Voordat je besluit te blijven werken als je een kindje hebt gekregen, realiseer je dan wat het voor een baby (tot anderhalf jaar) betekent om in een kinderdagverblijf te zijn. Met name hoe leidsters omgaan met huilen.
Wat als ze geen rekening houden met het slaapritme van je kindje maar het op vaste tijden in een bedje leggen? Wat als de baby’s wakker in een apart kamertje liggen en niemand in de komende anderhalf uur naar ze omkijkt of zelfs maar toezicht houdt? Dat is het beleid van veel crèches. Staar je niet blind op een pedagogisch beleidsplan, de praktijk is vaak ietsje anders!
Waar ik stage heb gelopen, waren sommige baby’s klaarwakker als het ‘middagdutje ‘aanbrak. Ze sliepen niet, maar huilden of gilden. Een half uur, vaak nog langer. Ze roepen om de nabijheid van iemand, niet in staat om zichzelf gerust te stellen of de stress te stoppen, omdat ze nog geen zelf (ikje) zijn.
Wat deden ze op het dagverblijf? Ze lieten de baby’s liggen. Weliswaar was er een babyfoon, maar die stond zo zacht dat je feitelijk niets hoorde. Een van de kinderen, gewoonlijk een makkelijk en gezellig meisje van zo’n 16 maanden, heeft eens de hele tijd gehuild omdat haar fopspeen uit het ledikant was gevallen. Dat hoorde ik een leidster achteraf vertellen. Ze kwamen er pas na afloop achter, niemand was even gaan kijken.
Ook gebeurt het dat een baby buiten bedtijd om ligt te huilen, in bijv een box en de leidster ongestoord doorgaat met spelen of knutselen met een paar peuters.
Vaak doen leidsters hun best de baby’s positieve aandacht te geven maar komen ze tijd te kort. Of ze vinden dat kinderen geduld moeten leren hebben en zichzelf kunnen redden. In deze maatschappij is er grote behoefte aan zelfstandigheid. Maar je kunt kinderen niet dwingen tot iets waar ze niet aan toe zijn. Hooguit maken ze zich iets eigen uit nood. Maar welk psychologisch effect heeft dit? Waarschijnlijk zullen gestreste baby’s ook op latere leeftijd nerveuzer en angstiger zijn en minder goed op de behoeften van anderen in kunnen gaan.
De hele natuur van een baby is ervan doordrongen dicht bij een ouder of verzorger te willen zijn. Niet voor niets zijn ze zo hulpeloos. Een babyaap is altijd midden in de groep, dicht bij mama.
Een baby die ergens is neergelegd kan zich in te steek gelaten voelen en bang zijn. Het is tegennatuurlijk. In het wild is het levensgevaarlijk om alleen gelaten te worden. Wij hebben onze veiligheid redelijk in de hand, maar weten baby’s veel! Aan hun instinct is weinig veranderd!
Als je een baby langer dan enkele minuten laat huilen, kan het zijn vertrouwen verliezen en helemaal over de toeren raken. Een baby beseft niet dat je er nog bent, begrijpt er niets van. Wie weet maakt het doodsangsten mee en loopt het een trauma op. Er zijn genoeg baby’s die een uur of zelfs halve nachten tevergeefs huilen. Uitzichtloos. Als ze dan toch in slaap vallen, is dat meestal door uitputting of het schikt zich. In welke stemming zal het in slaap vallen?
Het ene kind legt zich makkelijker bij isolatie neer dan het andere, maar huilen is bijna altijd een poging om hulp of contact te krijgen. Niet om uit te proberen, de baas te spelen of te manipuleren, waar baby’s nog steeds van worden beschuldigd. Bij intensief huilen giert de stress door het lijfje en gaat de hartslag en temperatuur omhoog. Is een kind volkomen afgesloten voor contact, is dat hetzelfde idee als een isoleercel.
