Hoor ik een interview van mezelf terug, schrik ik me rot. Hoewel ik iets te vertellen heb dat de moeite waard is en deze zaken me ook nauw aan het hart staan, klink ik als een spraakcomputer of gewoon moe en ongeïnteresseerd. Hoewel ik me tijdens het spreken helemaal niet zo voelde!
Als kleintje ben ik door mijn oma en mijn moeder vaak op de ‘film’ gezet. Toen had ik een gewone kinderstem die past bij mijn leeftijd. Het is dus niet aangeboren en hoort ook niet bij mijn autisme.
Al op het basisonderwijs was het moeilijk. In de middenbouw had ik nog een leuke juf die mijn autisme als een uitdaging zag. Zij was recht door zee en ook warm en betrokken. Pesten en buitensluiten tolereerde ze niet. Zij creëerde een warm groepsgevoel.
In de bovenbouw stond er twee maal per week een juf voor de klas en drie maal een meester. De juf accepteerde mij wel, alleen tegen het pesten en buitensluiten trad ze halfhartig op. Ging iedereen van het groepje waarbij ik was ingedeeld, roepen: “Ik ga echt niet met Sárah”, als het op samenwerken aankwam en ik vertelde dat, keek de juf het liever aan dan er iets van te zeggen.
De meester gaf soms de pestkoppen op hun donder. Dan weer gaf hij mij de schuld voor de toestand. Mijn autisme probeerde hij af te leren. Klonk ik te futloos, deed hij dit na (en dikte het aan), waarbij meteen een paar klasgenoten zijn voorbeeld volgden.
Op het speciaal onderwijs ben ik tot zwijgen gebracht. Aanvankelijk was ik er meer op mijn plaats dan op de basisschool. Hier had iedereen een ‘handicap.’
Het was een school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen. Zo benaderden de leerkrachten ons ook. Als tuig. Het was gevaarlijk om je gevoelens te laten zien, om een andere mening te hebben dan de leerkracht en helemaal om tegen hem in te gaan. Er heerste daar een cultuur dat je leerlingen aan moet kunnen. Verzet werd beantwoord met straf. Een paar uur op de gang zonder activiteit. Je kon de klas uit gesleept worden, geslagen, geschopt, afgeschreeuwd of door elkaar geschud. Uiteraard was het voor een leerling taboe om de frustraties eruit te gooien.
Zelf ben ik niet geslagen. Ik was zo angstig dat ik al niet eens meer voor mijn mening of mijn behoeften op durfde te komen. Toen Luka, de enige volwassene die ik vertrouwde, thuis kwam te zitten door psychische problemen, raakte ik al mijn vertrouwen in het leven kwijt.
Mijn slechte functioneren, waar de school zelf aan bij heeft gedragen, was weer een reden waarom ik allerlei dingen niet zou kunnen en ik mijn leven aangewezen zou zijn op hulp. Mijn vader, met wie ik een hechte band was, moest volgens de school en zijn vriendin niet meegaan in mijn belevingswereld en ‘fixaties’, want dan zou hij ongewenst gedrag in stand houden.
Ik kwam er alleen voor te staan.
Ik was zeventien jaar toen er een begeleidster in mijn leven kwam die mogelijkheden zag in plaats van beperkingen. Zij leerde me onder andere reizen met het openbaar vervoer. Mij weer bewust te worden van mijn directe omgeving. Met haar kon ik bijna over alles praten. Mijn angsten, leven, toekomst en dromen.
Op den duur raakte ik ook haar kwijt. Zij mocht en kon mij niet meer begeleiden.
Hierop volgde begeleid wonen. Het leek ideaal, een ‘eigen’ appartementje en toch ondersteuning. Ook hier werd ik in de rol van een patiënt geduwd. Stagiaires van mijn eigen leeftijd die me aanspraken alsof ik drie jaar was.
