop ,het gevecht.
En moederkevanx vecht en vecht.
En de tijd zal leren ,hoelang nog!!!!….
En nu.
2013
Isoleert,time-out,op slot kamertje.
Het zal je kind maar zijn die er in zit.
De kalender leeftijd is 14 jaar.
Deze dag ,is ze verdrietig ,op haar been zijn schaafwonden.
Die ik krijg te zien.
Ik huil ,maar niemand ziet mijn tranen.
Ze heeft pijn ,en waarom ?
Ze is in de holding gelegd:
en daarna geïsoleerd in een time-out ruimte.
Dit is de gewone gang van zaken,als ze over haar toeren is.
Over haar toeren ,om dat ze de wereld om haar heen ,zoveel onbegrip aan
haar geeft.
De wereld die haar boosheid niet begrijpt,en niet op weten te vangen.
En ik sta machteloos ,en weet haar geen troost te geven.
Want uit mijn gezinsleven is ze verbannen.
Ik kan haar tranen niet drogen,op het moment dat ze me nodig heeft.
Haar opvoeders ,weten wat goed voor haar is.
IK HUIL MAAR NIEMAND ZIET MIJN TRANEN ,
EN HAAR TRANEN WORDEN DIE GEZIEN?
DE HOLDING EN ISOLEER DE TROOST DIE ZE KRIJGT.
IS DE CAMERA…..ZE MOET IMMERS OP RUST KOMEN.
(De prik pil werd al op haar 13 jaar gegeven)
Omdat ze bang zijn dat ze zwanger word van een vriend die ze toen en nu
nog niet had en nog niet heeft)
In de loop van de tijd,zullen hier de verhalen geschreven worden.
verhaal van moederke x.
De machteloosheid de wanhoop ,het gevecht.
En moederkevanx vecht en vecht.
En de tijd zal leren ,hoelang nog!!!!….
En nu.
2013
Isoleert,time-out,op slot kamertje.
Het zal je kind maar zijn die er in zit.
De kalender leeftijd is 14 jaar.
Deze dag ,is ze verdrietig ,op haar been zijn schaafwonden.
Die ik krijg te zien.
Ik huil ,maar niemand ziet mijn tranen.
Ze heeft pijn ,en waarom ?
Ze is in de holding gelegd:
en daarna geïsoleerd in een time-out ruimte.
Dit is de gewone gang van zaken,als ze over haar toeren is.
Over haar toeren ,om dat ze de wereld om haar heen ,zoveel onbegrip aan
haar geeft.
De wereld die haar boosheid niet begrijpt,en niet op weten te vangen.
En ik sta machteloos ,en weet haar geen troost te geven.
Want uit mijn gezinsleven is ze verbannen.
Ik kan haar tranen niet drogen,op het moment dat ze me nodig heeft.
Haar opvoeders ,weten wat goed voor haar is.
IK HUIL MAAR NIEMAND ZIET MIJN TRANEN ,
EN HAAR TRANEN WORDEN DIE GEZIEN?
DE HOLDING EN ISOLEER DE TROOST DIE ZE KRIJGT.
IS DE CAMERA…..ZE MOET IMMERS OP RUST KOMEN.
(De prik pil werd al op haar 13 jaar gegeven)
Omdat ze bang zijn dat ze zwanger word van een vriend die ze toen en nu
nog niet had en nog niet heeft)
hallo allemaal
ook mijn zoon in een instelling gekomen > als jullie goede tip willen om jeugdzorg en of william schrikker groep eens te laten werken en tegen te werken > bekijk op hyves > site van leslie
heel veel bruikbare info om je sterk te maken als je een kind wilt redden uit een instelling, google > bjz aanpakken doe je zo !!!! ga altijd in beroep tegen een OTS en neem een advocaat in de arm !!! vraag altijd al je papieren op via de wet WOB , dan schrikken ze van je !!! heel veel sterkte aan elk kind dat door deze corrupte instanties in besloten of gesloten want verschil is er niet echt !! terecht gekomen is > kinderen die pesten en die andere kinderen tot zelfmoord drijven horen daar misschien (eventjes) thuis de rest van de kinderen door sociale afsluiting helemaal kapot te maken …..wat een land is dit …en waarom???? omdat een OTS en UHP geld oplevert en niet zo n beetje ook zie de site van leslie op hyves > BJZ aanpakken doe je zo !!!