Veel kinderen zetten zelf de stap, in een eigen bedje te slapen als ze eraan toe zijn. Op een leeftijd dat je kan uitleggen waar slapen voor is, kun je het kind een vaste bedtijd aanleren en het proberen alleen in slaap laten vallen. Pas als de peutertijd begint, krijgt het besef van een eigen persoonlijkheid. Dan gaat het ook regels en structuur begrijpen. Voor die tijd zijn ze volkomen afhankelijk voor het vervullen van hun behoeften. Het zijn ook geen wekkertjes die je op een vaste tijd kan laten afgaan! Je kunt je baby het verschil tussen dag en nacht leren door het ’s nachts donkerder en stiller te houden en op de behoeften in te gaan, zonder het te leuk te maken. Bijv niet met het kind gaan spelen. Geef een baby overdag wel uitbundig aandacht.
Ga altijd na waarom het huilt. Als er geen aanwijsbare reden is, koester het kind. Soms is huilen een manier om indrukken te verwerken. Dan is het geen slecht teken dat het niet meteen stopt. Als het kind maar niet alleen ermee wordt gelaten.
Er zijn geen regels voor het omgaan met huilen. Veel deskundigen menen dat een baby het best zonder hulp in slaap kan vallen, met de reden dat het langer en dieper zou slapen. Ook zou de baby na een piek, minder huilen per etmaal. Een tevreden baby die heeft geleerd te wachten. Is de baby werkelijk tevreden, of is het inschikking? Heeft de baby het opgegeven te laten merken wat het nodig heeft?
Mijn eigen advies is dan ook: laat je baby in dezelfde kamer slapen, dan heb je eerder door als er iets is. Ga in op op de signalen van een kind. Als de baby moeilijk in slaap valt, helpt het misschien om het in slaap te wiegen, zeker als hij weet dat je beschikbaar bent als hij wakker is. Zo krijgt het een stabiel basisvertrouwen, wat nodig is om op de groeien tot een stabiele volwassene. Ik weet dat er een taboe op ligt; baby’s niet zelfstandig in slaap te laten vallen, maar het is typisch onze cultuur om baby’s te separeren. Respecteer het eigen ritme van het kind, ook met voeden. Als je de zorg van je baby aan iemand toevertrouwt, maak afspraken over omgaan met huilen en zie erop toe dat de oppas de afspraken nakomt
Sarah Morton. Redactie
Weer de zoveelste aanval op het KDV. Je baseert het alleen ophe eigen ervaring?? Geen representatieve proef lijkt mij. Gevaarlijk om daar conclusies aan te binden. Dus een KDV is alleen maar negatief?? Dat geloof ik niet. Soms kúnnen ouders niet 2/3 jaar fulltime voor het kindje zorgen. De vaste lasten moeten immers ook betaald worden niet?? Een beetje nuancering zou je sieren… maarja als je eenmaal ergens in gelooft, dan ben je er moeilijk vanaf te brengen. Mijn ouders hebben mij ook wel eens laten huilen en zit ik nu mentaal in de knoop?? Nee hoor. Ik heb WO gedaan en een goede management functie, een grote sociale kring en slaap goed.
Je wordt niet voor de rest van je leven gevormd in de eerste 3 maanden, wat een onzin.
Hoi Nancy,
je kent mijn inzichten al een beetje, maar ik wil toch reageren.
Ik kan er alleen maar achter staan dat je vertrouwt op de signalen van je kind, wat ze zelf aangeeft en je moederinstinct. Bij velen is dit al jong de nek omgedraaid, door hun eigen opvoeding en indoctrinatie.
Heb je een idee waarom je dochtertje zoveel huilt? Een verborgen voedselallergie, ziekenhuisopname, stress bij de ouders… Er zijn honderden mogelijke oorzaken.
Ik kan er moeilijk bij dat met alle inzichten over de kindertijd en veilig hechting, nog steeds het gros van de mensen kinderen in hun eentje wil laten huilen. Opgroeien gaat geleidelijk. Pas met achttien jaar (vaak nog later) is een kind in staat om voor zichzelf te zorgen. En ook volwassenen hebben vaak nog behoefte aan een schouder om tegen aan te leunen.