Mijn gevoelsleven ging nog verder kapot. Mijn leven leek een soort wachtkamer. Van deze paar jaar heb ik ook nauwelijks herinneringen. Iets dat veel voor je heeft betekend, herinner je je het best.
Het eerste gevoel dat naar boven komt, is: “Is dit het nu?” Ik zat in een slop en wist niet hoe ik eruit moest komen. Weer is mijn mens-zijn ontkend. In zekere zin was mijn leven ontzettend doelloos. Men was gewend aan een bepaalde manier van benaderen en werken. De geestelijke groei en zelfstandigheid van cliënten kon hun beleid in de war schoppen. Door middel van suggesties hielden ze je op je plaats. Bovendien hebben ze ‘klanten’ nodig om hun organisatie draaiende te houden, dus hoe afhankelijker ik was, hoe meer werkgelegenheid en inkomen voor de hulpverlening.
Er gebeurden wel mooie dingen. Luka was weer in staat om voorzichtig contact met me te hebben, via de post en de e-mail. Via Internet leerde ik ook mensen kennen en bouwde ik een netwerk op.
Zoals Positieve Nood. Mensen die ook tot psychiatrisch patiënt zijn gebombardeerd en een andere hulpverlening willen opzetten. Op basis van respect. Kijken naar de oorzaak. Aandacht voor iemands verhaal, in plaats van een ‘ziektebeeld’ als oorzaak van alle problemen aanwijzen. Samen kijken hoe iemand aan het roer van z’n eigen leven kan staan. Een ware hulpverlener maakt zichzelf uiteindelijk overbodig, door iemand handreikingen te geven om op eigen kracht verder te gaan. Zo heeft Positieve Nood me ook gestimuleerd om zelfstandig te gaan wonen.
Mijn vader en ik vonden elkaar ook weer. Hij wilde dat hij naar mij en naar zijn eigen gezonde verstand en gevoel had geluisterd, in plaats van ons, door ‘deskundigen’, uit elkaar te laten drijven.
Bijna nooit is het echt raak. Misschien in een persoonlijk gesprek, waarbij ik me helemaal veilig voel. En schrijvend achter mijn laptop kan ik mijn gevoel en waar ik voor sta overbrengen. Alleen wanneer het erop aankomt, zoals voor iemand op willen komen…
Ik zie het als mijn levenstaak om kinderen een stem te geven. Ik voel hun (emotionele) nood, klem en pijn. In mijn boek Wat je niet verteld is… wijd ik een stuk aan wat je kunt doen als iemand een kind miskent, als een voorwerp behandelt, het uitscheldt, belachelijk maakt ect. De ouder/verzorger bewust maken van wat het kind doormaakt en wat het nodig heeft, zonder te veroordelen. Wat je voor een kind kunt betekenen.
Er zelf naar leven is moeilijker. Altijd weer het weifelen, het blokkeren.
Zeg of vraag ik al iets, gaat het halfslachtig en laat ik me geruststellen met een antwoord die ik anders herken als een retorische truc.
Een van de redenen is de angst om over andermans grenzen te gaan, het gevoel dat ik hun energie kom. Enerzijds cruciaal om daar rekening mee te houden, alleen geldt dat ook nog als ik daardoor een medemens in de steek laat? Worden de grenzen en het Zijn van dit kind gerespecteerd? Erkennen volwassenen het überhaupt als persoon of zien ze het als een privé-bezit?
Iemand dwingen en intimideren zoals jeugdzorg dat kan, is sowieso geen optie, dat weet ik wel. Mensen kunnen alleen uit vrije wil veranderen. ‘Gedwongen hulp’ is een contradictio in terminis (Latijn voor “tegenspraak in termen”) en bovendien gelegaliseerd geweld. Het is juist de oorzaak van vele gezinsdrama’s. Het drijft ouders in het nauw, in plaats van dat ze inzicht krijgen in hun functioneren, hun gevoelsleven en de relatie met hun kind. Het gezin wordt uit elkaar gejaagd en ouders raken uitgeput en ten prooi aan paniek en wanhoop, waardoor ze juist minder goed met hun kinderen kunnen omgaan.
