Afbeelding uit de film ‘Birth as we know it’. |
Door Esmarel Gasman.
Op het punt van bevallen in de 41ste week van mijn zwangerschap heb ik alle tijd om me voor te bereiden op de gebeurtenis die komen gaat en struin ik internet af op mooie bevallingsverhalen en video’s. Geen paniek zaaiende informatie, maar natuurlijke bevallingen, waarbij vrouwen volledig op hun moederinstinct vertrouwen.
Herinneringen aan mijn eerste bevalling van mijn zoontje, ruim 2 jaar geleden, komen ook terug. Ik voel verdriet opkomen, als ik denk aan de eerste nacht, dat hij alleen in het ziekenhuis heeft moeten slapen. Als ik toen toch had geweten, wat ik nu weet!
30 juni 2011 om 3 uur ’s nachts word ik wakker, voor de steeds vaker terugkerende nachtelijke plas, omdat het hoofdje al is ingedaald. Onderweg naar de badkamer voel ik een zeer dragelijke pijn door mijn baarmoeder gaan.
”Een wee”, roep ik tegen mijn vriend, die vol enthousiasme omhoog schiet uit bed.
Ik blijf door de woonkamer van ons tijdelijke woonschip heen en weer lopen, blij dat het begonnen is en in de hoop mijn weeën op gang te houden. De weeën blijven komen, regelmatig en om de 5 minuten en dus bellen we de verloskundige. Het blijkt onze favoriete te zijn! Als ze gearriveerd is checkt ze routinematig het hartklopje en bloeddruk. Het ziet er allemaal goed uit.
Maar ze uit wel haar zorgen over het kleine luik van het schip, waar ik niet met brancard en al door heen zou passen, mocht dat nodig zijn. En hoewel ik heel graag een natuurlijke bevalling en thuis bevallen wou, was ik op dat moment ook oké met naar het ziekenhuis gaan.
“Het gaat zoals het gaat”, was mijn instelling en ik gaf me blijkbaar makkelijk over aan de opgelegde regeltjes. In het OLVG ziekenhuis in Amsterdam gingen de weeën lekker door en mijn hardwerkende vriend hielp me met het opvangen ervan. Mijn vliezen braken en er bleek wat meconium (ontlasting) in het vruchtwater te zitten.
Alarm! Ik werd direct overgedragen aan de gynaecoloog en was nu officieel een medisch geval. Een volledige ontsluiting werd geconstateerd nadat ik op bed was gelegd om dit te checken en ik mocht gelijk gaan persen, daarbij mijn voornemen om op de baarkruk te bevallen helemaal vergetend. Een uurtje later werd ons zoontje geboren. De navelstreng moest er gelijk af en er was nogal haast bij. Ik stak mijn handen uit om het bij mij te laten liggen, belangrijk voor de binding van moeder en kind wist ik. We hebben een minuutje van zijn engelachtige aanwezigheid mogen genieten, waarna hij werd meegenomen, omdat hij toch wat blauw zag en aan de beademing moest.
Mijn hart brak en ik gaf zijn vader de opdracht om bij hem te blijven. Hij is gelukkig inderdaad niet van zijn zijde geweken, tot ergernis van de doktoren die hun best deden om onze frummel te verzorgen. Ik bleef achter, een beetje verslagen, me overgevend aan de situatie in deze medische molen: de placenta werd geboren, ik gaf nog wat bloed af voor een goed doel en kreeg twee kleine hechtingen.
Onze zoon deed het heel goed dus hij mocht al gauw van ademkapje naar een ademslangetje, maar toch moest hij nog een nachtje blijven op de intensive care voor controle. Ik wilde niets liever dan bij zijn bedje slapen en heb overwogen om in een stoel naast hem te gaan hangen. De verplegenden haalden me echter over met de mededeling dat ik ook wel wat rust kon gebruiken en de baby uiteindelijk meer aan me had als ik uitgerust was. Hij lag vredig te slapen en ik liet hem daar achter, onder toeziend oog van zijn andere verzorgers.