sterkte voor ieder kind dat zijn jeugd verpest word in zo n instelling
Brigitte
mocht iemand nodig hebben mail mij .. ik deel graag alles met iedereen die met besloten, gesloten te maken heeft !!! mail adres interfashion1@hotmail.com
Beste Joan,
Hoe heeft u mijn artikel gevonden?
dank voor het delen van dit verhaal. Ik ben blij om te lezen dat het beter met Mina gaat, ik heb altijd al gedacht dat ze in wezen een lieve meid is, die uit wanhoop of zelfbescherming een muur om zich heen had gebouwd. Mooi dat ze zingeving heeft gevonden (zoals een positieve invloed op anderen hebben) en kennelijk mensen heeft die achter haar staan.
Rot voor haar dat ze zich schaamt voor de docu, terwijl zoals je zelf al zei, de begeleiding van toen reden heeft om zich kapot te schamen.
Het zou wellicht mooi zijn als Mina mijn column leest, wie weet is het een hart onder de riem.
Waarom duurt deze situatie eigenlijk al zo lang voort? (gesloten instelling)
Vriendelijke groet,
Sarah
Ik ben momenteel werkzaam in de gesloten jeugdzorg. Mina zit op de groep naast mij en het gaat goed met haar. Het gaat met pieken en dalen maar over het algemeen zijn wij trots op haar. Ze heeft vaak een positieve invloed op de rest van de groep en is zorgzaam. Wat betreft de filmpjes die op youtube staan, vind zij verschrikkelijk. Mina schaamt zich kapot en op een één of andere manier zijn de overige jongeren erachter gekomen dat dit op youtube staat. Dit heeft bij haar voor voor schaamte gevoelens gezorgd. Echter, vind ik dat de begeleiding zich rot zou moeten schamen voor hoe zij haar benaderd/behandeld hebben.
Hoi Jeremy,
dank voor het delen!
Ja, het is duidelijk hoe verpest ze is door de ‘hulpverlening.’ Ze heeft een muurtje om zich heen gebouwd, zoals dat heet. Onschuldig opgesloten worden en alleen onder toezicht contact met de ouders, is zeker beschadigend. Jeugdzorg laat de situatie zo lang mogelijk voortduren. Hoe kan een kind/jongere zo nog vertrouwen opbouwen in het leven?
Triest dat het zo afloopt. Hoezo heeft ze het niet volgehouden? Een puber begeleiden kan toch al moeilijk zijn en helemaal als ze zo’n slechte basis heeft. Wel mooi dat je geprobeerd hebt om haar een normaal leven te bieden.
Groet,
Sarah
Mina heeft een jaar bij ons in huis gewoond, omdat ze zo kon leren om te leven in een normaal gezin. Ze is erg beschadigd door alle instellingen e.d.
Als ze bij ons een jaar goed zou doorlopen dan mocht ze vrijuit. Ze heeft het echter niet volgehouden en daarom zit ze tot haar 18e in een gesloten instelling.
Beste Albertine,
Op school zijn wij bezig met een opdracht over agressief gedrag. Wij vonden per toeval het filmpje over Mina Murat.
Wij zouden graag meer informatie willen als dit kan. Wij lazen namelijk op internet dat ze op haar 12de gestorven was, maar ik denk dat niet waar is.
Ook heb ik begrepen dat Mina Murat niet haar echte naam is.
Ik hoop dat u ons wat meer informatie zou geven. En uiteraad houden wij informatie die geheim moet blijven strikt geheim.
Alvast bedankt,
Groetjes Kelly, Derya en Merve van Gilde opleidingen
Beste Albertine,
ik ook. Naar om te lezen dat ze nog steeds gevangen zit in een instelling en verbazend om te lezen hoe ze ondanks alles een prettig iemand is geworden/gebleven. Het is een uitzichtloze situatie.
Ook ik zou graag in contact met haar willen komen. Ik heb niet de macht om haar terug te laten keren naar haar gezin, maar ik kan wel erkenning geven voor wat ze heeft meegemaakt. Wat ze heeft gemist is een Wetende Getuige, iemand die ze in vertrouwen kon nemen, zonder dat het tegen haar gebruikt werd.