Zelf wil ik vooral overbrengen wat het kind meemaakt, alleen kost dat me veel energie. Als de opvoeders maar één minuut de nood, behoeften en eenzaamheid van het kind zouden voelen, hoe zou hun houding dan zijn?
Het voelt als mijn levenstaak om kinderen een stem te geven, terwijl ik zelf monddood ben gemaakt. Ik moet opnieuw leren spreken. Ik ben al een stukje op weg, alleen loop ik snel vast.
De positie van een kind of iemand anders in nood laat zich niet loochenen. Op een of andere manier slaat het altijd terug op de maatschappij.
Ik zou me gelukkig prijzen als ik eens, misschien voor het eerst in mijn leven, de moed en energie heb om mijn eigen stem te laten horen, zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Puur, eerlijk en vanuit de essentie.
Maar wat graag zou ik los komen van mijn verleden, mijn complexen, blokkades en conditionering. Uit de slop willen komen. Om te leven vanuit innerlijke vrijheid. Dat de energie onbelemmerd kan stromen, ik onbevangen (en toch oplettend) de wereld in kan kijken. Dat ik voor mijn medemens op kan komen, zoals ik vroeger ook mensen nodig had die voor mij opkwamen.
Deze column is niet bedoeld om mezelf belangrijk te maken of om iemand mijn tere zieltje te laten masseren. Maar tips hoe ik vrijuit kan leren spreken, zijn zeer welkom.
Beste Lex,
dank voor je belangstelling en meedenken! En voor het doorsturen van mijn verhaal! En je hebt gelijk, schrijven gaat wel vanuit waar ik voor sta en vloeiend.
Dank voor de tips ook, ik ga ernaar kijken.
Bewustmakende artikels en levensverhalen kunnen mij ook inspireren en steunen.
Misschien kunnen we elkaar eens ontmoeten, kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.
Monique,
Een heel verhaal. Ook ik ben overtuigd van de heilzame kracht van het contact tussen dieren en kinderen. Dieren kunnen net een bruggetje slaan naar de ‘gewone’ wereld. Kinderen kunnen loskomen.
Ik wil het graag ook eens zelf ervaren, alleen weet ik niet of ik geld heb voor een sessie.
Jullie doen mooi werk, kijken naar de mogelijkheden in plaats van de beperkingen.
Zeker ben ik geïnteresseerd in een ontmoeting. Wellicht kunnen we lezingen gaan geven (eventueel samen met Gio) of kan ik eens meedraaien. Van paarden weet ik niet zoveel, maar kinderen voel ik vaak wel aan. Ik heb ook een boek geschreven om kinderen een stem te geven, waar ik over deze thema’s schrijf: Wat je niet verteld is…
Over dat jongetje, mijn ervaring is naarmate kinderen zich veiliger en vertrouwder bij iemand gaan voelen, ze dan ook meer gevoel durven laten zien en spontaan met je gaan delen wat hen bezighoudt. Het is niet iets dat je kunt sturen en stimuleren. Niet teveel duiden ook, dan kunnen kinderen zich een studieobject voelen.
Wat je kunt doen is zijn gevoelens benoemen als deze naar buiten komen.
Vaak uiten deze kinderen zich ook eerder in gedrag, in tekeningen of in beelden, dan met woorden. Het is een proces dat je samen bewandelt.
Hopelijk heb je hier iets aan en wellicht tot ziens!
Hi Sarah,
Bedankt voor je inspirerende stijl van schrijven. Elke keer als ik een stukje van jouw hand geschreven lees, voel ik me verbonden met je en voel ik met je mee over hoe de maatschappij met zogenoemde gedragsproblemen van kinderen omgaat. We leven van buiten naar binnen, ipv van binnen naar buiten.