De volgende ochtend, toen ik de kamer weer binnenkwam en hem daar alleen zag liggen, gleden de tranen over mijn wangen: hoe had ik hem zijn eerste nacht al alleen kunnen laten? Achteraf besef ik dat ik nog te weinig af wist van de mogelijkheden van natuurlijk bevallen. Ik had me er te weinig in verdiept en dacht dat het wel goed zou komen. Ik heb dan wel weinig te klagen over deze 5 uur durende, relatief makkelijke bevalling. Maar… er zaten me toch een heleboel dingen dwars. Vertrouwen op mijn moederinstinct en tegelijkertijd vertrouwen in de deskundigheid van de goedwillende dokters en verplegenden bleken bij mij voor een groot gedeelte niet samen te gaan. Mijn instinct ging in tegen sommige van hun adviezen. Alleen durfde ik toen nog niet volledig op dit oerinstinct te vertrouwen.
Ondertussen heb ik me verdiept in allerlei mogelijkheden van natuurlijk bevallen. Wel eens gehoord van hypnobirthing, orgastische geboorte, een waterbevalling, spiraling of het concept van de vrije geboorte? En enig idee van de invloed op gedrag na een traumatische geboorte en het direct weghalen van het kind bij de moeder? Of dat er allerlei kanttekeningen zijn te plaatsen bij veel medische ingrepen, gebaseerd op hele kleine risico’s (zoals de minuscule kans dat meconium daadwerkelijk schade aanricht), het standaard laten inleiden van de vrouw na 42 weken en het te vroeg doorknippen van de navelstreng?
In Nederland gaan steeds meer vrouwen in het ziekenhuis bevallen en raakt het gemedicaliseerd. Het is een trend die gebaseerd is op angst. Dat is zonde en niet nodig. Er zijn ons miljarden vrouwen voorgegaan, die pijnloos, natuurlijk en gezond zijn bevallen. Het verschil is dat zij onbevangen en in vol vertrouwen konden bevallen, zonder wetenschap van eventuele risico’s en/of met diep geloof in eigen kunnen en intuïtie. Ontspanning tijdens de bevalling speelt hierbij de belangrijkste rol. Ontspanning stimuleert de aanmaak van het natuurlijke pijnstillende hormoon endorfine en het hormoon oxytocine dat de weeën opwekt, waardoor je kindje geboren kan worden. Stress en angst maken juist adrenaline aan en verminderen de aanmaak van deze hormonen. Hierdoor worden de weeën minder krachtig en verloopt de ontsluiting trager. Ook onrust, schaamte, onvoldoende privacy en kou kunnen oorzaken zijn van het aanmaken van adrenaline.
Als je dus een natuurlijke en comfortabele bevalling wilt, is het creëren van een veilige, vertrouwde omgeving een must. Er zijn allerlei manieren (zie hieronder links die mij aanspreken) om je hierop voor te bereiden en die kunnen bijdragen om je bevalling sterker, zekerder en vrijer tegemoet te gaan. Ik wens elke zwangere vrouw dan ook een sterk innerlijk proces toe met een stressloze, comfortabele bevalling als gevolg, inclusief mezelf! Inspiratie voor natuurlijk bevallen:
Birth as we know it: video: http://youtu.be/sfC4d9fooiM
http://www.vrijegeboorte.blogspot.nl/
http://midwifethinking.com/2010/10/09/the-curse-of-meconium-stained-liquor/
http://www.fromwombtoworld.com/ http://vrijegeboorte.blogspot.nl/2011/04/het-laten-uitkloppen-van-de-navelstreng.html http://www.gezondbeterworden.nl/digitaal-tijdschrift/prenatale-programmering.html http://news.discovery.com/human/health/natural-birth-not-c-section-stimulates-baby-brain-development-120808.htm
Comments are closed.