We zijn ten slotte GROEPSdieren.
Mensen ‘moeten’ mijn boek Wat je niet verteld… eens lezen. Daarin staat onderbouwd hoe essentieel nabijheid en interactie is voor een kind en wat het ervaart als het tevergeefs om hulp roept.
In het wild is een jong ten dode opgeschreven als het alleen wordt achtergelaten. Onze huizen zijn relatief veilig, maar een baby/jong kind weet dit niet. Het heeft vooral instinct en ervaring.
Nogmaals, ik sta achter je. Hopelijk sterkt dat je iets.
En je bent zeker geen muts, maar staat gewoon meer in je gevoel en natuur dan de meeste mensen.
hartelijke groet,
Sarah
Ik ben een moeder van een dochter van 21 maanden.
Wat ik hier lees doet mij erg goed en maakt mij ook aan het twijfelen.
Mijn dochter heeft in het begin ( 1e 10 maanden ) heel veel gehuild ( 3 a 4 uur per dag) en wilde niet doorslapen. Ik ben hier nooit een strijd over aangegaan omdat mijn gevoel zei dat er iets aan de hand was , ook weet ik niet wat. Het ging en gaat er bij mij niet in dat ik haar moet laten huilen. Het vervelende is alleen dat er een tijd komt dat je van veel mensen adviezen gaat krijgen hoe je dit het beste aan kunt pakken. En al deze goed bedoelde adviezen maken je zooooo onzeker. En een ieder is ervan overtuigd dat het is zoals hun zeggen. Om gek van te worden.
Nu geef ik bij voorbaad maar aan dat ik een muts ben en mijn dochter niet kan laten huilen.
Heel moeilijk nu ik dit lees omdat het eigenlijk aansluit bij mijn gevoel maar de mensen om me heen zeggen dat ze mij waarneemt.
Beste Nanous,
dank voor je belangstelling! Ik ben blij dat ik iemand tot steun kunt zijn. Erg triest dat nog steeds de tendens is om kinderen te laten huilen, ondanks wat nu bekend is over de ontwikkeling en behoeften van baby’s. Ook triest dat ouders die de behoeften van hun kind wel respecteren, gaan geloven het verkeerd te doen.
In mijn boek ‘Wat je niet verteld is…’ ga ik hier uitgebreider op in.
Het is vaak intensief, maar zeker de moeite waard, doordat het kind vertrouwen in het leven en de ouders kan ontwikkelen of beter gezegd: intact houden.
Veel groetjes,
Sarah
Ik voel me gesteund door deze verhalen, ik laat m niet lang huilen,ik wieg, troost, en soms tot wel 20 keer aan toe,hij heeft me nodig en ik probeer me zoontje van 8 maanden gewoon te helpen,anderen vinden dat ik m moet laten huilen/ dat word gillen! En dat gaat door merg en been, babys zijn geen robots die je kan programmeren, word ie 5 uur wakker? En niet meer verder willen slapen? Dan gaan we naar beneden en beginnen onze dag, zelfs als ik nog erg moe ben,hij slaapt met tutje, vraagt veel aandacht,maar daar ben je moeder voor, ik weiger een gillende baby aan te horen, dus weet ik ook dat ik dubbel zoveel met m bezig ben, daar waar veel moeders zich in vergissen, denken dat ze nog veel tijd zelf hebben, nee je hebt tijd samen, dat heet moeder zijn, en ja ik klaag ook over vermoeidheid, maar dat hoort er bij, ik ga gewoon eerder naar bed. Ik dacht dat ik t allemaal verkeerd deed, maar hier lees ik dat ik t eigenlijk heel goed doe en de behoeftes van mijn zoontje eer. Ik ben er als hij me nodig heeft. Dankjewel
Hoi Femke,
nou mooi om te lezen dat er ook nog mensen/bedrijven zijn die wel met hun hart werken en respect hebben voor de behoeften van jonge kinderen. Maar inderdaad kun je daar niet zomaar van uitgaan, ook niet als de eerste indruk positief is. Als ouder zou je eigenlijk een dag moeten kunnen meedraaien op de groep, dan krijg je al een duidelijkere indruk!