Het is duidelijk jouw levensmissie om jouw stem te laten horen en ik vind het bijzonder inspirerend dat je dat doet via je schrijverstalent. Nu nog letterlijk je stem laten horen is je volgende stap/uitdaging in het leven, en ik ben ervan overtuigd dat je dat kan. Je bent al volop met die stap bezig door diverse lezingen die je geeft en heel eerlijk gezegd vind ik dat je daarin juist ook heel inspirerend spreekt en zelfs zingt. Ik ben een keer bij een lezing met jou met Gio Vogelaar geweest.
Waarom schrijf ik dit? Ik zou jou eens uit willen nodigen om, als je daar interesse in hebt, bij me langs te komen. Bij mijn kleine kudde paarden. Sinds jouw lezing heb ik regelmatig contact met Gio en binnenkort zal hij een keer bij me langs komen voor een 1-op-1 EFLC coachingssessie (EFLC = Equine Facilitated Learning & Coaching), omdat hij ook geïnteresseerd is in wat paarden kunnen betekenen voor ons mensen in onze persoonlijke en spirituele groei.
Mijn werk met de paarden is vooral gericht op Aanwezig Zijn in het Nu. Paarden geven heel helder en duidelijk feedback en voelen precies aan wat er bij ons gaande is, zij voelen onze emoties en staat van zijn, onze lichaamstaal. Via de Mind Body Methode van Kathy Pike, gecombineerd met Horsemanship-oefeningen, begeleid ik mensen in het werkelijk aanwezig zijn met alles wat er is in hun lichaam, gedachten, emoties, gevoelens, ademhaling en help ik ze, via de taal van het paard, begrijpen wat hun lichaam ze eigenlijk te vertellen heeft met die signalen. Het gaat dus heel erg om voelen en ervaren. Zodra wij de boodschappen van ons lichaam gaan begrijpen, gaan wij patronen, geboren uit oude trauma’s en oude belemmerende overtuigingen ontdekken die ons in ons oude gedrag houden, ondanks dat we heel graag willen veranderen. Het veranderen kan dan van binnenuit beginnen, bij de kern, via het volgen van de energie en de boodschap, op een hele zachte, natuurlijke manier.
Nu ben ik kortgeleden een samenwerkingsverband aangegaan met Wendy Beers, zij is werkcoach en begeleid (jong) volwassenen met een zogenoemde beperking (waaronder autisme) met een bijzondere visie, kijkend naar de mogelijkheden en talenten ipv beperkingen. En we hebben samen een leertraject opgestart voor mensen die zich via de Weg van het Paard persoonlijk willen ontwikkelen waarmee we inmiddels een aantal mensen succesvol hebben begeleid. Wij weten zeker dat dit traject, mits in de juiste vorm aangeboden, ook mensen met autisme zouden kunnen helpen krachtiger en zelfverzekerder in het leven te staan, maar hebben dit in het leertraject nog niet kunnen ondervinden, omdat we (nog) geen client hierin hebben kunnen begeleiden. Wel heb ik inmiddels een 8 jarige jongen, PDDNOS gediagnosticeerd, die ik wat Horsemanship-lessen en paardrijlessen geef momenteel. Ik heb gemerkt dat vooral het onderwerp voelen heel lastig is en zou heel graag hier eens met een ervaringsdeskundige als jij over brainstormen over hoe je dat nu aanbied aan ‘zo iemand’, omdat ik duidelijk nog niet de juiste vorm daarin gevonden heb. Ik kijk er zo oordeelloos en open mogelijk naar, maar merk dat ik het lastig vind om echt te volgen en te begrijpen wat hij nodig heeft op het moment dat het moeilijk voor hem wordt.
