‘Als het maar gezond is’. De belangrijkste wens van aanstaande ouders. Wat is gezond? In onze cultuur is het geaccepteerd om de zwangerschap af te breken als de foetus het Downsyndroom blijkt te hebben. Prenatale euthanasie. Een gehandicapt kindje past niet in het beeld van een ideale wereld of is een te zware belasting voor de ouders.
Downsyndroom is een van de afwijkingen die je al voor de geboorte vast kan stellen. Het kind heeft pech gehad.
Mensen met downsyndroom zijn vaak vrolijk en spontaan van zichzelf, om een cliché niet angstvallig te vermijden. Hoe de ontwikkeling van een kind verloopt en wat de kwaliteit van dat leven is, is bijna niet te voorspellen. Volwassenen hebben de volmacht te bepalen wie er mag leven. Soms wordt het argument genoemd dat het kind (die ernstige lichamelijke aandoeningen kan hebben) veel leed bespaard wordt, maar vaak is het toch dat de ouders de verantwoordelijkheid voor een gehandicapt kind niet zien zitten. “We hadden voor de punctie besproken wat we zouden doen als de uitslag niet goed zou zijn. We overwogen om het dan toch maar af te breken. We hebben geen van beiden een baan waarmee je heel veel verdient en een gehandicapt kind kost financieel natuurlijk nogal wat extra. En je moet ook rekening houden met de andere vier kinderen waar je de zorg voor hebt. Dat is al niet niks, en dan nog een gehandicapt kind erbij. Dat maakt de last toch wel behoorlijk zwaarder. Dat was allemaal verstandelijk beredeneerd. Toen we hoorden dat Kristiaan daadwerkelijk Downsyndroom had, komt je gevoel om de hoek kijken en dan wordt het toch heel anders om te beslissen de zwangerschap af te breken. Ik voelde hem al schoppen. Had op de echo een compleet mensje gezien. Het werd heel erg moeilijk om aan afbreken te denken. Het hele verhaal: http://www.erfelijkheid.nl/documentatie/ervaringsverhalen/beslissenkosttijd.php
Het is steeds normaler om ongeboren kinderen te laten screenen op ‘afwijkingen’.
Ik ben benieuwd of je straks ook je ongeboren kind kunt laten screenen op autisme, wat volgens velen ook aangeboren is. Wat me vooral bezighoud is of er dan ook een mogelijkheid voor actieve euthanasie komt. Of ik mijn leven aan de belabberde medische mogelijkheden te danken heb.
Autisme kan immers ook heel ernstig zijn.
Deskundigen zijn al steeds meer bezig met het ‘zo vroeg mogelijk signaleren en behandelen van autisme”, zie: http://www.ouders.nl/mgez2008-autisme.htm
‘Op dit moment hebben het gedragsonderzoek en het genen-onderzoek naar autisme (nog) weinig met elkaar te maken. Maar het is niet ondenkbaar dat er in de toekomst gedrags-tests gecombineerd gaan worden met genetische tests.
Zo’n combinatietest zou gedaan kunnen worden wanneer er gegronde vermoedens bestaan dat
een kind autistisch is, bijvoorbeeld op basis van een gedragstest. Of zou het een idee zijn om alle baby’s kort na hun geboorte standaard te screenen op hun genetisch risico voor autisme, zoals bijvoorbeeld nu al gebeurt bij volwassen vrouwen in bevolkingsonderzoek naar baarmoederhals- of borstkanker?’
Autisme met kanker vergelijken en kinderen met Downsyndroom die niet mogen leven? Kun je nagaan hoe intens de angst is voor kinderen die afwijken van de middenmoot. Wat gaat er nog komen? Screening voor (of vlak na de geboorte) op ADHD, PDD-NOS, angststoornissen, dwangstoornissen, borderline, schizofrenie? De lijst kan nog oneindig veel langer worden. De meeste ‘aandoeningen’ kunnen nog niet zo vroeg worden gediagnostieerd, maar de ‘wetenschap’ blijft zich ontwikkelen.
De kinderen die blijven leven, daar maken we voorbeeldige leden van de samenleving van. Al vanaf baby af aan. Op de klok voeden, het kind in een apart kamertje laten slapen.
Gezonde, actieve peuters binden we vast in een buggy, omdat het zo lastig is als ze de verkeerde kant uit lopen. Natuurlijk moet niemand er aan denken dat een kindje onder een auto schiet, maar het gebeurt ook waar helemaal geen auto’s komen.
Basisschoolkinderen moeten voorgekauwde lesstof verwerken. Uitingen of manieren van leren die daar van afwijken, drukken we de kop in. Anders krijgt het kind straks nog een eigen mening!
We leren kinderen af om gevoelens te laten zien. “Droog je tranen, zo erg is het niet!” Emoties zijn veel te pijnlijk en een bedreiging voor de samenleving.
Kinderen die volgens de middelmoot ‘niet gezond zijn’, daar gaan we nog verder mee. Speciaal onderwijs, omdat gewone scholen er alleen voor gewone kinderen zijn. Medicatie en soms zelfs psychiatrische opname. Wie zich niet aanpast, draagt de rest van z’n leven een stempel.
Natuurlijk zijn er veel mensen die het anders zien. Die vinden dat ieder kind evenveel recht heeft om te leven en dat kinderen zich op hun eigen manier moeten kunnen ontwikkelen. Laten we denken in mogelijkheden in plaats van problemen. Investeren in een maatschappij waar er plaats is voor iedereen. Laten we ons leiden door liefde en inzicht in plaats van haat en angst. Onze maatschappij heeft mensen nodig die ‘anders’ zijn. Ze geven vaak een frisse kijk op de werkelijkheid en leveren een waardevolle bijdrage.
Comments are closed.