Bij het KDV waar ik over schreef, deden ze nota bene of ik er weinig van snapte.
Het moedergevoel is volgens mij feilloos, als het tenminste nog intact is. Niet bij iedereen is dat het geval. Al jong hebben veel kinderen afgeleerd op hun gevoel te vertrouwen. Ze moesten hun gevoelens ontkennen en werden ook ongevoelig voor wat andere kinderen nodig hebben. Goed, een beetje off-topic.
Ik geloof dat peuters er zeker iets aan kunnen hebben naar de kinderopvang te gaan, spelen met andere kinderen, een soort minigemeenschap.
Jonge baby’s hebben heel andere behoeften. Zij ervaren zichzelf en hun moeder als EEN. Een scheiding voelt dus letterlijk als verscheurd worden. Ook hebben ze veel huid-op-huidcontact nodig, wat moeilijk is om te geven met 10 kinderen op een groep. Dat is trouwens weer een andere discussie, waar ik me pas later in verdiept hebt (Het artikel is enkele jaren oud)
Wat een naar verhaal! Naar zo’n dagverblijf zou mijn kind niet mogen! Ik wil je verhaal wel iets nuanceren. Op de babygroep waar ik werk laat ik baby’s niet uithuilen, ook niet als dat betekent dat ik een kwartier bij een kindje blijf om het in slaap te wiegen of gewoon gerust te stellen tot het rustig slaapt. Mijn collega’s doen dit ook, dit verwacht onze werkgever ook van ons! Bij Skon is het beleid ‘kindgericht werken’ en alle leidsters worden getraind om naar elk individueel kind en zijn behoeften te kijken. We volgen het slaapritme dat de ouders thuis ook aanhouden tot het kindje twee jaar oud is, dan gaat het naar de peutergroep. Mijn zoon gaat naar een andere groep op hetzelfde dagverblijf en ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat hij daar goed en liefdevol wordt verzorgd. Heb je het idee dat een kdv niet op deze manier werkt dan is het een slecht kdv en moet je op zoek naar iets beters! En dat kan zijn: een goed kdv, een lieve gashouder of bv je ouders, of thuisblijven. Maar thuisblijven hoeft echt niet de enige goede optie te zijn. Je moedergevoel vertelt het je echt als het niet in de haak is!
Hoi Anneliet
Ik ben blij dat mijn informatie een steun in voor jou en je moederinstinct. Iets anders dan ‘Moederinstinct’ kan het toch niet zijn? Alleen is dit ondermijnd/vertroebeld door de heersende visies en mogelijk verzwakt door de ervaringen tijdens de eigen kindertijd, waarin je mogelijk zelf huilend bent weggelegd.
Ken je: http://www.draagdoek.nl/op-zoek-naar-het-verloren-geluk-p30327.html Een gaaf boek, die maakt dat je niet anders wil dan een natuurlijke manier van ouderschap en begeleiden. En wat blijkt, kinderen die als baby de aandacht, nabijheid en liefde kregen die ze nodig hadden, blijken zich juist snel te ontwikkelen en zelfstandig te worden. Kregen ze de zorg waar ze behoefde aan hadden, hoefden ze dit later niet meer in te halen en misten het ook niet, zodat ze klaar waren voor de volgende fase in hun leven.
Dat je je gevoel wilt volgen, daar kan ik alleen maar achter staan.