Lang verhaal kort: wellicht zouden wij eens elkaar kunnen ontmoeten, mogelijk in samenwerking met Gio als jou dat prettig lijkt, om eens te kijken hoe we elkaar hierin meer duidelijkheid kunnen verschaffen zodat we een goede vorm kunnen vinden. Ik zou jou dan graag een 1-op1 sessie met 1 van de paarden willen geven, zodat je kan ervaren wat het contact met het paard je kan brengen in je ontwikkeling van het laten klinken van jou eigen stem. Ik weet zeker dat de Mind Body Methode daar een groot aandeel in kan hebben, maar zal in een aangepaste vorm aangeboden moeten worden. En wie weet kunnen wij dat samen wel ontdekken, zodat ik samen met Wendy ook weer anderen kan helpen in onze levensmissie met de paarden.
Voor meer informatie over mijzelf en de paarden:
http://www.horsesense.eu
En voor het samenwerkingsverband met Wendy:
http://www.dekrachtvandekudde.nl
Ik ben benieuwd naar je reactie en wens je heel veel geluk en liefde in het leven.
Warme groet,
Monique
Hallo Sarah,
Je hebt me echt geraakt met dit verhaal. Je kunt heel zuiver en vanuit het hart schrijven. Dus…. schrijven dat gaat al heel erg goed! Ik ben ook hooggevoelig en heb als kind me afgesloten van de grote mensen wereld. Ik snapte niet hoe die werkte. En eigenlijk ook weer wel. Mijn ouders waren eenvoudige mensen en gaven de wereld aan mij door zoals zij hem beleefden: alles stond vast, er was weinig denkvrijheid. Wel liefde hoor, dat wel. Maar erg beperkt. Bij jou kwamen daar nog vele vervelende schoolervaringen bij.
Ik heb een aantal mensen je blog doorgestuurd. Mensen die trainign geven in spraak. En die daarbij juist ook letten op je innerlijk. Het moet immers uit je hart komen, en dan komt het over.
We will see…..
Ook attendeer ik je op dit prachtige verhaal over kwetsbaarheid, dat mij altijd goed doet: Brené Brown’s TED-talk http://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability.html
Happy Life!
Beste Wieke,
dank voor je reactie en meedenken.
Schrijvend kan ik zeker uiten waar ik voor sta.
Helaas bij een voorval in het openbaar is het meestal niet mogelijk er later op terug te komen, omdat je die mensen vaak nooit weer ziet.
Zingen helpt zeker om emoties te uiten!
Hopelijk kan ik steeds meer kinderen bereiken, die het nodig hebben dat er iemand om ze geeft en dat ook laat merken. Ook heb ik een boek geschreven om kinderen een stem te geven: http://www.dus-sarah-morton.info/wat-je-niet-verteld-is-boek/
Dank verder voor je tips! De paardenjongen heb ik al gelezen en is zeker een indrukwekkend en persoonlijk verhaal. Terug naar de natuur, naar de kern is altijd gezonder dan ‘zorg’instituten voor autisten. Het is meer dan verbazend hoe het jongetje opknapt.
Van Temple Gradin heb ik eens een documentaire gezien. Boeiend, maar ik herken me niet helemaal in hoe zij de wereld ervaart. Ook in ‘De paardenjongen’ komt ze aan het woord, tenminste in het boek.
Veel groeten,
Sarah
Beoordeling Een eigen stem.
Je moet ingelogd zijn om een beoordeling te plaatsen.
Hi Sarah,
Bedankt voor je advies mbt het jongetje dat ik lesgeef, daar kan ik wel wat mee.
Mbt het ervaren van een sessie, dat wilde ik je graag gratis aanbieden en van daaruit kunnen we kijken of wat we hier doen met de paarden je dusdanig aanspreekt en inspireert om een samenwerking tot stand te brengen. Meedraaien kunnen we het dan later ook nog over hebben, indien van toepassing.
Want ja, lezingen geven, eventueel samen met Gio, lijkt me heel fijn.
Jouw boek (Wat je niet verteld is…) wil ik overigens binnenkort ook aanschaffen, was ik nog niet aan toe gekomen, maar wil ik wel heel graag eens lezen.
Stuur me anders even een privé mailtje op monique@horsesense.eu, dan spreken we een en ander af mbt een ontmoeting/sessie.
Hartelijke groet,
Monique