Reflexie Ongewensten (Zwerfkinderen in de grote stad).

Dit boek kreeg ik aangereikt van een collega: Ewout Storm van Leeuwen. De titel sprak me meteen aan, misschien omdat ik me ook vaak verstoten en een verschoppeling heb gevoeld?

Ongewensten…. dat zijn de zwervers, verslaafden, kinderen die we niet willen zien, ouden van dagen die niet meer met de tijd kunnen meekomen. Randfiguren, waarvan we soms een glimp in een ooghoek opvangen. Want ze laten zich liever niet zien.
Ze voelen zich zelf ‘misplaced persons’. Ze hebben de bittere ervaring dat er geen plaats voor hen is.

Ongewensten is geschreven vanuit verschillende perspectieven. Een dronken student – Emiel – die een verkracht heroïnehoertje – Annelie – het leven redt, wie lag dood de bloeden. Zij viel op hem (letterlijk?)
Ternauwernood ontkomt hij aan een ontspoorde trein. Door de ravage is het tunneltje afgesloten en is de bewoonde wereld onbereikbaar.
Hij klopt aan bij mensen voor medische hulp, met het bewusteloze meisje op zijn rug. Niemand heeft een telefoon. Al jaren wonen zij afgezonderd van de ‘gewone’ maatschappij.
Een paar oude mensen ontfermen zich over Annelie en al snel knapt ze op.

Ongewensten vertelt ook het verhaal van vier zwerfkinderen, die in de steek zijn gelaten of weg zijn gelopen: Jan, David, Marco en zijn zusje. Zo heet het kind ook: Zusje.
Jan is de leider, het zwerversbestaan past bij hem en hij weet zich te redden. Hij heeft zich over de anderen ontfermd. Ze vormen een hechte groep.
Marco en zijn zusje zijn verlaten door hun moeder. De jongen is slim en watervlug, zijn zusje lijkt zich nergens van bewust.
David is een druk en vrolijk jongetje dat niet praat omdat hij daar thuis voor op zijn donder kreeg.
Alle kinderen zijn op hun hoede voor ‘De bende van Artuur’.

Doordat de tunnel afgesloten is, kunnen de kinderen na een tocht op zoek naar iets eetbaars, niet terug naar hun onderkomen. Ze proberen het op een andere manier. Als ze over een muurtje willen klimmen, snijdt Marco zich vreselijk. Zijn handen bloeden. In de verte ziet Emiel wat er gebeurt en wil helpen. Hij neemt het jochie mee. Jan is aanvankelijk wantrouwend, maar hij ziet geen andere oplossing.
Ook de verschuilde ouden van dagen, zitten niet te wachten op ‘indringers’, maar al snel sluiten ze de kinderen in hun hart. Ze hebben wat gemeen.
De kinderen worden opgenomen in het ‘gezin’.  Het wordt een soort hechte samenleving.
Waar iedereen eerst op de hoede is, ontstaat er steeds meer een band. Bijzonder om te lezen wat voor invloed ze hebben op elkaar, hoe ze hun verhaal met elkaar gaan delen en welke ontwikkeling ze doormaken.

Alle kinderen zijn op hun hoede voor ‘De bende van Artuur’. Niet alleen worden ze berooid, de tieners kunnen ze om niets in elkaar slaan.
Wanneer er een overval komt, herkent Annelie een paar van de jongens…

Ondanks de rauwe onderwerpen en gebeurtenissen een lief en bijzonder boek. Je zou bijna niet geloven dat de personages zijn verzonnen. Ze gaan deel uitmaken van je leven, je leert ze kennen als echte mensen.
Het leest heel natuurlijk en is speels en realistisch beschreven. Het verruimt je wereldbeeld en laat je het leven buiten de maatschappij meebeleven. Zowel het harde bestaan als de mooie, grappige of ontroerende momenten. Het maakt mij pijnlijk bewust van mijn verlangen naar verbondenheid, voor elkaar zorgen en onvoorwaardelijke liefde.

Een aanrader die je gelezen ‘moet’ hebben.

Auteur Ewout Storm van Leeuwen
ISBN 978.90.72475.06.0
Uitgeverij: Magister.
Ongewensten is te bestellen via Bol.com en de boekhandel.

This entry was posted in Andersdenkenden, Bewustzijn, Kinderen, Maatschappij, Persoonlijke ontwikkeling, Verwerking ervaringen kindertijd, Vroegkinderlijke ervaringen. Bookmark the permalink.

Comments are closed.