Dank voor het delen!
Groeten,
Sarah
Ik vind het heel erg dat er zoveel met mina is gebeurd.
Sinds een paar maanden heb ik mina in een instelling leren kennen.
Ze is een hele lieve meid en die leiding heeft haar vroeger gewoon helemaal verziekt!
Haat aan zulke instellingen , leiding en separeercellen. Daar word niemand beter van
Beste Albertina,
respect voor het delen van uw moedige verhaal. Excuses voor mijn late reactie, ik had 100 dingen aan mijn hoofd.
ja, de psychiatrie plakt etiketten, zonder aandacht voor wat iemand heeft meegemaakt.
Zelf heb ik de diagnose autisme en heb ik het speciale onderwijs gezeten, waar men me afhankelijk hield en juist niet toe werkte naar een zelfstandig leven. Ik zou het zwaarst autistisch van de klas zijn en mijn leven lang aangewezen zijn op zorg.
Inmiddels woon ik op mezelf, ook met steun van mensen die wel in me geloofden. Graag wil ik iets betekenen voor andere mensen, dat ze verder komen in het leven, zo een zelfstandig en zinvol mogelijk leven kunnen leiden.
U heeft veel meegemaakt. Mishandeld worden in je eigen huis, is ingrijpend. Het hoort juist een veilige plek te zijn.
Ook bent u actief om iets positiefs te doen met uw ervaringen, zo te lezen. Ook uw zoon doet zijn best iets moois van zijn leven te maken.
Samenwerken zie ik zeker zitten, wat zou ik kunnen betekenen?
Ervaringswijzer lijkt me zeker een boeiende website, ik heb even gekeken.
Vriendelijke groet,
Sarah
Ben 45 jaar en moeder van een zoon van 17 jaar en een dochter van 15 jaar oud.
Wij zijn alle drie mishandeld door de vader van mijn kinderen, mijn ex-man dus. Die op zijn buurt weer slachtoffer is van het gedrag van zijn vader.
Ik werk als ervaringswerker en pioneer bij zorg-belang groningen.
Doe vrijwilligerswerk bij het ggz-clientenplatform.
Hou me achter de schermen bezig met http://www.ervaringswijzer.nl
Ben secretaris van de clientencommissie van centrum integrale psychiatrie, waar ik ook in behandeling ben. Ben opgenomen in de kliniek, met de diagnose bipolaire stoornis en in het verleden psychoses. Ik heb een enorm groot netwerk binnen de psychiatrie.
Wil graag met jullie samenwerken.
Fijne dag!
x Albertina/Aliena (roepnaam)
Ben 45 jaar en moeder van een zoon van 17 jaar en een dochter van 15 jaar oud.
Wij zijn alle drie mishandeld door de vader van mijn kinderen, mijn ex-man dus. Die op zijn buurt weer slachtoffer is van het gedrag van zijn vader. Ik ben met hun vader getrouwd op 12 september 1991. Exact 21 jaar voor de verkiezingen. Onze achternaam was Koning. Mijn ex-man heet Peter Boudewijn Koning.
Mijn zoon een goede rapper, te vinden op you tube onder de naam “De grote Koning” heeft kortgeleden opgetreden met Yes-R en woont niet meer thuis i.v.m. geweld en te sterke krachtenvelden. Er is een mooie nieuwe rap in de maak over zijn ervaring als kind van een moeder met een psychose en depressie.
Ik werk als ervaringswerker en pioneer bij zorg-belang groningen.
Doe vrijwilligerswerk bij het ggz-clientenplatform.
Hou me achter de schermen bezig met http://www.ervaringswijzer.nl
Ben secretaris van de clientencommissie van centrum integrale psychiatrie, waar ik ook in behandeling ben.
Ben opgenomen in de kliniek, met de diagnose bipolaire stoornis en in het verleden psychoses.
Ik heb een enorm groot netwerk binnen de psychiatrie.
Beste Laurens,
helaas kan ik geen antwoord vinden op je vraag, omdat ik er weinig over kan terugvinden. Via de links onder mijn artikel kun je overigens de hele docu terugzien.