Groet,
Sarah
Hoi Sarah,
Eindelijk vind ik in jouw blog een bevestiging waar ik al zo lang naar op zoek ben, wat fijn! Ik voelde continu een strijd tussen mijn gevoel mijn zoontje te willen helpen in te slapen (bij mij te laten inslapen dus), hem direct aandacht te willen geven wanneer hij huilt (overdag én ’s nachts), hem vaak zijn slaapjes gewoon lekker bij mij te laten doen etc. en de druk van de maatschappij om een baby zo snel mogelijk zelfstandig te maken. Ik was op zoek naar informatie waaruit zou blijken dat ik mijn gevoel kan volgen en het vanzelf goed komt met het alleen slapen en in slaap vallen en die heb ik nu gevonden, bedankt!!
Ik heb al veel gelezen over dit onderwerp (waaronder de boeken ‘Lekker slapen zonder huilen’ en ‘Wat je baby vertelt’), maar ik kon me toch nooit vinden in de methodes de methodes die in deze boeken en in veel teksten die op internet te vinden zijn gehanteerd worden.
Ik heb respect voor de openhartige manier hoe je je verhaal neerzet.
Veel baby’s slapen pas als ze zich veilig voelen en dat betekent de geruststellende aanwezigheid van de ouders, zolang een kind nog niet voor zichzelf kan zorgen. Alleen is het neurotische Westen geloven we dat dit verkeerd is en dat we kinderen op afstand moeten houden.
Naarmate kinderen sterker en zelfstandiger worden, gaan ze inderdaad zelf steeds meer op eigen benen staan, zich losmaken van mama en papa. Mogen ze dat doen als ze eraan toe gaan, zal het veel harmonieuzer verlopen dat als een breuk wordt geforceerd.
Ik ben blij dat je uiteindelijk naar je gevoel kon luisteren en naar je kind en vind het bijzonder dat een van mijn artikels daaraan heeft bijgedragen. Ook ben blij dat het zo ook echt beter gaat, maar ik kan me voorstellen dat het vermoeiend is.
Als er iets is of je hebt een vraag, mag je me mailen: redactie@dus-sarah-morton.info
PS: Ken je Op zoek naar het verloren geluk van Jean Liedloff. Zij heeft een tijd in een Indianenstam geleefd, waar kinderen verzorgd werden zoals de natuur het bedoeld heeft. Die kinderen zijn ook veel relaxter, socialer en ook juist zelfstandiger dan wij gewend zijn.
Eindelijk mijn gevoel zwart/wit in context geschreven!!!
Ik ben moeder van 1 kind van anderhalf jaar mijn kind slaapt hartstikke slecht en enkel in ons bed is het slapen aan de borst nog te doen maar wordtr in de nacht zo vaak wakker ik weet niet waarom!! Ben zoo vermoeid probeerde hem in ze eigen bed te zetten, ik voelde me zo kil zo gemeen ! Hoe moest hy begrypen dat hy vandaag ze longen er mag uit schreeuwen en zelf maar is in slaap vallen wAar dien ik nog voor!! Ik ging bijna de slaapgids bestellen en kwam ineens by u terecht mijn welgemeende complimenten naar u verhalen/informAtie toe!!!! Pluimmmmm!!!! Hy blijft by ons in bed en hy begint nu weliswaar dagen te hebben midden iin de nagt Aan tte geven dat hy in ze eigen bedje wil dus mensen het is hartstikke waar wat mevrouw zegt mijn kind sliep zo dichtby mij en begint nu zelf af te bouwen het is zwaar maar hoe ik mijn kind zie opgroeien en ontwikkele en zoveel zelf vertrouwen en vertrouwen in zijn mama ben ik enkel trots op mezelf!!!
Hoi,
leuk, zo’n berichtje. Altijd een opsteker.
Als je wilt mag je mijn column’s ook publiceren. Dan wel graag een linkje naar de bron.
Hallo Sarah,
wat fijn dat er nog weldenkende mensen met gezond verstand bestaan! Ik was op zoek naar informatie over wakkere baby’s en ben blij dat ik op jouw blog ben gestuit. Jouw denkwijze spreekt mij aan. Tot zover,
een hartelijke groet,
Aurora van den Berg
Dank, Annelies voor het reageren.
Alleen nergens op gebaseerd? Op mijn eigen ervaringen misschien?
