Wie kent niet het verhaal van de haas en de schildpad?
Zij houden een wedloop. Wie bereikt als eerste de overkant van het veld?
De haas is pijlsnel en denkt zonder moeite te kunnen winnen. Van het warme weer wordt hij slaperig en hij besluit een dutje te doen. Zelfs als dat slome beest hem inhaalt, kan hij de achterstand makkelijk weer overbruggen.
Wanneer hij wakker wordt, is de schildpad al vlakbij de eindstreep. De haas stuift erop af, maar zijn tegenstander gaat als eerste over de lijn.
De moraal is dat hardlopers doodlopers zijn. Degenen die langzaam maar gestaag doorwerken, bereiken hun doel.
Langzaam maar zeker, stap voor stap.
Toen er in mijn boeken die al gepubliceerd waren nog fouten zaten, heb ik me voorgenomen om geen haast meer te maken. (De noodgevallen daargelaten).
Het geeft veel stress en ik maak veel meer fouten dan als ik mijn eigen tempo aanhoud.
Niet dat ik alles op z’n elfendertigst wil doen. Ik hou ervan om vooruit te komen, zolang het maar met een rustig hart en een heldere geest is.
Zo veel mogelijk doen in zo min mogelijk tijd lijkt efficiënt, maar het zorgt er alleen maar voor, dat de biologische klok sneller doortikt en het leven sneller voorbij is.
Als er acuut gevaar is, is er reden voor haast.
De meeste mensen reageren alsof hun hele leven een race tegen de klok is.
Gejaagde mensen brengen zelden iets positiefs voort. Het is niet effectief.
De mensen die veel betekenen of hebben betekend in deze wereld, hebben een soort rust over zich. Zij zijn heel gedreven, maar weten dat alles z’n eigen tempo heeft. Dat iets tijd nodig heeft om te groeien of veranderen.
Ze hebben vertrouwen in hun levensweg en leven zoveel mogelijk vanuit liefde, waarheid, rust en geduld.
Denk aan moeder Teresa, de dalai lama, Mahata Ghandi, Jane Goodall en vele anderen.
Iedereen heeft een ritme, waarbij hij optimaal kan presteren. Ook planten en dieren ontwikkelen zich het gezondst, als ze hun eigen tempo kunnen (op)groeien.
Binnen de industriële landbouw,worden gewassen zo snel mogelijk opgekweekt. Er zijn enorme monoculturen, die kwetsbaar zijn voor plagen en die de grond uitputten.
Binnen permaculturen (een ecologisch systeem dat grotendeels in stand blijft op eigen kracht) groeien planten daar waar ze zich het prettigst voelen.
Verschillende soorten staan bij elkaar. Het is zo ingedeeld, dat de gewassen met elkaar samenwerken en ze een positieve invloed op elkaar hebben. De een houdt bijvoorbeeld ongedierte op afstand, de ander trekt bijen aan, die de omgeving bestuiven.
De gewassen leven van natuurlijke grondstoffen en geven trage, maar zeer gezonde vruchten.
Haast is een vergissing van het ego. We zijn bang om de boot te missen. Het is in strijd tegen ons natuurlijke ritme.
Het creëert onvrede en negativiteit. We rennen ons geluk voorbij.
Door de spanning raakt onze levensenergie geblokkeerd.
Velen verkeren voortdurend in deze toestand en kennen niets anders meer. Zij weten niet wat ontspanning is. Zelfs hun slaap is gekweld.
Zij leven in een sleur van verplichtingen, stress en ongeduld.
Mensen die twee dingen tegelijk doen (multitasken), kunnen zelfs ongelukken veroorzaken. Als iemand die tijdens het fietsen zit te bellen, is de aandacht niet bij het verkeer.
Kinderen druisen instinctief tegen de structuur van volwassenen in.
Hoe meer je hen opjaagt, hoe langer het lijkt te duren.
Naarmate de prestatiedruk toeneemt op scholen (toetsen op kleuterleeftijd, op vierjarige leeftijd al moeten leren rekenen en schrijven), ontstaan er meer zogeheten gedrags- en leerproblemen.
De onderwijzers komen ook in een spagaat, want ook zij moeten leerdoelen halen. Anders staat de school te boek als ‘zwak’. De spanning kunnen ze dan weer onbewust op de kinderen verhalen. De overheid bepaalt het lesprogramma.
Al vanaf de geboorte worden kinderen gescreend en getest. Zij moeten voldoen aan allerlei normen.
