Zoveel mensen, zoveel meningen.
Iedereen weet het beter.
Professionals spreken elkaar tegen. Wat gisteren nog algemeen goed was, is vandaag achterhaald.
Nog nooit eerder hebben we blootgestaan aan zoveel toxische stoffen. Deodorant, chemische schoonmaakmiddelen, synthetische medicijnen, nepeten.
Mensen met chemische overgevoeligheid (wat helaas niet officieel erkend wordt in Nederland) kunnen direct in de problemen komen door parfumdampen van anderen. Zij zijn als de kanariepietjes in de mijnen.
Al enkele jaren verdiep ik me in natuurgeneeskunde en holistische psychologie. Kijken naar de hele mens en naar de oorzaak van gezondheidsproblemen.
Ook de invloed van de maatschappij komt aan bod.
Edith Schippers (minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport) trekt ‘alternatieve geneeskundige’ in het belachelijke. In een toespraak voor de Vereniging Tegen Kwakzalverij bij het afscheid van voorzitter Cees Renckens spreekt ze van ‘nutteloze, onbewezen behandelingen’. Ze begrijpt dat mensen zich uit vertwijfeling wenden tot alternatieve genezers.
‘´Bewezen resultaten en aantoonbare werkzaamheid moeten de basis zijn van medisch handelen. ‘ Dat is volgens haar de taak van de reguliere arts.
Natuurlijke remedie’s zou zij het liefst overboord gooien. Volgens haar dienen mensen daar tegen beschermd te worden.
Terwijl de medische industrie de ziektekosten enorm opdrijft en nare bijwerkingen heeft. Duizenden mensen laten het leven door voorgeschreven medicijnen.
Dit filmpje was bedoeld voor een huiselijke kring. Het was Cees Renckens zelf die het op Internet heeft gegooid, zo van: Kijk eens wie er achter ons staat!
De heersende geneeskunde (vaak symptoombestrijding) stamt af van de natuurgeneeskunde.
Zonder dit, zou de medische discipline niet eens bestaan!
Het is een soort koekoeksei, uitgebroed door een zorgzame vogel. Nu dreigen de andere jongen (de complementaire geneeskunde) uit het nest gegooid te worden.
Laat mensen hun eigen keus maken. Zelfbeschikking is nog altijd een groot goed.
Jaarlijks gaan twee miljoen mensen in Nederland, naar een homeopaat, natuurgeneeskundige, acupuncturist, antroposofische geneeskunde etc. Er is dus zeker behoefte aan.
Er zijn mensen met een chronische aandoening. Zij kregen te horen: “U moet er maar mee leren leven.”
Met behulp van een ‘alternatieve’ geneeskundige zijn ze opgeknapt. Zijn hun ervaringen minder waard dan wetenschappelijke bewijzen?
En is de wetenschap eerlijk en onpartijdig, of volgt het de visie van de opdrachtgever?
Van hoeveel belangenverstrengeling is hier sprake?
Zelf heb ik heel veel baat gehad bij het bezoek aan een Sjamaan, waar ik al eerder over heb geschreven.
Alleen de erkenning en liefdevolle aandacht, was al helend. Oude pijn en onverwerkte conflicten, heeft ze naar boven gehaald, zodat ik mijn verleden kon verwerken en de donkere energie weg kon vloeien.
Mijn energieveld werd weer zoals het bedoeld was.
Bijna alles wat ze zei, klopte voor mijn gevoel, waar veel andere hulpverleners de meest stuitende dingen over me beweerd hebben.
“Het was moeilijk om bij mij binnen te komen, vertelde ze: uit zelfbescherming heb ik me afgesloten voor mensen. Volgens haar heb ik een stolp om me heen, waardoor ik ‘klein’ blijf, niet verder kan groeien. Ook dat herken ik. Er zaten blokkades, angsten en frustraties in mij en ik had een droge keel door alles wat ik nog niet heb kunnen uitspreken.”
Het consult voelde als een innerlijke douche.
De overheid wil de keuzevrijheid aan banden leggen.
Kwakzalvers en prutsers zijn van alle tijden en komen net zo goed in de reguliere geneeskunde voor.
De overheid kan voorwaarden scheppen voor veilige en goede zorg, maar mensen moeten voor zichzelf uitzoeken wat ze nodig hebben.
Als we de wijsheid van de natuur erkennen, kunnen we een menselijk leven leiden en hoeven we veel minder een beroep te doen op de ‘gezondheids’zorg.
Wie geneest heeft gelijk
(Rob Greuten, Heelbewust.com)
Volgens de bio-psychiatrie is autisme een defect in de hersenen, dat invloed heeft op alle aspecten van het leven en van de ontwikkeling. De aandoening bepaalt de rest van je leven. De meeste mensen met autisme zouden hun leven lang aangewezen zijn op ‘zorg’.
Het diagnosticeren lijkt meer bedoeld te zijn voor werkgelegenheid, dan om iemand te helpen.
Binnen spirituele kringen noemen we deze kinderen met autisme en ADHD: Nieuwetijdskinderen. Zij hebben een boodschap aan hun opvoeders. Deze kinderen gaan hun eigen weg en geven het voorbeeld.
In die visie kan ik me meer vinden dan in de reguliere, al denk ik dat we van alle kinderen iets kunnen leren.
Mijn leven lijkt een groot karma van mijn eigen weg moeten vinden en heersende opvattingen in twijfel moeten trekken.
Als kind was ik eigenzinnig. De overtuigingen en waarden van de meeste volwassenen, sloten niet aan bij mijn belevingswereld.
Met mijn vader had ik altijd een heel goede band. We voelden elkaar geweldig aan. Al toen ik zeven was, hadden we hele gesprekken.