Dat iets zou moeten, wil helaas niet altijd zeggen dat het ook gebeurt. Hier een wetenschappelijk stuk onder baby’s in de kinderopvang:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/article/detail/634714/2002/03/07/Babyhersenen-groeien-door-goed-contact.dhtml
No 5 : Blijf bij je kind zeker het eerste jaar..
“Partij Rechten Kind is geen voorstander van crèches in het eerste jaar.
Als je een kind van drie maanden bij de crèche brengt, heeft het nog geen tijdsbesef.
Het wordt daar neergelegd met allemaal vreemde geuren, stemmen,geluiden en gekrijs van andere baby’s zonder dat hij/zij weet wie of wat dat zijn en al goedbedoelende jonge meisjes van plm achttien jaar die nog veel te weinig ervaring hebben .
Partijrechtenkind en de kinderombudsman hebben verschillende crèches bezocht en zijn behoorlijk geschrokken: al die kindjes/baby’s gezien waar men eigenlijk niets mee doet, maar in een wippertje, box of bedje inclusief de speen erbij enkel maar slapen, eten en maar huilen tot ze weer worden gehaald.
Dat geeft stress, veel stress.
En stress is de grootste vijand van een veilige hechting.
Daarmee willen wij zeggen blijf zelf bij je kindje
Zeker de eerste twee/drie jaren.
Want juist die eerste levensjaren zijn belangrijk voor de rest van hun leven.
Partijrechtenkind vind dat ouders,verzorgers het recht hebben om zeker het eerste jaar thuis te zijn voor het kind. Het liefste drie, maar daar zullen werkgevers waarschijnlijk zeker niet aan mee werken. Maar een jaartje moet zeker mogelijk zijn.
Daar zullen wij ons zeker hard voor gaan maken.
Dus niet enkel zwangerschapsverlof, maar ook een jaartje om ze echt zelf te kunnen verzorgen, liefde geven, zodat er een goede hechting zal ontstaan, tussen ouder en kind. Zowel voor moeder als vader,pleegouders, verzorgers”.
Bron: http://members.chello.nl/j.aalders5/linkpagina.html
Misschien is dit wel genoeg onderbouwd.
Bewustmakende groet
Sarah
Dat over dat kinderdagverblijf is echt de grootste onzin.
Je moet juist zo en zo om de 10 minuten kijken ivm wiegendood.
Je wilt dit als pedagogisch medewerker niet op je geweten hebben.
Ik vind het een erg negatief stuk.
En is nergens op gebaseerd
Annelies
Beoordeling De isoleerkamer.
Je moet ingelogd zijn om een beoordeling te plaatsen.
Beste Danny,
waarom zo boos? Volgens mij zit je wel degelijk in de knoop, gezien je boze reactie. Waarom ervaar je dit stuk als een aanval op de ouders, want zo was het juist niet bedoeld. Ik wil hen waarschuwen, dat niet alles gaat zoals op papier of op de website staat en draag ook tips aan. Als ze uit werken moeten, is het belangrijk om duidelijke afspraken te maken met de oppassers.
Ik zeg niet dat ALLE kinderdagverblijven zo zijn, maar het is geen uitzondering.
Overigens weet ik intussen uit diverse bronnen dat de kwaliteit van de kinderopvang achteruit holt. Dit is helaas niet bekend, maar niet te negeren. In 2009 kreeg geen enkele crèche een betere beoordeling dan ‘matig’ en de helft viel in de categorie ‘onvoldoende’.
In het boek ‘Wat doen we met de baby’ van Marilse Eerkens, staat ook onderbouwd uitgelegd hoe dat komt en wijst ouders ook op andere mogelijkheden. Hoe belangrijk vertrouwen, aandacht en liefde is voor een baby.
Wat je meemaakt vormt je. Niet alles gebeurt de eerste drie maanden, maar hoe jonger het kind, hoe dieper de impact. Het is je eerste indruk van hoe de wereld en de mensen zijn.
Groet,
Sarah