Net je column gelezen. Mooi dat er nog een column over bestaat. Mina heeft op dat moment inderdaad nog niets verkeerds gezegd! De confrontatie gaat uit van de ‘volwassene’.
Inderdaad had hij ook gewoon kunnen uitleggen wat de regels zijn en wat het doel is. Door normaal en hartelijk met haar te praten, had hij vast meer samenwerking bereikt.
Het spijt me te moeten zeggen dat ‘De horizon’ nog een vakantieoord is naast sommige instellingen, waar kinderen weken in de isoleer kunnen zitten, waar het personeel (nog meer) bedreigt, vernedert, slaat, schopt, treitert of zelfs verkracht. Of kinderen die helemaal gedrogeerd zijn.
Daarmee wil ik overigens niet goedpraten. De sfeer binnen de Horizon is negatief en verstikkend. Het is ongezond en biedt weinig perspectief. Ik steun je wens dat kinderen in een liefdevolle omgeving opgroeien.
Deze pagina vond ik pas nadat ik net de column Pislink had geschreven en geplaatst. Het doet me deugd dat er, blijkens de reacties hier, meer mensen verbolgen zijn over de aanpak in dit soort instellingen.
Bestaat De Horizon nog? Gaat het er nog steeds zo aan toe? Werken lieden als die Van Dam er nog? En zo ja, met welke reden? Iemand die antwoorden heeft op deze vragen?
Laurens van Voorst
Ik word letterlijk misselijk van het lezen van de manier waarop de begeleiders met kinderen omgaan. Dit kan toch niet waar zijn!
Het komt op mij over als geestelijk misbruik en machtsmisbruik. Hoe komt het dat dit geaccepteerd wordt? Dit is toch net zo erg als lichamelijk misbruik?
[…] http://www.dus-sarah-morton.info/2012/04/kutmarokkaantje-of-slachtoffer-van-jeugdzorg └ Tags: bewegingsruimte, De besloten groep, gezin, jeugdgevangenis, kinderen, liefde, […]
Hoi Gepke,
dank voor het delen! Er is inderdaad nog weinig veranderd, daarom ‘moet’ de ‘burger’ elkaar weer gaan helpen. Naar een maatschappij toegaan waarin de leden weer naar elkaar omkijken. Samen sterk, opdat machtige instanties de verantwoordelijk niet meer hoeven overnemen.
Over mij is gezegd dat dat ik het zwaarst autistisch ben van de klas (dat was op het speciaal onderwijs, cluster 4) en als ik uit huis ging, aangewezen zou zijn op 24-uurszorg.
inmiddels woon ik zelfstandig. Dat heb ik bereikt met steun in de rug van vrienden. Een netwerk is zo belangrijk.
Groetjes,
Sarah
Er is sinds de jaren 70 tig dat ik verbleef in de Heldringstichting te Zetten.
Dus niets maar dan ook niets veranderd zijn nog steeds jeugdconcentratiekampen
waar ze je tot de grond toe willen afbreken om zogenaamd weer op te bouwen.
De leiding indertijd riep ons altijd toe: Jullie zijn niets en jullie worden ook nooit wat.
Beoordeling Kutmarokkaantje of slachtoffer van jeugdzorg?.
Je moet ingelogd zijn om een beoordeling te plaatsen.
Helaas gebeurt het wel zo.
Inderdaad ontzeggen ze kinderen hun jeugd.
Je verhaal raakt mij diep. Ik voel mee met je dochter en met jou als moeder.
Nog een mogelijkheid zijn Eigen Kracht Centrales van vrienden, buren, familie en ook hulpverleners en ervaringsdeskundigen.
Ook ik ben bezig met een zelfvoorzienend leven en samenwerken.
Tijdens lezingen merk ik wel dat ook hulpverleners geraakt zijn door mijn verhaal en die van mijn medesprekers. Er worden wel mensen bewust, alleen helaas velen nog niet. Op veel plekken heerst nog een cultuur van macht en controle.
Goed dat je je verhaal onder de aandacht brengt.
Is de media een idee?
Ook op deze websites staat veel zinnige informatie:
http://jeugdzorg-darkhorse.blogspot.nl
en:
http://www.stichtingkog.info/
Vriendelijke groet,
Sarah