Maar het speciaal onderwijs vond, dat hij niet zo mee moest gaan in mijn belevingswereld. Hij moest mij tegengas geven.
Mensen praatten meer óver mij dan mét mij.
Hij gaf zijn eigen wijsheid prijs en werd onzeker.
Het heeft enkele jaren geduurd voordat onze band weer hersteld was.
Zolang ik mezelf als gehandicapt zag, sprak ik mijn potentieel niet aan.
Door mijn eigen-wijsheid te volgen en dankzij mensen die me wel steunden, heb ik een zelfstandig en zinvol leven opgebouwd.
Waar hebben mensen op hun sterfbed het meeste spijt van?
Een verpleegkundige: Bronnie Mare, heeft jarenlang mensen begeleid tijdens de laatste weken van hun leven.
Als mensen hun einde onder ogen zien, kunnen ze een enorme persoonlijke groei doormaken.
Ze krijgen zicht op hun leven.
Ieder van hen maakte een proces door: zoals verdriet, ontkenning, boosheid, wroeging en uiteindelijk aanvaarding.
Uiteindelijk vond iedereen rust.
Diepgaande gesprekken vonden er plaats.
Als Bronnie iemand vroeg waar hij spijt van had of wat hij anders had willen doen, doken steeds dezelfde thema’s op.
1. “Ik wou dat ik de moed had gehad om trouw te blijven aan mezelf, in plaats van te leven volgens de verwachting van anderen.”
(Als mensen met een heldere blik op hun leven terugkijken, wordt al snel duidelijk hoeveel dromen onvervuld zijn gebleven en hoeveel kwaliteiten onbenut zijn gelaten.)
2. “Ik wou dat ik minder hard gewerkt had en meer tijd had doorgebracht met mijn gezin.” (Moeders en vaders rennen hun geluk voorbij en missen veel momenten, zoals de eerste stapjes van hun kinderen en wat er in hen omgaat. Ook brachten ze weinig tijd door met elkaar en met andere geliefden)
3. “Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.”
(Om de lieve vrede te bewaren, zeggen mensen niet wat ze op hun hart hebben. Niet zelden zijn ze blijven hangen in een middelmatig bestaan. Ze zijn niet de mens geworden die ze hadden kunnen zijn. Opgekropte gevoelens kunnen ook leiden tot wrok, bitterheid en agressie.)
4. “Ik wou dat ik contact had gehouden met mijn vrienden.”
Mensen beseffen pas achteraf wat iemand voor hen betekent heeft en hoe waardevol die vriendschap is geweest.
5. “Ik wou dat ik mezelf had toegestaan gelukkiger te zijn en mijn dromen te volgen.”
(Als je op je sterfbed ligt, dan doen maatschappelijke normen en de meningen van andere mensen er niet meer toe. Pas dan realiseren mensen zich wat ze hebben gemist en hoe onvrij ze hebben geleefd.)
De reden waarom mensen zich zo lieten inperken, is vaak sociale angst. Die angst wordt ons aangeleerd. Al van baby af aan moeten we aan bepaalde normen en verwachtingen voldoen.
Sommige ouders hebben een uitgesproken voorkeur voor een jongen of meisje.
Een kind moet zo snel mogelijk leren doorslapen, moet goedgehumeurd zijn, kunnen stilzitten en zichzelf kunnen vermaken. Een kind wil niet het risico lopen om de liefde van zijn ouders te verliezen. Hij doet van alles om veilig te zijn en geaccepteerd te worden.
Al op de kleuterschool moeten kinderen leren rekenen en schrijven. Ze worden getoetst en beoordeeld. Kinderen worden gepusht om goed te scoren. Kunnen ze zich niet (helemaal) waarmaken, voelen ze zich mislukt.
Door je beperkende overtuigingen, je opvoeding en je oude pijn onder ogen te zien, kun je je bevrijden van dat juk en zelfverzekerd door het leven gaan.
Leren en opgroeien kan ook zonder sociale angst.
Denk ook een de levenslessen van meester Kanamori. Hij bouwt een band op met zijn leerlingen.
Hij trekt met de kinderen erop uit, zodat ze het echte leven kunnen ervaren. Kinderen bouwen vlotten, zwemmen in natuurwater en spelen in de modder.
Levensgeluk vindt Kanamori belangrijker dan presteren. Hij laat kinderen meedenken. Er is aandacht en ruimte voor de gevoelens en de argumenten van kinderen.
Ze delen verdriet en vreugde. Ze lachen en huilen met elkaar. Zo leren kinderen ook om voor elkaar te zorgen en om samen te leven. Ze komen voor elkaar op.
Ook is Kanamori niet te beroerd om een fout toe te geven.
Als kinderen zich veilig en geliefd weten, ze de ruimte hebben om zich op hun eigen manier te ontwikkelen en te mogen zijn wie ze zijn, kunnen ze hun echte kwaliteiten ontwikkelen en tonen.
Ze groeien op tot zelfverzekerde en sterke volwassenen, die hun eigen keuzes kunnen maken.
Ga bij jezelf te rade. Geloof geen woord van wat ik zeg en ga zelf op onderzoek uit.
www.voedzo.nl/eigen-ervaring/het-vinden-van-een-balans/
www.gewoon-nieuws.nl/2014/01/aftreden-anti-kwak-minister-schippers-gewenst/
www.nieuwetijdskind.com/japanse-levenslessen/
www.dus-sarah-morton.info/2012/08/je-eigen-waarheid/
www.inspirerendleven.nl/wat-we-van-bejaarden-kunnen-leren/
www.youtube.com/watch?v=-TBIPHQ-lHU&feature=youtu.be
Comments are closed.