Jaren terug schreef ik een artikel ‘Autist? Opbergen?’
Het is ging over 24-uurszorg waar men autisten het liefst zoveel mogelijk van de buitenwereld isoleerde. Werk, wonen en ontspanning vinden zoveel mogelijk onder één dak plaats. Je eigen baan behouden was een probleem, al kon er wel een uitzondering gemaakt worden.
De ouders mogen geen rondleiding krijgen, want dat zou te onrustig zijn voor de bewoners.
Het gaat om mensen als ik. Ook ik kwam in aanmerking voor deze ‘beschermde’ woonvorm.
Het is alsof er een glazen stulp over iemand heeft wordt gelegd.
Bezoek kan men toch ook van te voren aankondigen?
Een monotone omgeving kan juist stress geven. De wereld blijft onnodig klein.
Een maakbare wereld die altijd voorspelbaar is, volgens mij is dit een illusie. We kunnen een veilige basis scheppen, waar respect en duidelijkheid heerst, maar onverwachtse gebeurtenissen kunnen we niet altijd voorkomen. We kunnen niet boven het leven staan.
Het zijn ook niet onverwachtse situaties op zich die mensen ‘met autisme’ van streek maken, het is het overgeleverd zijn aan een situatie.
Picto’s, die sommige kinderen met autisme duidelijkheid en houvast geven, spreken vooral de ratio aan. Kinderen gaan letterlijk in hokjes denken. Het helpt niet om zich voor te bereiden op het echte leven en de afbeeldingen kunnen hun leven overstructureren. Ook stimuleert het de taalontwikkeling niet.
Kinderen krijgen zelfvertrouwen door uitdagingen aan te gaan en niet als ze overal tegen beschermd worden. Mogen ze misschien eens gestrest, boos of in paniek zijn? Sommige ervaringen zijn bedreigend. Dan heeft een kind steun nodig uit de omgeving. Het wil zijn verhaal kunnen vertellen, serieus worden genomen en een kans krijgen om problemen op te lossen.
Zelf heb ik de meeste trauma’s opgelopen in een ‘beschermde’ omgeving. Door mensen die achter me stonden en om me gaven en ook door positieve ervaringen, kon ik de toestand te boven komen.
Steeds meer kon ik het leven bewust meemaken.
Mensen hebben een innerlijke raadgever: intuïtie.
Een band met de natuur kan hen weer in contact brengen met hun eigen wijsheid.
Wandelen door de duinen, over het strand of in een bos. Zwemmen in een meer. Eigen fruit en groenten kweken.
In de natuur gaat iets zoals het gaat. Er zijn geen oordelen.
Het is bekend wat een rustgevend en verkwikkend effect natuur heeft op onze geest. Mensen komen in harmonie met zichzelf en de omgeving en hun zelfvertrouwen groeit.
Wanneer ik in een plas zwem, voel ik me vrij van blokkades, waar ik me anders onbeholpen voel.
Zo kom ik weer in contact met mijn innerlijke wijsheid, mijn kern. Dan weet ik weer wie ik eigenlijk ben en dat is niet de persoon die ik ben geworden. Ook komen er nieuwe ideeën, inzichten en beelden. Mijn geest en zintuigen staan open.
Na een wandeling door een bos zie ik de omgeving weer met een frisse blik. Persoonlijke- en maatschappelijke problemen kan ik beter relativeren. Ik zie weer perspectieven en ben beter in staat om problemen op te lossen.
Nog steeds maak ik deel uit van het ‘mierennest’, maar ik kan deze ook verlaten.
Onze onwerkelijke, snelle en kapitallistische maatschappij maakt mensen gek. Velen kunnen het niet meer bijbenen.
De kwetsbare mensen zijn de kanariepietjes in de mijn; zij gaan als eerste van hun stokje.
Er is een duidelijk verband tussen gebrek aan natuur en concentratieproblemen, angsten, agressie en depressie. Vertoeven in een ongerepte omgeving, of zelfs het boerenland, een braakliggend terrein of een groene wijk zorgt voor een opleving. We voelen ons energiek, ontspannen en kunnen onze aandacht beter ergens bijhouden.
Psychische problemen nemen al af wanneer men bomen plant of een park aanlegt.
Zijn autisme, ADHD en dergelijke een defect in de hersenen, of misschien uitingen van een natuurtekortstoornis? Of gaat het om een ander type mens. Een evolutioaire aanpassing om op een andere manier te leven, voordat we massaal de verkeerde kant uit lopen?
Met zekerheid zou ik het niet durven zeggen. Dat kinderen reageren op hun omgeving, is echter zonneklaar.
Er is nauwelijks tijd om kind te zijn. Ouders zijn zo met zichzelf, ‘sociale’ leven, carrière en problemen bezig, dat ze hun kind niet zien staan.
Ook zie ik wel een positieve kentering. Ouders die de tijd nemen voor hun kinderen, in plaats van hen als bijzaak te zien. Plezier maken, zingen, spelen, interesses delen.
Ook aan mijn eigen jeugd heb ik mooie herinneringen. Vooral mijn vader speelde regelmatig met mijn broertje en ik. Dan zaten we elkaar achterna. Ook hielden mijn vader en ik al hele gesprekken.
De natuur bezorgt ons essentiële ervaringen en een schat aan informatie. We doen veel meer (verschillende) indrukken op dan achter een scherm en alle zintuigen doen mee.
Wie kent er nog alle planten dieren uit de eigen streek?
De scheiding tussen mens en natuur weghalen, voor zowel kinderen als het milieu is dit goed. Een levende omgeving is noodzakelijk voor de lichamelijke, emotionele en geestelijke ontwikkeling. Ook leren kinderen te geven om de natuur, wanneer ze er een band mee kunnen opbouwen en het deel uitmaakt van hun leven. Ook op latere leeftijd zetten ze zich eerder in voor behoud van ‘wildernis’.
Het is hoopvol om te zien hoeveel woonvoorzieningen op de ecologische toer gaan. Mensen kweken bijvoorbeeld zelf groenten en fruit.
Ook bij veel logeerhuizen staat de natuur centraal. Vaak staat het huis in een bos. Kinderen leren een kampvuur maken, ze klimmen in bomen, bouwen een hut, speuren naar planten en dieren, plukken bramen en bessen, luisteren naar geluiden en leren zelf maaltijden klaarmaken.
Glunderend kunnen ze thuiskomen. Kinderen ervaren rust, veiligheid en zelfvertrouwen. Ook zien ze vcel situaties in een nieuw licht. Ze kunnen stappen zetten in hun ontwikkeling, die zij eerst niet voor mogelijk hielden.
Door de bossen struinen, picknicken op een open veld, naar de sterren of wolken staren, naar het ruizen van de wind luisteren en de kruidige geur van planten opsnuiven, contact met de Aarde hoort onderdeel uit te maken van het leven en zeker van de kindertijd.
Niet alles lost een band met de natuur de grens op tussen de cultuur en de ‘wildernis’, ook valt de scheiding weg tussen mensen met en zonder een etiket. Allen maken we deel uit van een bezield geheel.
Links: Het laatste kind in het bos. www.hetlaatstekindinhetbos.nl/
Er is niets mis met af en toe ongelukkig zijn.
We-leven-in-een-borderlinemaatschappij.htm
Stuur kinderen het bos in.
www.milieudefensie.nl/nieuws/algemeen/brede-coalitie-om-kinderen-terug-in-de-natuur-te-brengen
Natuurtalent.
Comments are closed.