Zij moeten ‘scoren’, om het plat uit te drukken.
Dat creëert spanning en faalangst, niet goed genoeg zijn zoals je bent.
Het liefst zouden we kinderen tijdsongebonden moeten laten opgroeien.
Als zij in hun eigen tempo en op hun eigen manier kunnen leren, verdwijnen veel problemen als sneeuw voor de zon. Kinderen krijgen vertrouwen in zichzelf.
Kinderen jonger dan zes, zeven jaar leren nog vooral met hun zintuigen: horen, zien, voelen, ruiken en proeven. Het zijn beelddenkers. Letters en cijfers zijn vaak nog te abstract.
Helaas worden zelfs de jongste kinderen al bezoedeld met onze oordelen, frustraties en onvermogen.
Een kind, en zeker een baby, is nog puur. Van zichzelf zijn zuigelingen zachtaardige, makkelijke wezens.
Tegen de moeder aan voelen zij zich compleet en in hun element.
Veel moderne baby’s zijn al zo gespannen, dat we hen amper kunnen vasthouden. Het lijkt alsof ze trampoline springen.
Een baby in een draagdoek, tegen mama of papa aan, lijkt slap van ontspanning. Het lijkt te glimlachen. Zelden heb ik zo’n baby horen of zien huilen.
Het hoort de stem en de hartslag van de ouder, voelt de lichaamswarmte. De schommelende bewegingen helpen het kind om in slaap te komen. Het kan zijn eigen ritme vinden.
Een kind kan goed aangeven waar het aan toe is. Uit zichzelf leert het lopen en praten. Als het onbelemmerd kan oefenen, kunnen we versteld staan door de ontwikkeling.
Geleidelijk neemt het afstand van zijn moeder en leert het op eigen benen staan. Zij is beschikbaar, maar geeft hem de ruimte om te leren en op ontdekking te gaan. De band blijft intact, alleen de vorm verandert.
Druk daarentegen creëert faalangst en verstoort het natuurlijke proces. Kinderen blijven steken in hun ontwikkeling.
Wanneer een kind ergens aan toe is (lopen, praten, zindelijk worden, leren lezen en schrijven), staat hij er ook voor open en kan de ontwikkeling een sprong maken.
Iedere levensfase moeten ze ten volle kunnen beleven. Dat kunnen ze hun talenten en kwaliteiten aanwenden.
Mijn zusje heeft zichzelf leren lezen en schrijven toen ze zes was.
(De vrije school wilde er pas een jaar later mee beginnen.)
Ik blijf vertrouwen op een positieve wending. Ik kan niet anders.
Moeten we niet een hele andere weg inslaan?
Steeds meer mensen hebben behoefte aan een andere manier van samenleven, waar welzijn, gezondheid en geluk belangrijker zijn dan economische groei, protocollen en cijfers.
Waar iedereen een rol heeft, die bij hem past. Mensen doen hun taken, omdat ze er de zin van inzien, in plaats van tegen hun zin.
Kinderen willen gezien en gehoord worden, zich vrij kunnen bewegen en kunnen ontdekken.
Zij moeten in verwondering kunnen leven. Zij hebben nog het vermogen om onbevangen, spontaan en open te reageren.
Om in een ontspannen en vrije toestand te komen, moeten we de controle en negativiteit loslaten.
Om dat te bereiken moeten we ons er eerst bewust van worden.
We kunnen niet alles hebben.
Ook ‘de maatschappij’ moet veranderen. Weer in harmonie komen met de omgeving en ons eigen natuur.
Daar wij allen deel uitmaken van de maatschappij, kunnen we zelf de verandering zijn die we willen zien in de wereld.
Vrije vertaling:
“Zo zie je maar mijn kind,
dat niet altijd de snelste wint.
Ga dus maar rustig je gang,
heel vriendelijk en voor niemand bang!”
Links:
www.beleven.org/verhaal/de_haas_en_de_schildpad
www.nieuwsuur.nl/video/489478-hoeveel-is-genoeg.html
www.afwijkend-en-toch-zo-gewoon.nl/about/diagnose-levensklem/
www.dekleuterisgeenschoolkind.webklik.nl/page/homepage
www.wegwijs.in/kleuteronderwijs/2013/09/30/ik-stop-ermee-8/
www.zinweb.nl/zinprofiel/2013/09/10/go-weigeraar
One Response to Hoe de schildpad van de haas won
Comments are closed.